Ontmoetingen

Vandaag was het eerste Kerstdag, we staan in Puerto San Francisquito (Mexico). Aan een baaitje van de Golfo de California. Het is een schiereiland, een soort lange slurf die alleen in het noorden aan het vaste land van Mexico vastzit. Het zijn de staten Baja California Norte en Sur. Totaal meer dan 1000 km lang... Dus veel kust en we zitten nu aan de oostkust (Golf) en gaan straks naar de westkust (Pacific Ocean). In het binnenland bergketens van nood naar zuid.
Met Kerst was het traditie dat Jan en Sini (broer en schoonzus van Bert) bij ons kwamen en ik altijd een appeltaart bakte. Die traditie hebben we erin gehouden. Eerst Kerstontbijt buiten in de zon, einde van de ochtend taartje gebakken, een wandeling gemaakt sla-ommend tussen de knoeperds van cactussen en vanmiddag lekker samen de appeltaart opgesmuld. Zonder familie en zonder slagroom.

Er is hier niemand en de weg was een echte 4 x 4 route. Veel wind en de zon is rond 16 uur achter de bergen verdwenen en dan wordt het meteen fris. Dus achter m'n laptop gekropen. Wordt tijd.

De 3 maanden in de Verenigde Staten zijn ten einde gekomen. We hebben de afstand tussen de oostkust en de westkust overbrugd. Ongeveer 10.000 km. En het lijkt of we nu in Mexico een nieuwe stap gaan maken. Nieuw land, andere cultuur, -gebruiken, -mensen.

Maar eerst dit afronden.

In Canada en in de VS hebben we verschillende mensen ontmoet en erg leuke contacten gehad. Natuurlijk waren de bezoeken aan de familie van Bert heel speciaal. Dat we hen zouden gaan opzoeken waren we in Nederland al van plan. Onvergetelijk.
Andere contacten verliepen toevallig. Tenminste, als je gelooft dat toeval bestaat. Zo zijn er de ontmoetingen met andere mensen die rondreizen. Een Belgisch koppel op de parkeerplaats van Death Valley National Park. Of Zwitsers bij de winkel, Duisters op een parkeerplaats etc. Soms vaker dan 1 keer; heee, heb je die weer! Geen Nederlanders trouwens. En ontmoetingen met mensen die wonen/ werken waar we zijn. Sommigen vertellen dat ze voorouders hebben die van origine uit Nederland of Europa komen.
Met de overlanders wisselen we veel wetenswaardigheden uit; wat is echt de moeite waard, hoe is de route, waar ga je heen en waar kom je vandaan. Hoe doet de auto het en wat zijn de plannen. Ontmoetingen die soms louter informatief zijn en soms erg leuk en staan we zo een half uur te kletsen.

Vanuit Las Vegas zouden we naar Death Valley National Park gaan. Maar op Facebook lazen we dat Eefke (uit Kessel-Eik, buurdorp van Neer) .inde buurt was. Wij ontmoetten elkaar voor het eerst in Neer tijdens de bouw van hun camper- vrachtauto en hielden contact. Het gezin reist met hun 2 kinderen van 3 en 5 jaar ook van oost naar west. Eefke en Pascal waren naar de Valley of Fire  gegaan waar ze erg enthousiast over waren. Zodoende hebben wij die afslag ook genomen en onze route een krul gegeven. 

Onder aan de afslag naar the Valley, bij de benzinepomp stond een auto voor ons te tanken met een trailer met 3 paarden erin. Onze ogen gingen op steeltjes. Bert raakte bij de pomp met de chauffeur in gesprek.
Het koppel gingen na het tanken aan de overkant van de straat op een parking, lunchen waar wij onze bus naast hebben gezet en gezellig gekletst. Paardenpraat en meer. We moesten weer verder en Pat en Ginger nodigden ons uit om bij hen langs te komen als we in de buurt waren. Ze verbleven iedere winter in de buurt van Santa Barbara (Californie) waar ze een 2e huis hebben. We wisselden de telefoonnummers uit.
Na een nacht en flinke wandeling in de Valley of fire, waar de rode bergen magnefique waren, zijn we via een flinke loop 
(2 dagen rijden) bij Death Valley aangekomen, Waarvan de eerste aanblik inderdaad nogal doods was. We kwamen vanaf een bergweg naar beneden rijden en je ziet eigenlijk niets dan in de verte een grote lege, kale vlakte. Die steeds dichter bij komt.
Een bushcamp net buiten het park gemaakt en de volgende ochtend via ontelbare haarspelbochten, de auto erg steil naar boven laten klimmen en vanaf Dantes view genoten van het adembenemende uitzicht. En ook de gure kou ontnam ons de adem.

We hebben een scenic drive gereden en een filmpje gemaakt. Dit park is zo groot, half Nederland past erin.  Wat er voor zorgde dat we keuzes hebben gemaakt wat we graag wilden zien. Naast het view en de drive was dat het beklimmen van een berg. Dat werd de Wilrose peak vlakbij onze kampeerplek. Het pad steeg flink en vanwege de hoogte lag er weer sneeuw. op sommige plekken glibberen en geconcentreerd houvast zoeken. Prachtige vergezichten, weer over de vallei.

Boven op de top van Wildrose peak lag een koekblik met een schrift en een pen waar je een boodschap in kon schrijven.
Pas op de terugweg kwamen we enkele andere wandelaars tegen, zwoegend naar boven. Vaak leuke ontmoetingen (even op adem komen) met een praatje (zullen we door gaan? komt er nog meer sneeuw, hoe ver nog?). "Doen, het is prachtig, zeer de moeite waard". En daarna grapjes en ook vaak vragen wat je ertoe brengt om dit te doen, waar je vandaan komt en wat je ervan vindt. 
Wat mensen beweegt, wat ons beweegt en welke keuze je maakt om juist op die plek te zijn. Die bijzondere ontmoeting die dan 'toevallig' plaats kan vinden. Wellicht is dat het fascinerende van reizen en ontdekken.

Dichtbij Death Valley ligt de ghosttown Ballarat.

We zagen dat je er voor amper 5 dollar kon overnachten en we wilden even een pas op de plaats nadat we de laatste tijd van het ene highlight naar het volgende gingen. Een lege vlakte waar vroeger een dorp was met een gevangenis (hokje met tralies). Deze stond nog overeind met een bordje 'jailhouse' er op. Veder was er een gebouwtje met wat museum dingen en enkele sta caravans en veel oud roest.
Onderweg zijn we nog 's een gerestaureerde jailhouse tegen gekomen, daar was er een museump van gemaakt, wit gepleisterd en een leuke muurschildering op de achterkant.

In die Californische contreien rondom Kingsburg, Coalinga en Selma is het vrij vlak met veel tuinbouw (sinaasappelboomgaarden, druiven, amandelen). In de dorpen troffen we veel grote en erg mooie muurschilderingen aan.

Van daaruit naar Sequoia Nationaal Park, waarvan de amerikanen beweren dat de grootste en oudste Sequoia bomen daar staat. Uit betrouwbare bron weet ik dat in Nieuw Zeeland ook hele grote staan....(Maar hier is alles nogal gauw het grootst).  Wel heel erg indrukwekkend. De weg naar het Nationaal park verliep door het Nationaal Forest, een hele mooie slingerende route door lieflijke dalen en flinke klimmetjes. We bleven stijgen en de haarspelden namen toe. En dan opeens....is dat er een? We zagen er steeds meer en ze werden steeds groter,  majestueus! De allergrootsten stonden in het Nationaal Park. Oeroude bomen met ons als nietige popjes. 

En plots zien we de zee weer. De westkust bereikt.

En tijdens de lunch waren we het er beiden over eens: De tijd vliegt!

Onderweg zijn we aan de kust in de plaats Pismo 2 nachten gebleven op een leuke kampeerplek, waar we dezelfde zwitsers weer tegenkwamen. Een eindje verderop in Pismo zelf werden een hele week de wereldkampioenschappen para boarden gehouden. We hebben even staan kijken vanaf de pier. Later in een winkel zag ik 2 oranje shirts met 'Holland' op de rug lopen en een van hen deed mee, maar prijzen waren er nog niet gewonnen. Er waren verschillende klassen van lichamelijk - en verstandelijk gehandicapte mensen uit 30 deelnemende landen. Af en toe zag je een been te drogen liggen... en opvallend vond ik dat de sporters gewoon de korte broek aan hadden en de missende ledematen of kunstledematen geenszins verstopten.

Na een week of 2 of 3 (sinds de ontmoeting bij de benzinepomp) waren we inderdaad in de buurt van Santa Barbara en besloten om te bellen of de uitnodiging van Pat en Ginger, nog steeds gold en of het uitkwam dat we kwamen.
We zijn de volgende dag erg hartelijk ontvangen, reuze gastvrij. En als kers op de taart mocht ik na de koffie mee om een blokje te rijden. Pat en Ginger zijn iets ouder dan wij en rijden al hun hele leven paard. Ze hadden 3 paarden mee genomen van  hun eigenlijke huis in Montana naar het winterverblijf in zuidelijk Californie '1 paard te weinig' maar Bert gunde mij deze buitenkans. Heerlijk was dat, ik heb nog nooit zo snel de rijbroek aangedaan. De paarden zijn van het ras: Missouri foxtrot. Een vlot gangenpaard dat heerlijk vlak loopt en waarop je eigenlijk niet moe wordt. Wat vroeger ideaal was als de dokter of de advocaat kilometers moesten rijden naar hun klanten.
Ze rijden hun paarden op de 'western' manier, met een prachtig en comfortabel westernzadel en een bitloze optoming met een hackamore. 
's Avonds werden we uitgenodigd voor het eten en daarna hebben we met z'n vieren naar het wereldkampioenschap Rodeo in Las Vegas op tv gekeken. Lekker weer 's hangen op de bank. Met hond Lola aan de voeten.
De dag erna zijn Bert en ik gaan wandelen in de buurt, veel mooie villa's die vooral op de heuvels zijn gebouwd vanwege het prachtig uitzicht. Ook verschillende filmsterren (ik noem geen namen...) wonen in deze buurt. 
Ginger vroeg later of ik zin had om de volgende dag een lange rit te gaan maken ... Zin! Wat een grandioos aanbod wat ik met beide handen aangreep. Met de 3 paarden in de trailer zijn we een kwartiertje verderop naar Lake Cachuma gereden. Een mooi ruig gebied, waar ik genoot van de rit met Colter, het gezelschap en de geweldige omgeving.

Ik was weer een beetje terug in de tijd, dat rijden heel gewoon is en ik samen met Gina de bossen rondom Neer onveilig maakte. Voor mij genieten met een capitale G. Heel erg bedankt voor dit grote plezier wat jullie mij hebben gegeven.
Jammer genoeg moesten we ook weer afscheid nemen. We blijven appen. Een bijzondere ontmoeting die ons zeker zal bijblijven.

Op naar Los Angeles. De steden zoeken we alleen op als er een noodzaak is. Bert had bij Amazon de high altitude kit (onderdeel voor de kachel, waarover hij de vorige keer schreef) besteld met een afhaalpunt in LA .... zou dat lukken? En in LA is een "Sprinter Expert" waar we graag naar toe wilden voor een kleine beurt en een blik op onze (niet meer) elektrische zijdeur. De Mercedes garages die we het afgelopen half jaar 2 keer heben bezocht kunnen ons mit dit probleem niet helpen. Zij kijken slechts in de computer ("volgens de computer doet de deur het gewoon, sir") of zeggen geen europese auto's te kunnen inzien in hun computer. Tot nu toe dus geen resultaat gehad. De deur bedienen we al maanden met de hand wat zwaar is omdat de motor die dat werk eigenlijk moet doen tegenwerkt. En soms doet de techniek het weer... maar erg onbetrouwbaar. We gingen er eigenlijk vanuit dat we er mee moesten leren leven. 
Voordat we de drukte zouden ingaan, eerst 2 dagen naar een bushcamp buiten LA in 'Angeles National Forest'. Een "kampeerplek" met geen faciliteiten en we waren  helemaal alleen op de Monte Cristo berg. De volgende dag zijn we gaan wandelen, we zaten weer hoog dus de neerslag die ging vallen was sneeuw.
Op de doodlopende weg kwamen we Lars tegen (voorouders uit Noorwegen), hij verbleef op de berg met 2 maten en had een goudmijn. "Of we weleens een goudmijn hadden gezien en wilden we een kijkje komen nemen?"

Wat een leuke ontmoeting, dat we zomaar uitgenodigd worden. Dus dat wilden we wel. Hoewel ik in eerste instantie wat terughoudend was. Zo desolaat en de caravans waar de mannen ieder afzonderlijk woonden zagen er wel erg afgeleefd uit en overal lagen spullen, oud ijzer, machines, kapotte auto's, sneeuwscooters, hout, glas, nog meer oud ijzer; het hield niet op.. In de caravan was het half donker en de koffie sloegen we dan ook af vanuit de bank waar je tot je oren in wegzakte. Laten we maar naar het goud gaan en naar buiten. We kregen een rondleiding met uitgebreide uitleg en Lars opende zelfs de kluis met een paar minieme goudklompjes. Poeh, nogal een klus voordat je zover bent!

Uitgerust afgedaald naar Los Angelos, eerst naar de Sprinter Expert.

Een prima garage  deskundig werkvolk: mensen met werkhanden ipv computerhandjes. Natuurlijk kon de deur handmatig gemaakt worden! Natuurlijk kon hij de auto in de computer inzien!
Er werd een zwager gebeld, die moest komen. Ondertussen werd de kleine beurt gedaan en wachtten wij op de stoep in de zon. Vlakbij was het spoor waar een trein met 165 containers langs kwam. Er kwam geen einde aan. En na een kwartier nog een, en nog een...
De volgende dag kwam de zwager en was eea gauw gepiept. De deur is nu handmatig en loopt als een zonnetje. Iedere keer tovert deze handeling nu een glimlach op ons gezicht. Hehe, na bijna een half jaar tegenwerking.
Met de monteur was Bert tussen de bedrijven door aan de praat geraakt en hij gaf ons bij het afscheid zijn telefoonnummer. Hij ging met zijn vrouw naar Australie emigreren en we waren van harte welkom als we in de buurt waren.

We vertrokken weer voldaan uit Los Angeles. Ook  het pakje met de kit voor de kachel lag netjes op ons te wachten. En is inmiddels geinstalleerd. Een doosje met wat elektronika ter grootte van een lucifersdoosje met flink wat draden. We hebben we stad doorkruist om van A naar B te komen. En zijn uit nieuwsgierigheid naar Hollywood gegaan om er 's rond te wandelen. Niks glamour of pracht en praal. De walk of fame is, op de sterren na, een verlopen boulevard met souvenirwinkels en wat theater en horeca.

Viel tegen wat ons al voorspeld was. Wat opviel in de stad waren de vele zwervers. Onder veel viaducten waren tentenkampen opgeslagen en in straten achteraf stonden rij aan rij auto's, afthanse campers, caravans en kartonnen dozen geparkeerd die incompleet zijn, immobiel en waar in gewoond werd. 
Wat verontrustender was, was eigenlijk het grote aantal gestoorde mensen dat rondliep. In hun eigen wereld lopend, duidelijk psychotisch en/of onder invloed. Uitgedost als paradijsvogels. Mijn ggz brilletje maakte overuren.

Weg uit Los Angeles en in de file beland. Wow dat was lang geleden.Files zijn over de hele wereld hetzelfde. Maar we ontdekten dat de linkerbaan de carpool baan was. Met minimaal 2 in de auto ben je al aan het car poolen. Dus wij naar links.
De bebouwing, voorsteden en industriegebieden bleven aanhouden. 80 km 8 baans en 80 km langzaam rijdende file.
We haalden onze voorgenomen kampeerplek ergens in het groen niet. Omdat het al schemerig begon te worden besloten we van de snelweg af te gaan en in een rustige straat aan de rand van een kleine stad te gaan staan. Mooie plek langs de weg, in de groenstrook tegen een paardenwei aan. Aan de andere kant stond een ezel, eentje die zijn stembanden hartverscheurend deed gelden!
Er kwamen wel 's wat auto's voorbij die een eindje verder een weg omhoog reden. Het was al donker en wij vermoedden een villawijk op de berg.
Lekker gegeten en omstreeks 21 uur naar bed. Tot we rond 23 uur wakker werden geklopt en er geroepen werd dat we uit de auto moesten komen. Bert eruit, duurt even dus men werd ongeduldig. Bert had door het raam al zwaailichten gezien en zag dat het politie was. Inmiddels aangekleed, werd Bert gesommeerd naar de achterkant van de bus te lopen. De politieman riep naar binnen en ik riep terug. Ze waren met 3(!) auto's en een beetje nerveus, natuurlijk hebben hier veel mensen wapens en wisten ze niet wat ze konden aantreffen. Maar we moesten wel weg. We zouden op prive grond staan??
Tja niks aan te doen, er was geen basis voor een goed gesprek.
Gebroken nacht en een minder leuke ontmoeting. Het was de eerste keer dat we ergens weg gestuurd zijn, van al die nachten dat we "gewoon ergens" stonden. Na een uurtje rijden, voor de zekerheid naar een andere stad, een plekje gevonden en verder geslapen.

We rijden verder richting de grens met Mexico. 0p onze route ligt Nationaal Park Joshua Trees. Daar 2 nachten gebleven. Mooie plek en fijn gewandeld. Heel aparte bomen omgeven door boulders (de rotsen rond en gelig van kleur).

In het nationale parken boek had ik iets gelezen over een berg die door mensen was gekleurd en versierd: "Salvation Mountain". 3 Mijl van de doorgaande weg dus wij namen de afslag naar Slab City. We zagen de kleuren al van een afstand en koersten erop af. Het was zondag nog vrij vroeg in de ochtend. We waren de enigen en werden ontvangen door een alleraardigste mevrouw die zalvend sprak over de kunst, liefde en de berg. We mochten overal kijken en het was zacht uitgedrukt heel apart. Mevrouw vertelde dat een zekere Leonard Knight (1931-2014) uit Vermont US op zijn 36e levensjaar volgeling van Jezus is geworden en de rest van zijn leven heeft gewijd aan zijn geloof. Hij richtte de berg op als soort bedevaartsoord en stichtte Slab City.

Een community met artiesten die in de voetsporen willen treden van Leonard en zijn kunstwerk willen onderhouden. Er wordt veel nieuwe kunst gemaakt van wat men vindt, van oud ijzer, flessen, afval, natuurlijke materialen....je kunt het zo gek niet bedenken. De kunst is tentoongesteld aan de andere kant van het dorp in "East Jesus" (geen flauw idee waar die naam vandaan komt, kan wel wat verzinnen maar ik heb het niet gevraagd). We zagen trouwens amper mensen, ze bleven op afstand.
Kijk maar naar de foto's voor een idee. Het was echt bizar. Nooit zoiets gezien. En de mensen die er leven leven in de zooi, het lijkt een vrijmetselaars gemeenschap die buiten de gangbare maatschappij staat en hun eigen utopia hebben gecreeerd. 
Dit hadden we (weer) niet willen missen. Heel bijzonder en tja bizar is het beste woord dat de lading dekt.

Nog 1 overnachting in de US en toen de grens over. De berichten over Mexico zijn niet altijd even ontspannen; corrupte politie, roadblocks en narcobendes. En ik had net het boek gelezen van Paul Theroux,"Op de vlakte der slangen". Een reisverslag waarin hij ingaat op de drugsbendes, de problematische grens en -verhouding tussen Amerikanen en Mexicanen, maar ook het natuurschoon en de geweldig aardige bevolking die meer dan 200 dialecten spreekt (daar kan geen cursus spaans tegenop...). We zullen eens gaan kijken en ons oor te luister leggen. Er rijden tenslotte meer toeristen door het enorme land. 48 x Zo groot als Nederland. En ook Theroux werd richting zuiden milder in zijn boek.

We reden de VS uit door een scanner te passeren en een bord: "You are leaving the US you can not return". En zagen op een afstandje het hoge beruchte ijzeren hekwerk dat de 2 landen scheidt. Het reikt zover het oog kan zien

Toen waren we in Mexico .... auto uit en kantoor van de Immigration in voor de paperassen en paspoort.
Het begon goed. De ontmoeting met de douane mevrouw was erg ontspannen. Tijdens de inspectie van de bus, zag zij de spaanstalige kerstkaart en het ijs was gebroken. Niet dat we iets te verbergen hadden, maar eerdere berichten maakten ons duidelijk dat de procedure wel 's lang kon duren. Niks van dat alles.
We zijn er en de sfeer op het enorme schiereiland is prettig, hoe zuidelijker we komen 'hoe meer Mexico'. 
Met een erg leuke ontmoeting met Eefke en Pascal en hun 2 kinderen op het strand in San Felipe (Baja, spreek uit 'bahha' California). We zijn 2 dagen met elkaar opgetrokken en konden bij elkaar in de keuken kijken. Eefke heeft de drone beelden gemaakt. Kijk maar eens bij Video's. Super. Fijn om in je eigen taal te kletsen en erg leuk om over "thuis" te praten, onze nieuwe levens en manier van voortgaan.

De eerste indruk van Mexico, in de staat Baja California is positief.

De kust is mooi, met z'n vele pelikanen de cactussen geweldig en het binnenland ruig. De mensen onderweg en in winkels prima. Dus we gaan door!

Tot volgend jaar. Een goeie roetsj en we zullen proosten op jullie onder de mexicaanse zon en een heel goed en voorspoedig 2023 gewenst van ons. Daarbij gaan onze gedachten vooral uit naar Jeroen (neef van Bert) en zijn familie die vanwege zijn gezondheidstoestand in het ziekenhuis verblijft.

Marianne & Bert