De poort naar Brazilie

We zijn een paar dagen in Concepcion (Paraguay) en staan in de achtertuin van een hospedaje (pension met in dit geval 3 kamers). Heerlijk in de schaduw van de bomen (palm, avocado en papaya) want het is hier erg warm. Tegen de 40 graden en 's nachts zweten we bijna ons bedje uit ook al hebben we de achterdeur open. Maar we klagen NIET. Om 17 uur een koud biertje. Beetje doordrinken anders is ie lauw. En het omgekeerde geldt 's morgens voor de koffie: rustig aan want het koelt wel heel langzaam af. Omdat het zo warm is, ligt alles in de middag tussen 12 en 5 op z'n gat. Letterlijk. En we passen ons graag aan.

Gisteravond uit eten geweest. Dat doen we niet vaak maar voordat we Paraguay uit zijn willen we toch nog van de plaatselijke keuken genieten. Ik bestelde Picadora Pescadora en Bert een gegrild visje. Met een litertje koud bier (extra lekker met deze temperatuur!) dat in het ijs geserveerd wordt in een soort champagnekoeler. De Picadora bleek (zoals verwacht) iets om te 'pikken'. Op een plank stukjes vis, worst, ui en gegrild vlees en een bergje friet en yucan. Lekker en ruim genoeg voor 2. Groente blijft een ondergeschoven kindje en de bijbestelde salada mixte is sla met tomaat en ui. Niet aangemaakt met een dressinkje maar wel mooi geschikt. Dat dan weer wel.
Ach, even iets heel anders. Ook wat leuks dat ik niet wil vergeten te delen met jullie, zijn de wc brillen! Op veel plekken zijn dat een soort geplastificeerde foam gevallen. Ze zien eruit als een wat dikkere bril en als je erop gaat zitten veer je er een stukje in. Voelt telkens weer heel apart aan. Het sanitair is hier in de meeste gevallen erg proper. Wel alles een beetje kapot: De kraan, wasbak, vloer, deur etc.

Tijdens het afwassen na een heerlijke lunch bij onze vrienden Gerhard en Margaretha in Nuevo Durango, vertelde hun schoonzus dat je Paraguay niet hebt gezien als je niet in el Chaco bent geweest. Wat Bert al schreef, een goede reden om onze route aan te passen (en Marijke opmerkte dat onze route toch al niet gepland was! :-). 
In plaats van 'meteen' oostelijk naar de grens met Brazilie te gaan, rijden we nu eerst westwaarts. Nu we hier toch zijn, is zo'n ommetje wel zo leuk!
Paraguay wordt in tweeën gedeeld door de Rio Paraguay in een oostelijk en westelijk deel. Het oosten is heuvelachtig, met bos en soja, dichter bevolkt met enkele grotere steden. Het westelijk deel beslaat 60% van het land; 'the Gran Chaco' waar minder dan 3 % van de bevolking woont. Lijkt wel op het wilde westen. Historisch gezien was het hier dunbevolkt met inheemsem (Chamacoco) en sinds halverwege de vorige eeuw zijn Mennonieten vanuit Rusland en Mexico hierheen gevlucht. Met schepen en treinen en het laatste stuk met de ossenwagen. Er werden nederzettingen gesticht (colonies) en land ontgonnen. Om te kijken wat men hier het beste kon telen werden er proefvelden aangelegd. De autochtone bevolking leefde vooral van de jacht. Geen grote teelten hier zoals in het vruchtbare oosten. Het westen bleek uitermate geschikt voor de veestapel. Runderen grazen op enorme landerijen. Geen bespoten en bemest kakelgroen grasland maar 'weides' met tal van taaie grassen, kleine struiken, palmen en andere bomen. Plek zat. Als dit geen scharrelvlees is... Uiteindelijk worden ze in vrachtwagens van 32 (!) meter lang (da's een soort "trein") naar Concepcion, het grootste slachthuis van het land gebracht om aan de grote behoefte van vleeseters te voldoen. In binnen- en buitenland.

Bij het verlaten van de stad zijn we via een brug de Paraguay rivier overgestoken (waar we nog even, ter verkoeling in gelegen hebben) met als doel Filadelfia. Dat dorp ligt zo'n 400 km verderop midden in de Chaco. De eerste 80 km schoot niet op met afwisselend asfalt met kuilen en zand met kuilen. Nauwelijks dorpen, veel taai droog groen gras, veel koeien en helaas geen wild gezien wat hier ook zit (wel nandoe's gespot, maar nog steeds geen luipaard!). Regelmatig komen er van die lange vrachtwagens voorbij waar de koeien dwars in staan. Het land is vlak en de wegen zijn kaarsrecht, de einder trilt van de warmte. Het is hoogzomer, december en januari zijn de heetste maanden met temperaturen tussen de 35 en 40 graden. Daar worden we wel rustig van en kun je de siësta maar het beste letterlijk nemen.
Op het moment dat ik dit schrijf zijn we in Filadelfia (wat Bruderliebe betekent) waar Mennonieten, Indiginous people en in meerderheid Mestiezen/ Mestezos (inlands en Spaans gemengd bloed) ieder hun leven leven en samen leven. Het leven van Mennonieten komt minder geïsoleerd en minder traditioneel over dan hoe er in de oostelijk gelegen Colonies geleefd wordt. Hier geen tuinbroeken en lange rokken en ook geen koetsen in het straatbeeld. Brede straten en lage huizen. We bezoeken het plaatselijke museum en leren wat over de Chaco oorlog (1932-1935), waarin Bolivia dit stuk land van Paraguay probeerde te veroveren om toegang te verkrijgen tot de Paraguay rivier. Een economisch motief om de in Bolivia gewonnen olie makkelijk te kunnen exporteren. Ook voor het transport van landbouwprodukten zou de rivier van belang zijn. Een belangrijke geschiedenis waarvoor herdenkingsmonumenten zijn opgericht. Mennonieten raakten niet betrokken bij de oorlog en werden beschermd door het leger van Paraguay.
Voor ons is het een bijzondere ervaring om deze bevolkingsgroep nu op diverse plekken op de wereld ontmoet te hebben en hun leefwijze, hoewel erg verschillend van elkaar, lijkt in de basis op de (oud) West Europese. Juist ook die herkenning trekt de aandacht van ons. Mensen zien er ook 'westers' (wit, blond en blauwe ogen) uit, wat hier eigenlijk nogal detoneert. Men spreekt als eerste taal (plat) Duits en woont in keurige bungalowachtige huizen (Deutsche Grundlichkeit) met dito tuinen, in plaats van kleurig en bont. Deze bijzondere ervaring en het makkelijke contact geeft een extra dimensie aan het reizen door dit land. Het trekken van mensen over de wereld maakt ons nieuwsgierig en we zien paralellen met geëmigreerde Nederlanders en familie naar verre oorden. Ik kan me voorstellen dat men in Paraguay belandt! Een paar alinea's verder zal ik schrijven over Nederlandse immigranten in Brazilië.

En dan zijn we bij de Paraguay rivier. De rivier waar de oorlog over ging en hier de grens vormt tussen Paraguay en Brazilië die wij nu moeten oversteken. Het is een van de belangrijkste rivieren in Zuid Amerika die door Paraguay, Brazilië en Argentinië stroomt, 2695 kilometer lang en op haar aller breedste punt 5km breed. We zijn van de doorgaande weg af want die gaat landinwaarts en wij willen het land verlaten. We gaan verder over een zandpad, hopelijk wijst de navigatie de goede weg...?! geen bordje of richtingaanwijzer: a Brasil. Verder rijden en even zoeken waar de veerstoep eigenlijk precies is. Gevonden, net om een bocht. Een container doet dienst als douanekantoor. De dame kwam aanlopen toen we er een paar minuten ronddrentelden voor de gesloten deur. Gelukkig. Snel geregeld en een uitreisstempel rijker. Gracias! We hebben genoten in Paraguay.

We rollen de steile veerstoep af (filmpje!) en steken als enigen op het pontje, de Paraguay rivier over. Ter vergelijking die in Kessel is minstens 10 keer zo groot. De duw/trekboot manoeuvreert ons naar de overkant. En wij genieten zo'n 20 minuten van het heerlijke briesje op het water. Altijd weer leuk naar een nieuw land gaan. Aan de overkant is geen douane kantoor. Dat wisten we. We rijden Brazilië in (of is het op?) en zetten koers naar de eerste middelgrote stad. Enne... als oud kolonie van Portugal is de voertaal nu Portugees! Hadden we het in Paraguay al niet makkelijk met de taal, daar zijn de officiële talen Guarani en Spaans of in de praktijk een mengelmoes van die twee; als ergens geen woord voor is in het Guarani dan wordt er een Spaans woord gebruikt, bijvoorbeeld met modernere woorden zoals bv woorden m.b.t. de mechanisatie.
In Brazilië willen we globaal in noord oostelijke richting gaan. Via Rio de Janeiro, dan een stuk Braziliaanse kustlijn die moet prachtig zijn en dan verder noordwaarts slingerend.
Maar eerst onze stempels in het paspoort en de TIP (temporary import paper) voor de auto. Een autoverzekering heeft Bert ondertussen digitaal kunnen afsluiten voor verschillende landen in Zuid Amerika dus daar hebben we geen omkijken meer naar. De federale Politie in de eerste stad op zo'n 50 km van de grens heeft geen stempels (lees autorisatie) en stuurt ons door naar de provincie hoofdstad Campo Grande 200 km de andere kant op. Prima. Wij tuffen daarheen en ondertussen is het zaterdagmiddag en het grote provinciale politiekantoor (daar kunnen ze zeker onze papieren in orde maken!) is middels een indrukwekkend hek afgesloten. Maandag zijn ze weer open. Prima. Ff een weekeind relaxen en nergens heen.

We verblijven op de parking van het immense stadspark waar veel joggers de benen strekken maar ook capibara's lopen en neusbeertjes. Op de parking staan ook 2 Braziliaanse camper-vans. Met onze buren en hun kennissen hebben we contact. Handen en voeten werk, poeh waar lijkt het Portugees eigenlijk op?? We horen bedroevend weinig bekende klanken. Eentje kent wat Engels en warempel dan een dame die frans spreekt. Ook goed. Wat ook handig is in gesprekken over 'waar ga je heen en waar kom je vandaan' is de wereldkaart die we op de binnenkant van de achterdeur hebben geplakt.

Op de kaart plakken we stickertjes van de landen waar we geweest zijn. Dan wordt opeens veel duidelijk en vormt een opzet voor meer. We krijgen de tip om naar Holambra te gaan. Een dorp met Nederlandse immigranten. Boeren die hier na de oorlog met hun koeien naar toe gekomen zijn. Koeien gingen dood aan tropische ziekten en ze doen nu zaken in bloemen. Toeval: een immigrant bracht een zak met gladiolenbollen mee. Eentje laat een filmpje zien op zijn telefoon met een klompendans. Help! Daar moeten we naar toe. Misschien is het er carnaval en misschien is er extra belegen kaas!
Campo Grande is een erg grote stad maar we staan op een ideale plek en 's nachts is het er rustig en veilig. Maandagochtend staan we voor dag en dauw op de stoep van het politiebureau. Helaas zij hebben een dergelijke autorisatie niet....we moeten naar het vliegveld. Prima, doen we dat. Naar de douane aldaar. Oke, blijven lachen. Stad weer door met heel veel topes (immense verkeersdrempels) en naar het vliegveld 25 km verderop gereden. Auto geparkeerd (dat valt nog niet mee omdat veel parkings een hoogtebeperking hebben; een entreeboog of luifels om onder te parkeren vanwege de overvloedige zon waar wij niet onderdoor kunnen). Wij naar de douane/ politie en een hele aardige politieman vertelde dat zij alleen formaliteiten afhandelen van mensen die aankomen met het vliegtuig...... Wij moeten naar een grenspost. De dichtstbijzijnde is 300 km weer een andere kant op. Prima, dus.
Anderhalve dag later zijn we in Ponta Pora de grensplaats met Paraguay. Eerst bij de Politie een stempel in het paspoort, binnen 5 minuten staan we weer buiten en 3 km verderop de TIP geregeld. Heel erg prima, Brazilië we komen er nu echt aan, vamos.

De eerste week in Brazilië is wat saai. Oei wat ben ik verwend! Vlak landschap, weinig bebouwing, veeteelt, soja, silo's. Het gebrek aan afleiding, niks wat echt boeit terwijl we flink kilometers moeten maken om van het kastje naar de muur te geraken, veroorzaakt wat muizenissen in mijn hoofd. Herinneringen aan voorbije tijden stemmen dan melancholiek. Totdat er plots een toekan het verkiest om vlak voor ons voorbij te vliegen! De mijmeringen vervliegen en ik voel dat er bovenop mijn berg met herinneringen weer een mooi uitzicht is. Een nieuwe land dat we gaan doorkruisen, struikelend over de voertaal op weg naar nieuwe belevenissen.

We staan een paar dagen op camping Portal do Sol in Presidente Epitacio, aan de overkant van de brede rivier de Parana. Heerlijke camping zonder andere gasten. Waar ik deze dagen erg van geniet is de douche en de wifi (kan ik weer 's bellen en internetten). Hoe eenvoudig kan het leven zijn... Daarnaast is het natuurlijk heerlijk relaxen naast de klusjes: wasje doen, huis poetsen, bus wassen, administratie. Weer 's fietsen wat door het glooiende landschap goed te doen is. Warm tot dik boven de 30 graden met een buitje in de lucht waar aan het einde van de middag 1 keer ook echte druppels uit zijn gevallen. Veel papegaaien die vooral krijsen als ze over vliegen. Heerlijk ff niksen.

Dan weer plannen maken waar we heen rijden, zijn er highlights die we niet mogen missen, wat is een leuke weg en wat is een goede overnachtingsplek? Beetje puzzelen en zoeken naar dat wat ons het beste past.

We volgen de tip op om naar Holambra te gaan en komen in Hollandse sferen.

Als we aan komen rijden zien we de Nederlandse molen al van verre staan. Hij is hoog gebouwd om meer wind te vangen want zo veel waait het hier niet. En Amsterdamse (nep) gevels voor de Hollandse look. We bezoeken de molen die in bedrijf is en krijgen een rondleiding van Guus. 40 jaar geleden geëmigreerd naar Holambra. Vanaf de jaren 50 van de vorige eeuw zijn veel Nederlanders naar Brazilië getrokken. Brazilië was het land waar je je als groep kon vestigen en geen relaties of garantstelling nodig had. Brazilië had een tekort aan zuivel en wilde graag Nederlandse koeien en haar boeren. Zodoende konden belangstellende boeren zich inschrijven en vertrokken zij op vraag van Brazilië en kregen dit gebied aangewezen. We bezochten ook het Immigranten museum met veel persoonlijke foto's waaruit een duidelijk beeld naar voren kwam van de veelal grote families die Nederland verlieten voor een ongewisse (betere) toekomst. De eerste jaren waren armoedig en zwaar. Men kende de taal niet, het is hier erg warm, ver van familie in onontgonnen gebied. De koeien bezweken na een paar maanden en boeren stapten over op de bloementeelt. Eerst gladiolen en crysanten, andere snijbloemen volgden en ook Kaapse violen en begonia's. 50 % van de bloementeelt in Brazilië komt uit dit gebied. We zien de vele kassen van wit doek om zon en warmte te temperen. 
Veel immigranten die zich in Holambra vestigden, een samenvoeging van HOLland AMerika BRAzilie, zoals zij hun nieuwe dorp noemden, kwamen vooral uit Limburg en Brabant en minder uit het oosten. We zagen namen als Derkx, Litjens, Peters. En bijvoorbeeld een foto van een familie uit Nunhem of Echt in het museum. Poeh, stel je eens voor om naar een heel vreemd en ander continent te vertrekken, wetende dat je je familie, vrienden en Nederland nooit meer zult zien... Het is van alle tijden. Maar op deze manier komt het verhaal erg dichtbij en kun je de pioniersgeest en lef voelen. Totaal schijnen er zo'n 5 "Nederlandse gemeentes" in Brazile te zijn. In Holambra vooral katholieken uit het zuiden en verder land inwaarts protestante dorpen met mensen vooral afkomstig uit het oosten van Nederland. De kerk was destijds en is nu nog steeds een belangrijke steun en plek voor de immigranten in den vreemde. Zij verbond de mensen evenals de Coöperatie waarbij iedereen betrokken was. Die leverde grond en levensmiddelen in ruil voor geteelde producten. In eerste instantie was er geen geld en leefde men in een gesloten systeem. Ongeveer 1/3 is gebleven, 1/3 ging terug naar Nederland en 1/3 is op individuele basis verder Brazilië in getrokken. We spraken Jan, wiens grootvader uit Stramproy naar Brazilië was getrokken. Of Piet, een gepensioneerde sinaasappelteler uit Brabant, die ons bij afscheid een arm vol fruit geeft. Iedereen praat perfect nederlands met het accent uit de geboortestreek of die van hun ouders. Leuk detail: de woordenschat is er een van 50 jaar geleden. Nieuwe woorden van na die tijd  kennen ze niet. We ontmoeten Anja en haar vader Bart uit Emmen. En andere uit Nederland afkomstige mensen die ons aanspraken als zij het Nederlandse kenteken op onze bus zagen. We stonden geparkeerd op een parkeerplaats van de "Clube" Fazenda, een populaire ontmoetingsplek centraal gelegen in het kleine dorp waarvan de uitbaatster overlanders als wij, de gelegenheid biedt om te overnachten op haar terrein omdat ze zelf ook van reizen houdt. We kwamen aan op zondag en dinsdag was het Carnavalsoptocht! Anja nodigde ons uit om voor haar winkel in de hoofdstraat te komen kijken, waar ze een partytent had staan en ook familie en vrienden zouden zijn. Lekker makkelijk dat praten in het Nederlands! en je hebt tenminste een echt gesprek. Onder de partytent waren, naast haar vader, haar Portugees sprekende man en kennissen. Wat is dat toch een moeilijke taal. Het geschreven en gesproken woord lijken niet eens op elkaar. Veel woorden eindigen in een soort dzj- klank en geen klinker wordt als zodanig uitgesproken. Na een jaar in Spaanstalig gebied merken we nu pas hoe 'goed' we ons daar eigenlijk mee konden redden. 
Holambra is eigenlijk een soort Volendam. Erg toeristisch. Met de nadruk op (oud) Nederlands en met Hollandse souvenirs te koop. Zelfs klompen. Jammer genoeg waren die peperduur en hebben we ze laten staan, hoewel die van Bert aardig aan het verslijten zijn. Gek hoor dat je hier typisch Nederlandse spullen ziet staan (molentjes, Delfts blauwe klompjes en bordjes enzo, je kunt ook stroopwafels kopen, krentenbrood en we hebben zelfs een vlaai gezien!
De Carnavalsoptocht begon in het Immigrantenpark en eindigde bij de kerk; een straat lang. Veel bloemen (wat wil je met al die bloementelers hier!), die ook werden uitgedeeld aan het publiek, evenals ijsjes en popcorn.

Het was feestelijk met veel volk op de been. Geen Braziliaans carnaval maar erg leuk om dit hier mee te maken in goed gezelschap! We verlaten Holambra met zijn duidelijke Nederlandse wortels richting kust.

We volgen nu mooie binnendoor wegen, weg van de snelweg en weg van de eindeloze akkers. Het landschap wordt steeds minder vlak en het wordt frisser. Zeker 's nachts is dat niet erg. We hebben zelfs af en toe een flinke regenbui.
Ik had onderweg een mooie camping uitgezocht, buiten de bebouwing in het groen met prachtig uitzicht op de bergen. Steile rotsklimmen doen ze hier, wat te zien was aan de kale steenpuisten die her en der opdoemden. De weg naar de camping was verhard en ging omhoog. Na de 2e bocht was de verharding even weg en reden we tussen de bananenbomen verder omhoog. Steeds steiler en gelukkig weer beklinkerd, scherpe bochten maakten de weg nog steiler (nog steiler dan onze Ardennenweg, Gina!). Bert zet de 4 x 4 aan, de banden slippen soms. Ik had een deja vu aan de vorige steile weg en twijfel of ik dit nog leuk vind. Weer bijna op 3 wielen. Nog 600 meter. Da's te doen. De auto trekt zich voort. Hij brult als een beer. Ai, een Y splitsing maar ook een heel klein bordje, "çamping Manti rechtsaf". Da's mooi. Bovenaan net na de bocht zie ik de poort al, maar is die wel open? We klimmen door en jawel, een hangslot op de poort. Gesloten....NA zo'n klim! De bus moet zich dan even heel klein maken want we moeten keren en terug. Een opritje tussen de bananenbomen biedt net genoeg ruimte.
Ja we zijn weer beneden! Daar een bordje met 'fechado' was wel heel erg handig geweest.
We vinden een andere super plek "camping Vila das Palmiras" waar we door Giovanni en zijn echtgenote verwelkomd worden met een thermosfles koffie en cake net uit de oven. Ja, zo kan het ook lopen.
We blijven maar een nachtje en vertrekken naar Parque Nacional Itatiaia. Dat is het eerste en dus oudste Nationale park van Brazilië. We maken daar een prachtige wandeling naar de "Tres Picos". (Filmpje). We wandelen, soms met handen en voeten en steken watervallen en glibberige rotsen over op weg naar boven, van 1100 meter naar 1700, door een geweldig oerwoud. 3 Apen en een mooie slang gekleurd als een kralenketting, verder laten dieren zich niet zien. Op de borden naar het NP toe stond er iedere 100 meter een dier vermeld waarvoor we moesten oppassen met afbeeldingen van een muis tot de jaguar.
Het luie zweet is er weer uit. Het gewone zweet waren we met weken boven de 30 graden al lang kwijt. Boven hadden we tussen de wolken door een prachtig uitzicht en hebben we onze boterhammen en ingeblikte vis verorberd. Dat was even geleden dat we weer 's een flinke wandeling hadden gemaakt. Ook hier is het wonderschoon.

Bij de entree van het park overnacht en morgen zullen we aankomen in Paraty. 
Paraty is een koloniaal (Portugees) stadje aan de kust. De Atlantische kust ditmaal!

Dat betekent dat we het continent van west naar oost hebben doorgestoken. Ook deze kust en dit dorp hebben een verleden in de geschiedenis van de slavenhandel. Het stadje ademt een Caribische sfeer uit. De straten (die bij vloed onderlopen) zijn geplaveid met grote onregelmatige keien, de huizen uit de 18e eeuw zijn witgepleisterd en er zijn 3 kerken. Waarvan er een voor de slaven, een voor de vrije mulatten en een voor de koloniale witten was.

We staan iets buiten het dorp op een camping met uitzicht op zee. Geen open zee maar een soort baai met tal van eilandjes voor de deur. Lekker temperatuurtje en nu even een tropische bui, dus zit ik binnen op de laptop te roffelen in, bijna hetzelfde ritme.
's Avonds heerlijk in de buurt op het strand gegeten. Een nationale schotel, mmm in een aardewerken pot een stoof van allerlei vis met rijst en ander lekkers.

En mijn eerste Caipirinha gedronken. HET beroemde drankje van Brazilië, smaakte naar meer.
We rijden naar Rio de Janeiro. Eerst twijfelden we nog of we die grote stad aan zouden doen, maar als je in de buurt bent, voelt het een beetje als een must. De weg erheen voert langs de Cabo Verde, een prachtige route door bergen, bos en dan weer een blik over zee. Erg veel kleine en grotere baaien met talloze eilandjes. Onderweg in de havenplaats Angra dos Reis onze gastank (voor het gasfornuis binnen) laten bijvullen. Klinkt simpel maar dat kan niet overal omdat wij een Canadese tank hebben en onze aansluiting moet passen op die van de leverancier. De man neemt de gasfles mee en wij kunnen hem aan het einde van de middag weer gevuld ophalen. Dus in de havenstad rond geslenterd en in een parkje zitten luieren en mensen kijken. We worden aangesproken, mensen maken graag een praatje. Brazilianen zijn super relaxte types en de meesten alleraardigst. Maar o jeee wat is dat Portugees moeilijk. Wel gaan we gaandenweg iets meer uit de woordenbrij halen...
En dan komt Rio in zicht. We zetten de auto op een camping een uurtje buiten de stad en boeken een hotel voor 3 nachten.

Kleine vakantie.
Rio wordt "de poort naar Brazilië" genoemd (wij zijn blijkbaar door de achterdeur gekomen..). Hier begint het en is het altijd begonnen. In de koloniale tijd een belangrijke havenstad voor edelmetalen en slaven uit Afrika. Rio was gedurende 200 jaar tot 1960 de hoofdstad van Brazilië maar blijft "het hart" van het land. De provincie waar we de laatste tijd doorheen zijn gereden, Sao Paulo en dit verstedelijkte gebied is de meest welvarende regio van het land en de economische motor. Veel urbanisatie, grote steden met veel hoogbouw en druk. 
Rio is een aparte stad, een stenen jungle met prachtige baaien en witte stranden. Een miljoenen stad gelegen tussen de zee met allerlei rots eilandjes aan de ene kant en aan de andere kant hoge groen begroeide bergen. Op de heuvels rondom de stad de favela's ('krottenwijken') waar je niet geacht wordt je te begeven als je er niets te zoeken hebt. Er is daar veel criminaliteit en wijken worden gecontroleerd door bendes. Schietpartijen zijn er aan de orde van de dag.

Wij blijven beneden en zien daar veel (eigenlijk heel veel) zwervers. Meestal mannen, meestal met Afrikaanse roots, veelal liggend, soms hangend in de straat, vaak met een hond. Men bedelt amper. Gegeten wordt er uit prullenbakken en van giften van restaurants. Ook veel verslaafde mensen aan de randen van de favela's. Een eens populaire wijk, Lapa, waar wij in eerste instantie een hostel hadden geboekt bleek erg achteruit gegaan en verpauperd. Fritz onze campingbaas (zijn vader is Duitse immigrant) vertelde dat. Dus wij nemen de wijk en boeken een ander onderkomen. Basic maar met een super ontbijt blijkt de volgende ochtend. Een van mijn favorieten!
We wandelen de eerste dag naar de beroemde trappen van mozaïek: de Escadaria Selaron. Deze artistieke Chileense mijnheer Jorge Selaron heeft deze trap met 215 treden geschonken aan Brazilië. Er zijn 2000 tegeltjes van 120 landen in verwerkt. In 2000 was zijn werk klaar en helaas is hijzelf in 2013 onder mysterieuze omstandigheden dood op zijn trappen gevonden. De trap is een prachtig kunstwerk en daarmee een enorme toeristen trekpleister.

Via een bezoek aan de trappen zijn we via de Rio de Janeiro Cathedral terug gewandeld naar onze wijk Flamengo. Dit bijzondere gebouw ziet er helemaal niet uit als een kerk, maar lijkt eerder een Pyramide of juist een futuristisch gebouw. De schuine muren zijn voorzien van vierkante openingen met aan 4 zijden glas in lood. Ook vanbinnen voelt deze immense ruimte niet aan als een kerk. Het geheel is erg bijzonder en biedt plaats aan 20.000 mensen.

's Avonds weer lekker uit eten. Hoewel de menukaart in het Portugees een uitdaging en uiteindelijk vooral een verrassing inhoudt. We smullen weer, gezellig op een terras 'bij ons in de straat'. De volgende dag wandelen we totaal bijna 25 km. En dan zie je nog 's wat. We willen naar Cristo Redentor, het Jezus beeld hoog op de Corcovado berg(710 m.), die al bijna een eeuw over Rio uitkijkt. En een beeld dat beschreven wordt in het eerste boek van de 7 zuster, grappig. We wandelen eerst naar een stadspark met wat bezienswaardigheden maar wat ons vooral intresseert, is dat we via dat park, te voet de berg op kunnen naar de Cristo himself. 2 uur een stijgend en slingerend pad door begroeiing als in een oerwoud. En dat midden in deze metropool. Dat valt sowieso op; de vele parken, losse bomen en ander groen in de stad zijn geen ielige boompjes, je kunt zien dat het hier eens echt allemaal jungle was. Vooral in het weekeind zijn er veel joggers actief op het strand of in de parken. Mensen zijn zoals in veel grote steden hipper en vaker slank. Buiten de steden zijn veel mensen erg dik. Maar iedereen, nou ja 80 % loopt op teenslippers, het nationale schoeisel, die je dus overal kunt kopen in alle kleuren en maten. Veel mensen kleden zich, lijkt het wel, zonder zich te bekommeren hoe het resultaat er uit ziet. Je komt vanalles tegen. Ook vaak half of 3/4 bloot, mannen met blote buiken en vrouwen met gevulde billen, borsten en lippen. 
De wandeling naar de Cristo is de moeite al waard maar eenmaal bovengekomen is het uitzicht over Rio fenomenaal en daarna het beeld zelf; gigantisch. Met gespreide armen staat hij boven het volk en wij hopen stilletjes dat hij alstublieft wat meer vrede brengen zal...

We nemen het treintje voor de afdaling en lopen daarna via het strand van "Copacabana". Daar wilde ik perse naar toe; voor het idee. Inderdaad mooi strand, prachtig gelegen en er flaneert van alles op de typische zwart wit beklinkerde boulevard. Tja... we zijn er geweest dan maar. De caipirinha drinken we ergens anders. De G20 was in de stad, we lazen dat de conferentie in het najaar plaats vindt maar afgelopen woensdag en donderdag  waren 'ze' er ook. Dus veel beveiliging, veel politie, een helicopter voortdurend in de lucht en auto's met geblindeerde ramen. Was dat Blinken? Of onze Ursula? 
In de stad zijn we altijd meer voorzichtig dan gewoonlijk en we gaan in het donker niet op stap. Van te voren werden we uitvoerig gewaarschuwd voor zakkenrollers maar ook voor bedreigingen. Gelukkig zijn we de dagen erg goed en gezellig doorgekomen zonder slechte ervaringen. Hoewel de hoeveelheid daklozen deprimerend is.
Zaterdag uitgecheckt en de stadsbus opgezocht. Er is 1 tarief, je betaalt bij binnenkomst omgerekend 75 eurocent, je gaat door een tourniquet (handig met je tassen, of als je dik bent...) en stapt uit waar je moet zijn. Of je nu de hele dag blijft zitten of na 1 km uitstapt het bedrag is altijd hetzelfde. Op de heenweg namen we ook de bus, want in de metro zie je niks, maar helaas waren de ramen van dat exemplaar zo vies dat ik zelfs de Cristo had gemist.

Terug op de camping; altijd weer fijn om thuis te komen. En morgen weer op weg.
Na dit intermezzo gaan we in noord oostelijke richting en onderweg staat er een verkeersbord dat het 2400 km is naar Fortaleza. Die richtingaanwijzer is mooi op tijd, die richting doen we, en iets daarvoor westelijk aanhouden naar Belem. Dat is ons magische punt om verder te komen naar de Guyana's en Suriname.
Dus de komende weken iets meer kilometers vreten om dan weer even ergens aan te leggen waar wat te zien is, wat te wandelen is, een nationaal park is, zee of wat dan ook dat we niet willen missen. Brazilië IN.
Met een caipirinha in de hand, groeten we jullie en zijn we in gedachten helemaal niet ver weg,

Bert & Marianne