Steenmannetjes wijzen ons de weg.

1 december 2022 - Visalia, California, Verenigde Staten

Maandag, 21 november.

Zo! Vandaag geen meter gereden. Niks gedaan. Eigenlijk is dat ook weer niet helemaal waar want ik heb op deze dag uitgevogeld wat voor een kachel we hebben. We hebben een Diesel Heater stand-verwarming,  maar in de bergen, en daar is het juist koud, vertoonde het ding kuren. Als het ‘s nachts vriest willen we binnen graag de boel vorstvrij houden. De boiler mag niet bevriezen, het fruit en de groenten, en de watertanks ook niet. Wijzelf kunnen wel wat hebben. We zeulen een partij dekens mee waar je niet overheen kunt kijken. Nu blijkt onze kachel een “high altitude kit” te missen. Een elementje dat voor hoogtes boven de 1600 meter de dieseltoevoer regelt. De druk en het zuurstofgehalte is daar immers anders. We hebben mazzel. De “kit” past niet op alle modellen maar wel op de onze. De volgende uitdaging is: hoe krijg ik het ding hier en hoe moet je dat monteren. Zo ben je best veel bezig. Ons huis wordt immers intensief gebruikt en heeft voortduren onderhoud nodig. Niet alleen technisch; maar ook,  is de verzekering nog in orde, hoe kom ik aan een verzekering voor het volgende land en is de afmelding bij de RDW nog lopend etc. etc. Als ik hier beweer dat onze manier van leven best vermoeiend is dan denk je misschien, man, waar heb je het over: Luxe-problemen. Dat klopt, helemaal, maar ze zijn er wel. Het is minder “ontzorgt” dan ik me had voorgesteld. Maar er komt ook nog meer kijken. Het onderhouden van de contacten met de Nederlandse autoriteiten bijvoorbeeld. Denk dan aan de Gemeente, je zorgverzekering, je reisverzekering, het CAK, maar ook de belastingdienst en je boekhouder. In Nederland deden we veel van dit soort dingen op de automatische piloot.  Wat het allemaal ook wat ingewikkelder maakt, of eigenlijk flink ingewikkelder, is de vaak niet te vinden wifi-verbinding als er al bereik is. De helft van de tijd is dat niet het geval. En tsja, zeg nou zelf, zonder internet lukt het bijna al niet meer. Ter overmaat van ramp valt vandaag ook nog eens mijn lievelingsoverhemd uit elkaar.

20221128_145707

Tot op de draad versleten. 25 Jaar trouw aan me geweest. Eerst alleen voor de zondag, later ook voor door de week. En hoe moet ik nou een nieuw overhemd bestellen? Zonder wifi! Maar, alle gekheid op een stokkie, af en toe, en we merken dat we er vaker behoefte aan krijgen, ff niks. Dan hebben we het gevoel dat we “vol” lopen. Dan moet je effe op rust. We proberen er ook op te letten dat ons tempo  in het weekend eraf is.  Maar verder gaat het goed. Meer dan goed en genieten we dagelijks van hetgeen ons voorgeschoteld wordt. Bofkonten zijn we. En af en toe niet goed wijs.

20221104_100354

En trouwens, niet  alleen de 21e niks gedaan, nee, wij hebben ons ook de daarop volgende drie dagen niet bewogen. We bevinden ons volgens de navigatie “onder water”, op de bodem van Lake Isabella. In 2017 vertelde een local ons, stond hier voor het laatst water.

20221124_183920

Die Local was Marc. Ik zag hem de hele ochtend al bezig. Niet ver van onze bus vandaan. Hij was met dood hout en takjes in de weer en gooide dat op een hoop. Ik ging een praatje maken. Hij woonde in de buurt. Hier wil dat zeggen 30 mile, 2 valleien terug. Hij kwam hier elk jaar. Ik vroeg hem wat hij aan het doen was. “Ik kom hier elk jaar met Thanksgiving. Dan wil ik graag iets terug doen voor de natuur. Op deze wijze maak ik nestelmogelijkheden voor de vogels en de konijnen”. Verder had hij gehoord over de problemen van de boeren in Nederland. “Allemaal vooropgezet”. Evenals Corona. Toen hij gaande het gesprek Joe Biden “Insane” (gek) noemde dacht ik het verder maar te hebben over het weer en de schoonheid van de plek.

Vandaag, donderdag 24 november dus Thanksgiving in de VS en Canada. Misschien ken je het van de beelden op tv van geslachte Kalkoenen zo groot als, ja als wat, een kruiwagen vol. Het is een jaarlijks terugkerende nationale feestdag waarop de oogsten gevierd worden en wordt stilgestaan bij de andere zegeningen van het afgelopen jaar. Het is het grootste feest in het jaar. Scholen zijn de hele week gesloten en families komen bijeen voor de gezamenlijke maaltijd.

Maar nu terug naar de titel van deze blog: Steenmannetjes wijzen ons de weg. De afgelopen maand hebben we voornamelijk in Utah doorgebracht. De hoofdstad is Salt Lake City, er wonen 3,3 miljoen mensen en de oppervlakte bedraagt 140.000 km2. In vergelijking met Nederland: 17,5 miljoen, opp.: 25.000 km2. Het is hier zo rustig op de weg dat de koeien opkijken als je langs komt. Kijkt er tenminste nog iemand.

20221124_19023820221116_083055

Zelf ook uitkijken want ze staan veelal niet achter een afrastering. “Open Range” zoals dat hier heet. Graasgebieden van honderden hectaren waarbij de koeien door Cowboys bijeen gedreven worden als ze moeten worden verschaard of geslacht. De Staat kenmerkt zich door verschillende Nationale Parken (elk half tot 1/3 keer zo groot als Nederland), met elk een totaal verschillend landschap ontstaan door de meest spectaculaire geologische en geografische ontwikkelingen en bewegingen gedurende de afgelopen honderden miljoenen jaren. Allerlei verschillende gesteentes, uitstulpingen, aarde, rotsen, basalt, kalksteen,  lagen, kleuren, bruin, aarde, geel, rose, zwart. Allerlei samenstellingen….en groot!........zo immens dat je zelf helemaal wegvalt. En dat blijft zo de hele dag! Het was gister zo, en vorige week. En morgen ook weer.

We hebben een aantal parken aangedaan. In elk park verblijven we een aantal dagen. We gaan er altijd enkele wandelingen doen. Bekijk eens een video en loop een tijdje met ons mee. Wandelingen zijn op verschillende manieren bewegwijzerd. Soms niet en moet je het doen op je richtingsgevoel of navigatie apparatuur. Soms staan er bordjes, pijlen en als het erg rotsig is, of alleen maar rotsen, dan…..,

20221030_14264220221030_14212820221030_142425

dan “wijzen Steenmannetjes ons de weg”.

Steenmannetjes, zoals je op de foto ziet, kom je over de hele wereld tegen. Ze zien er eigenlijk altijd vrijwel hetzelfde uit. Stapeltje stenen die je de weg wijzen. Je richting tonen. Wij passeren de steenmannetjes, het zijn onze vrienden, met respect. Je moet ze ook niet verleggen of er andere bijzetten, nee, lekker zo laten. Je loopt van het ene naar het andere. Als het goed is liggen ze altijd op “zichtafstand”. We volgden ook zo’n route in Arches National Parc. Alleen maar rotsen. Het was nog vroeg in de ochtend toen we vertrokken. De wandelingen, “hikes” zoals ze hier heten, zijn meestal fors. 10 Tot 15 kilometer. Voor minder gaan we niet. Deze zou 16 kilometer worden -dachten we-. Soms komen we wandelaars tegen waarvan het lijkt dat die een week wegblijven. Grote rugzakken, drinkflessen, stokken, zonnebrillen, meest moderne wandelkleding etc. Daar zijn wij niet zo van. We lopen in ons gewone klofje. We nemen een halve liter water mee, 4 boterhammen en een blikje vis voor tussen de middag. We hadden geluk dat deze hike begon vanaf de camping. Dat is hier bijna nooit het geval. Bijna altijd moet je met de auto naar het startpunt. Dat kan best 10 – 30 km. verder zijn. Daar eindigt ook de wandeling en moet je weer in die auto terug naar je kampplek. Voor de Noord Amerikanen is dat geen probleem; die gebruiken hun auto overal voor. Zelfs nog als ze naar de wc gaan.

20220904_142429

Het was een prachtige dag. We liepen door een vallei en in grote lijnen kon je zien hoe de route liep. Je zag het pad hier en daar zigzaggend en kronkelend zich een weg naar boven banen. “Bert scant de omgeving” zei Ien, een lieve wandelvriendin ooit. Links van ons was een hoge bergrug  en we wisten dat we daar ooit moesten geraken. De zon scheen op onze linkerschouder en dat te constateren, zo en zo laat op de dag,  kan je later goed pas komen. Als je denkt dat je op de terugweg bent en de zon staat nog steeds op je linkerschouder… Dan ben je laat thuis. We staken een klein riviertje over en raakten toen het spoor een beetje bijster. Wij zoeken, terug naar het punt waarvan we zeker wisten dat het daar nog goed zat en opnieuw beginnen. Uiteindelijk lukte het om met behulp van de navigatie app op de telefoon het spoor weer te vinden. Zo’n app werkt fantastisch. Ik begrijp werkelijk niet dat dergelijke “spoortjes” überhaupt  op die app staan, maar je “ziet” waar je bent (blauwe stip) en je ziet waar je heen moet. Nog een paar meter….. naar het oosten en verhip, je zit weer op het spoor. Telefoon weer in de broekzak. Nu we weer terug zijn op het spoor besluiten we eerst te “lunchen”. De tafel wordt gedekt, d.w.z. de zakdoek uitgespreid. De boterhammen en het blikje  vis komen tevoorschijn. Evenals het zakmes. De boterham van Marianne wordt meestal belegd met vis en olie en ik eet meestal uit het blikje. Lekker soppen! Een Koningsmaal met een appel toe. En een slok water. Onder het eten zie ik (weer) een salamander. Daar word ik altijd zo blij van. Salamanders brengen me ver terug tot in mijn jonge kinderjaren. Tot nog in Wamel, waar ik geboren ben, aan de Lage weg (1965). Daar woonden toen nog salamanders. Later nooit meer gezien (zal toch niet gekomen zijn omdat we die wel eens vasthielden aan hun staart? Ze gingen er dan als de brandweer vandoor. Zonder staart.) Zien jullie nog weleens salamanders in Nederland?

We gaan verder en klimmen uit de vallei en komen op de rotsen en, ja hoor, weer lekker steenmannetjes. “Ooh, kijk hier” roept Marianne. Een prachtig gekleurde rotsformatie recht voor ons. Bruin, geel. De zon staat er prachtig op.

20221124_184741Prachtige regenboog rotsen

Kleuren in Valley of Fire

Of dat het een schilderij is. “En hier! Net water”. Het lijkt of de rotsen zojuist voor ons uitgegoten zijn.  Als Yoghurt. Het spoor draait om de berg en we komen aan de andere kant van de helling. Rechts naast ons is niets. Ja, afgrond. Het spoor is goed, wel smal en de steenmannetjes wijzen ons de weg. Op een gegeven moment gaat het spoor zigzaggen en komt er een moment waarop het links schuin omhoog schiet, stijgt, 40 graden over schuine rotsen zonder ribbels of ander houvast en onder naast ons niks. Ja alleen dat smalle paadje waarover ik eerder sprak. En, oh ja, het had ook nog gevroren en deze helling lag aan de noordkant. De stokken, waarover ik eerder smalend sprak, zouden hier goed van pas gekomen zijn. We proberen op de helling te komen maar kunnen de eerste stap niet veilig zetten. We konden elkaar ook niet helpen of een uitgestoken hand vastpakken. We kozen eieren voor ons geld en besloten om te keren. We zouden te veel risico lopen. We proberen nog een alternatieve route met veel klim- en klauterwerk. Zijn uren bezig. Telkens waren we er bijna maar kwam er een onoverbrugbaar obstakel. Er moet toch nog een andere manier zijn om op die richel te komen? “Nee hoor van Beem, als die er al zou zijn dan zou jij hem echt niet hebben ontdekt vandaag”. Ooh. Als we in de loop van de middag terug in de buurt komen van het startpunt beklimmen we de richel vanaf de tegenovergestelde kant. Zijn we toch nog boven geweest. Uiteindelijk, zegt diezelfde app, hebben we 24,3 kilometer afgelegd. Het bier heeft trouw gewacht  in de koelkast.

Tsja, en Arches was niet het enige park dat we aandeden. Naast Canyon Lands, Capital Reeve, National Bridges, en Bryce (Sprookjes kastelen

20221124_19220420221116_10494520221124_184741The narrows20221128_20160120221124_192345

van de Efteling, hebben we uiteindelijk niet aangedaan vanwege de kou/sneeuw) kwamen we in Zion National Park. Daar ook een uitdagende trail gelopen: Angels Landing De trail is populair en vanwege de beperkte ruimte op de bergkam kunnen er niet zo veel mensen tegelijk aan deelnemen. Als het te druk wordt is het te gevaarlijk want ook hier ontbreekt de “vangrail”. Je moet je dan ook inloten om te kunnen deelnemen. Wij maar doen dan. Na een dag wachten bleken we te kunnen starten. De eerste 2 a 3 uur waren flink stijgend maar het track was goed. Prachtige bergen, mooie valleien maar het werd anders… Klimmen werd klauteren en op sommige plekken was er een ketting gespannen waaraan je je kon vasthouden en waarlangs je je kon omhoogtrekken. Ja, en dat werd eigenlijk steeds spectaculairder. En niet overal was een ketting. De bergrug werd smaller en smaller maar ook steeds steiler. Op een gegeven moment hield Marianne het voor gezien maar ik wilde wel zien waar die Engelen nou geland waren... Nou ik heb het geweten. Maar het was prachtig. 

20221124_19061420221124_19043020221124_190710

We proberen, of eigenlijk probeerden, de verschillende wandelingen altijd met elkaar te vergelijken. Of eigenlijk, vergelijken met een wandeling die voor ons al 10-tallen jaren op nummer 1 staat; de beklimming van de Ruwenzori’s in Zaire. We  zijn ermee gestopt. Je hebt mindere en mooie, maar alle mooie zijn even mooi.

Van half jaren “80 (vorige eeuw) tot eindjaren “90 heb ik als chauffeur/reisleider Afrika gewerkt voor een Amsterdamse reisorganisatie: Afriesj. We maakten overland-expedities van Amsterdam naar Kaapstad (7 maanden) en maakten ook korte reizen en/of safari’s. Op een van die reizen (Egypte 1992) heb ik Marianne ontmoet. Ze was deelnemer in de groep en werd verliefd op de reisleider. Dat was overigens wederzijds. We hebben een tijdlang samen voor Afriesj gewerkt en konden in het begin ook samen op reis. Op enkele korte Afrika-reizen en tijdens de overland was de beklimming van de Ruwenzori’s een programma onderdeel. De Ruwenzori’s is een bergketen op het grensgebied  van Oeganda en Zaire (nu Congo). Een werkelijk adembenemende wandeling. De top lag op 5600 meter. We begonnen in het oerwoud met lianen waarbij je je voorstelde dat elk moment Tarzan en Jane voorbij zouden komen suizen. Naarmate we hoger kwamen, boven de boomgrens, maakte het oerwoud plaats voor reuzenvarens (werkelijk zo groot als bomen) en reuze Lobelia’s. Wel 5 meter hoog. Ik moest dan zo vaak denken aan die kleine mini-lobelia’tjes die bij mij in de vensterbank weg stonden te kwijnen. Ook moeras en hoogvlaktes waarbij je kilometers moest afleggen door van de ene pol olifantsgras naar de andere te springen. Het was een meerdaagse tocht en onze bagage en eten werd gedragen door “dragers”. We sliepen dan in berghutten. Marianne en ik waren altijd dol enthousiast als we weer konden gaan. Soms meerdere keren per seizoen. We hebben de beklimming een keer of 5 gedaan denk ik. Sommigen, en dan vooral jongeren, werden al moe aan de gedachte. We rookten toen allebei als een schoorsteen, maar wel een goed merk: “Sportsman”. Een zware sigaret zonder filter. We waren bijna altijd als eerste boven en hadden ook nog tijd om onderweg, toch wel elke 3 kwartier, een lekkere Sportsman te pakken. Als de groep bovenkwam hadden wij het eten meestal al klaar. Maar daar, en daarom sta ik er hier op deze wijze bij stil, is onze liefde voor het wandelen/klimmen ontstaan.

Toen we onze reis aan het voorbereiden waren en ik me een voorstelling probeerde te maken van de Verenigde Staten zeiden die prachtige Nationale Parken die hier nu aan de orde komen me eigenlijk niets. Ik wilde de Rocky Mountains  graag beleven en de Grand Canyon. Dat was eigenlijk het enige dat me wat zei. Over de Rockies hebben we reeds geschreven en de Grand Canyon, ..dat was me wat man!

20221124_18594820221112_091610

De Grand Canyon maakt onderdeel uit van een bergketen in Arizona. De Canyon, de kloof, is uitgesleten door de Colorado River en is onderin ongeveer 200 tot 500m. breed. Je hebt “the North Rim” en “the South Rim”. De afstand tussen de noord- en zuidkant is hemelsbreed plm. 8 kilometer. Je kunt dus gemakkelijk van de ene naar de andere kant kijken. Kijken ja. Om er met de auto te komen maak je een omweg van 225 kilometer. Te voet kan ook. 3 Dagen wandelen. Wij hadden ons kamp gemaakt op de South Rim. Er zijn wandelingen uitgezet en een ervan is om vanaf the Rim, daar waar de afgrond begint, naar de rivier te lopen. Dat hebben we gedaan. Oh ja, en ook weer terug natuurlijk. Om bij de rivier te komen moesten we een afstand afleggen van 12 kilometer. Over die afstand moesten we 1,5 kilometer (!) afdalen. Da’s echt veel. Je kunt je het volgende voorstellen: Om vanaf je huis van de 1e verdieping naar de begane grond te gaan overbrug je plm. 2.40 m. In ons geval lopen we dan 625 x je trap naar beneden. De hoek is iets minder groot, maar alleen maar naar beneden! Er zaten bijna geen vlakke stukken in het traject. Thuis heb je keurige traptreden, allemaal even groot, hier stenen, rotsen, zand en andere glijerij. Beneden een prachtige rivier * en weer die boterhammen en dat blikje vis. Dat was de brandstof voor 625 x diezelfde trap weer omhoog. Alleen maar omhoog. Heenweg 2,5 uur, terugweg 3,5 uur. Beneden aan de rivier is een ranch en primitieve lodge. Onderweg kwamen we nog een konvooi zwaar bepakte muildieren tegen. Die zorgen voor de bevoorrading van die gelegenheden. 

Transport per muilezel

Na al dit moois kwam Las Vegas op de kaart. Nu je er toch bent? Wij naar las Vegas.

20221124_18531420221115_082630

20221124_185416 

Onze intrek genomen op een camping midden in de stad. Palmbomen, asfalt en mooi weer. En wat je op zo’n stadscamping allemaal ziet? In de VS is het een wedstrijdje wie de grootste caravan of camper heeft. Gezien worden is hier het motto. Achter een pick-up mag je hier zowat alles hangen. Een oplegger-caravan of een getrokken caravan van 13 m. (onze bus is 7.6 meter) is geen uitzondering. Daarin tref je verschillende vertrekken aan. In alle kamers airconditioning en in de kamer en de keuken een flatscreen van anderhalve meter. Verder afwasmachine, koelkasten, vriezers etc. In Nederland heb je een stroomaansluiting op de camping van 10 amp. Hier is 50 amp. de standaard. Krachtstroom. Als zulke schepen op de camping arriveren dan worden ze op de plek gelaveerd en gaan alle “slides” uit. Een “slide” is een uitschuifbaar stuk vertrek. Wordt je woonkamer 2 x zo groot. Vervolgens  wordt de vlag gehesen (echt waar), worden alle lichtslangen uitgerold en opgehangen en wordt de generator klaargezet. Als er geen stroom is of de bestaande aansluiting is te licht dan worden de generatoren gestart. Vaak mag je die alleen tussen bepaalde tijdstippen gebruiken. En, kijk er niet vanop hoor als er achter de caravan nog een aanhanger hangt met een auto erop, een quad, een boot, motorfiets of alle 4! Behalve deze “caravans” heb je ook nog “de bussen”. Allemaal groot en allemaal met ook nog een auto in het kielzog. Allemaal met vaste aansluitingen op het riool, elektra en de waterleiding. Dat wat wij hebben, een container die we moeten leegkiepen, vinden ze niks. ‘Stinky dinky” noemen ze dat.

Tussendoor nog even een stukje opgepikt van de legendarische Route 66. Begint in hartje Chicago en eindigd in Calefornia at the Santa Monica Pier.

20221124_18565320221113_13592020221124_18574320221113_151751

Nu zijn we neergestreken in Sequoia National Parc. Het is in het zuidelijke deel van de Sierra Nevada in Californië. Een Sequoia (mammoetboom)  is een boomsoort, lijkt een bietje op een conifeer. Maar dan anders (sorry Nout). Kan erg oud en groot kan worden. Morgen gaan we’m zien: The General Sherman Tree, ’s werelds grootste boom. 84 meter hoog, diameter van 11 meter aan de basis. Geschatte leeftijd plm. 2500 jaar.

20221128_200357Sequoia boom met

Hij staat daar nog met zo’n 10.000  andere Sequoia’s lekker mooi te wezen.

Mooi geweest weer. Marianne bakt pizza’s en de eerste is klaar. 

Pizza

Hartelijke groeten van ons.**

20221124_184105

Foto’s

17 Reacties

  1. Marijke:
    1 december 2022
    Wat een heerlijk verslag wederom!! Adembenemende foto's,...hoe zal dat in het echt wel niet zijn? Bedankt weer voor deze update, we genieten mee hoor! Oh en Bert, bedoel je niet een hagedis ipv salamander?😉🙂 veel groetjes uit Keer!
  2. Han Stassen:
    1 december 2022
    Fantastisch om jullie verhalen te lezen.En geweldige foto's!
  3. Jennie:
    1 december 2022
    bert wat betreft je overhemd dat vind ik echt zielig voor je iets waar je zo aan was gehecht maar ja bert aan alles komt een einde je zult nu echt naar de stad moeten om een nieuwe te kopen in nld noemen ze deze overhemden ook wel Houthakkers overhemd het komt goed zou Moeke zeggen Bert
  4. Thijs van Beem:
    1 december 2022
    Opnieuw prachtig ! Alsof ik even bij jullie ben en dit mee beleef….
    Blijf rustig aan doen 😉 En trouwens, Bert is toch in 1958 geboren ?
  5. Fre en Gerrie:
    1 december 2022
    Wat een geweldig verhaal om onze dag mee te beginnen. Fijn om mee te beleven.
  6. May:
    1 december 2022
    Wat een prachtig verhaal en foto’s! Beelden die je normaal alleen in films en boeken ziet.
    Geniet van jullie avontuur.
    Groetjes,May
  7. Luus Veelen:
    1 december 2022
    Fantastisch, groetjes Hans en Luus
  8. Lieneke:
    1 december 2022
    He Bert ik wil best een nieuw overhemd komen brengen hoor!!
    Maar weer een prachtig verhaal!
  9. Jan van Beem:
    1 december 2022
    Weer een prachtig verhaal met mooie foto's. Steeds spannend om te lezen. -Salamanders-. Lang geleden dat ik er een heb gezien tijdens b.v. aardappelen rooien. Misschien maar goed dat er weinig zijn want er zou nergens nog gebouwd mogen worden. Bij ons in de buurt wordt een bouwplan getraineerd omdat er een steenuil zou nestelen.
    Succes met de zoektocht nar een nieuw "sporthemd" Groet aan Marianne. Bijna kerst. We zullen het missen.
  10. Chris en Jennie van Beem Nunspeet:
    1 december 2022
    Bert en Marianne,
    Weer en prachtig verhaal waar we weer even zoet mee waren.
    Was dit niet het langste verhaal tot nu toe? En nog spannend ook omdat een wandeling misschien wel verkeerd afliep.
    Het was weer mooi en bedankt, ook omdat jullie de moeite nemen om het allemaal te verwoorden. Er komt vast nog wel een boek uit. Veel plezier verder en blijf voorzichtig.
    Tot de volgende keer.
  11. Marianne H:
    1 december 2022
    Wat een mooi verhaal weer van jullie ! Gedeeltelijk ook herkenbaar omdat we zelf ook in het grijze verleden in die regio gecamperd hebben. We zien de gevaartes met slide outs weer voor ons.
    Fijn dat het wandelavontuur weer goed is afgelopen. Succes met de kachel!
  12. Roel:
    1 december 2022
    Hoi Marianne en Bert, weer een mooi verhaal om te lezen. Bijzondere landschappen en bijzondere bewoners, hahaha.
    En Bert….. een mooi rood houthakkershemd staat goed onder jouw Groene PK’s jas😀😀👍🏼👍🏼. Ik ben weer benieuwd naar jullie volgend verhaal.
    Groet uit Zuid-Limburg. Gr. Roel
  13. Hannie en Thijs:
    2 december 2022
    Ja Bert en Marianne,
    Je hebt mindere en mooie maar alle mooie zijn even mooi. Een prachtige zin die jullie reisverslag alle eer aan doet; alle mooie zijn even mooi!
    We wachten met smacht op weer een nieuwe episode. Elke keer opnieuw wordt het wachten beloond en de smacht bevredigd! De prachtig geschoten fotos en dito videos maken dit compleet.
    Keep going strong en lieve groet uit Arcen.
  14. Adri:
    2 december 2022
    Prachtig verhaal weer luitjes, we genieten met jullie mee (via de prachtige foto,s ) ik zag afgelopen zomer nog een salamander in een glazen potje op een terras zitten ,kon er waarschijnlijk niet meer uitklimmen .heb hem gered en aan de waterkant gezet .Geniet maar lekker verder ,met de groetjes van ons uit Druten .
  15. Hester:
    3 december 2022
    Dag Bert en Marianne, wat een belevenissen! Ik lees jullie verhalen met verwondering en een glimlach. Liefs, Hester
  16. Anton en Angelique:
    4 december 2022
    Wat leuk ook om de filmpjes te zien... prachtig allemaal. Pff die beklimming langs de ketting is wel spectaculair zeg....heel gaaf allemaal....groetjes vanaf de Waog...
  17. Harryen Mirjam:
    11 december 2022
    Wat een heerlijke verhalen weer.
    Jullie komen nu in de gebieden waar Harry en ik een paar jaar gekleden zijn geweest, toen Dé 100 jaar werd en wie de westkant hebben bezocht . Mooie herinneringen aan.
    We wilden jullie een Kerstkaart (foto) sturen, maar volgens mij kan dat niet.
    Maar toch, maak er een bijzondere Kerts van en een gezond 2023.
    Dikke kus van ons.