Knie knie kniesoor

DE kers op de taart was Labrador! Nu gaan we verder met de taart mmmm.
In Labrador, na op 8 juli de oversteek vanuit Newfoundland gemaakt te hebben, 1 lange weg gevolgd met een bocht in Happy Valley-Goose Bay.
Na ons uitstapje naar het noorden met de boot hebben we de weg naar het zuiden vervolgd. In Labrador City, net voor de grens met Quebec hebben we 2 nachten op een berg naast de ski hut (closed for the season) overnacht. 's Avonds na het eten zitten we aan de koffie als we bellen horen, het lijkt wel een arreslee! Ahummm waar het hart vol van is! er is geen paard te zien  in Labrador. Komt er een man aan met bellen om zijn middel met hond met bel aan de halsband. Van die kloaters, rond met een steentje erin. Hij komt even buurten, zoals mensen doen in dunbevolkt gebied; kennismaken en wetenswaardigheden uitwisselen.
De man had bellen, een kleine radio, ook om zijn middel, en een soort vuurpijl bij zich als veiligheid tegen de beren op de (onze) berg. Hij zag er nooit een en wilde dat ook vooral niet. Labrador City  is een stad met 10.000 inwoners die allemaal in of voor de ijzererts mijn werken. Dat is de enige reden dat men hier woont vertelde hij. Als wij gaan wandelen en de berg verder opgaan, kunnen we die mijn zien. Dat hebben we de volgende dag gedaan, met onze berenbel om! Op goed aangegeven ski- en sneeuwschoen routes.
We kunnen eigenlijk best dicht bij de mijn komen er is geen hek ofzo. De mijn is indrukwekkend en de vrachtwagens gigantisch (zie foto) en volop in bedrijf.

De berg wordt in lagen afgegraven en ontgonnen.  Als er met dynamiet gewerkt wordt, staan er vlaggen en zijn toegangspaden dicht. Net over de grens in Quebec ligt de grensplaats Fermont ook een mijnbouw plaaats.

Quebec is de enige franstalige provincie, het is geen schoolfrans....
We rijden zo'n 650 km in zuidelijke richting met niks! Prachtige veelal onverharde weg zonder zijwegen maar met veel spoorwegovergangen (ijzerertsvervoer) in een schitterend boslandschap met veel haarspeldbochten en klimmen en dalen. Genietend van de pracht waaraan we voorbij gaan,  overgoten met een sausje van Dire Straits maakte Bert het filmpje ter vermaak. Boven de boomgrens op het plateau. Tot aan Manic 5, een plek op de kaart waar een van de 4 grootste stuwmeren van de wereld ligt. Het meer is ontstaan door een meteoriet inslag miljoenen jaren geleden (weet je dat ook weer). Er is een educatief en erg mooi museum en we hebben deelgenomen aan de rondleiding. Met bril en helm op de dam van binnen en buiten gezien. Helaas zijn de Quebeccers net zo chauvinistisch als de fransen en was de rondleiding alleen in het frans, de headset met engelstalige info sloot niet aan bij wat we zagen... Van de 3 rondleidingen per dag doen er totaal hooguit 8 anderstaligen mee, was de verklaring.
Evengoed bijzonder en de moeite waard om een dergelijke waterkrachtcentrale van zo dichtbij te zien.

We kamperen eigenlijk altijd "wild" dus niet op een camping en laatst kwam er een vos voorbij lopen... en ging liggen...of dat er niets aan de hand was! Foto gemaakt

want ik vond het wel bijzonder. Bert was ondertussen aan de voorkant van de bus vuur aan het maken voor het eten. Na een paar minuten ging ie weer, het leek wel of hij kwam kijken of er wat te eten viel. Toen we de volgende ochtend vertrokken bleek dat we vlakbij een vrachtwagenparkeerplaats stonden dus wellicht was het een schooiersvos. Mager maar met een prachtige staart.

Quebec is anders, lijkt wel een ander land en wij hebben een soort van cultuurshock sinds we in de bewoonde wereld zijn. Druk, auto's op de weg, mensen overal, dorpen aaneengeregen langs de kust. Supermarkt met veel meer luxe artikelen en franse lekkernijen. En ook is de wijn de helft goedkoper en het stokbrood heerlijk. Het weer is ook heerlijk, plus 25. Dus eindelijk blote voeten en een hemdje en lekker buiten leven. Daardoor verbruikt de koelkast ook meer stroom wat extra attentie vraagt, want een koud biertje en geen zweetkaas is een luxe die we ons graag laten aanleunen. Alleen de zon, via het zonnepaneel is soms niet meer voldoende en we moeten af en toe een stekker opzoeken. Zoals we ook af en toe internet opzoeken of een wasmachine opzoeken.

Nu zijn we op het schiereiland Gaspesie. Vanuit Baie Comeau was het 2 uur varen en rond 9 uur 's avonds kwamen we aan.  Tijd voor een in Canada gebrouwen belgisch biertje!       

De aankomst een paar dagen daarvoor in Baie Comeau was trouwens opmerkelijk: we zagen de zee weer de welvarend aandoende stad tegen een berg gebouwd leek een beetje mediterraan aan te doen. Onze eerste kennismaking met Quebec in een soort van fransachtige cultuur. Dus op een overvol terrasje gezeten (maanden amper een terras gezien!) en een heerlijk biertje (grote glazen zonder schuim) gedronken en boodschappen gedaan in een soort supermarche. Mensen zijn minder toeschietelijk, maken niet zomaar een praatje. Zijn ongeduldig in het verkeer. Een dame van hier zegt dat dat zou komen omdat het hier welvarender is dan in het noorden...

Nu dus op Gaspesie ook met prachtig natuurschoon. De overweldigende bergketens zijn de uitlopers van de Appalachen (monts Chic Chocs). Ook hier volop elanden en kariboes die zich niet laten zien. We zijn er dwars doorheen gereden, na een "foute" afslag met onverharde wegen en een slingerpad naar boven met uiteindelijk een prachtig uitzicht. Daarna berafwaarts en op een mooie plek 2 dagen verbleven midden tussen de bergen aan een meer.
Omdat het zo mooi is zijn er in deze periode veel toeristen in de verschillende nationale parken. Voornamelijk mensen uit Quebec zelf, maar ook uit Ontario. Nog geen buitenlanders gespot.
Ons plan was om hier 's lekker te gaan wandelen, het stikt van de wandelroutes. Helaas is Bert al 2 dagen alleen de bergen in en op. Ik heb een gekke knie (de band aan de buitenkant), iets nieuws... en slik een paar dagen ibuprofen en doe dus rustig aan (shit). Natuurlijk een kniesoor die daarover valt. Ik lees ondertussen de 7 zusters (heerlijk) en heb een appeltaartje gebakken (heerlijk) en geniet van de zon (heerlijk). Bert maakt onderweg gelukkig een paar fotootjes voor me en over een paar dagen, hoop ik, haal ik de 'schade' wel weer in!

Terugkijkend, zijn we de desolate gebieden en de overweldigende rust even kwijt. Mooi om de verschillen te ervaren nu we van het ene in het volgende vallen. Deze cultuurverandering laten doordringen en een nieuwe weg zoeken in dit nieuwe hoofdstuk van onze reis. De op gang gebrachte bewustwording draait op volle toeren, dat juist deze verscheidenheid een belangrijk onderdeel van het reizen is en daarop in te voegen. We laten prachtige ervaringen achter ons en maken ruimte om verder te genieten van andere dingen, andere cultuur en andere gewoontes. Aankomen in Quebec houdt dat in. Ik ben benieuwd of dat bij de volgende provinciegrens ook zo extreem zal zijn. Het zijn nieuwe uitdagingen waarin we onze weg vinden. 
Vanuit het startpunt Halifax hebben we een omtrekkende beweging door het noorden gemaakt. Zuidwaarts is onze hoofdrichting nu tot aan het einde van het continent. Met uitstapjes in oostelijke of westelijke richting natuurlijk, want je hoort weleens wat...

Groeten van Marianne en natuurlijk van Bert en xxx met een minder flateuse selfie .