T’is echt anders hier.

Dinsdag 24 januari 2023.

We zijn al weer een dikke maand in Mexico. Wat een verschil met de V.S. en Canada en wat verlangden we er naar. Een andere cultuur, zon, mensen op straat, meer broedselen en improviseren. Tijd om weer eens te proberen onze belevenissen aan jullie over te brengen.

Laat ik eens beginnen hoe we dat aanpakken, zo’n blog. Het begint bij aantekeningen maken in een boekje aan de hand waarvan je kunt terugkijken. Uiteraard gebruik je ook je foto’s chronologisch opgeslagen op je telefoon daarbij. Zo tegen het einde van de maand pak je je laptop en begint te kloppen. Althans, dat wil je, maar, ook als je je laptop niet gebruikt… je batterij is leeg. Eerst maar opladen dan. Dan begin je te schrijven. Soms gaat dat heel lekker en rolt alles er vanzelf uit. Soms niet zo en stop je ermee en gaat de volgende dag een nieuwe poging wagen. Je komt dan tot een ruw verslag. Dat lees je aan de ander voor en die zegt, zou je dat en dat ook niet aan de orde stellen? Of, zou je dat wel opschrijven zo. Je vult aan, verbetert, corrigeert en komt uiteindelijk tot je verhaal. Dan volgt de eerste correctie, je haalt -zo veel als je kunt-  de taol- en speltfouten eruit. Dan leg je het voor aan de ander en die doet hetzelfde. Als je tevreden bent wacht je tot je op een plek bent met Wifi. Je knipt het stuk uit Word en plakt het in reislogger. Dan de foto’s en video's. Die moeten met diezelfde Wifi verbinding worden geüpload naar Reislogger en vervolgens ook op de juiste plaats in het verhaal worden geplakt. Soms, of eigenlijk vaak, is de wifi erg traag en gaat het uploaden van de foto's tergend langzaam. Dit is dan het "Zen" momentje. Als alles erin staat en de foto's op zijn plek, dan druk je op “Publiceren”. Zo’n reisverhaal zoals we dat tot nu toe gemaakt hebben, daar besteden we ongeveer 10 – 12 uur aan. De volgende ochtend en de dagen daarna is het gelukkig altijd feest: Jullie reakties. Wat zijn die toch leuk, lief en hartverwarmend. Wat vinden we dat fijn om jullie op deze manier te informeren. Het motiveert enorm om er op deze wijze mee door te gaan. Dankjewel.

Waar waren we gebleven. Net voor Oud en Nieuw het verhaal van Marianne. Omdat we niet wisten hoe Oud en Nieuw hier in Mexico gevierd zou worden besloten we die nacht niet een bushcamp te maken maar een camping op te zoeken. Bovendien zouden we dan nog beter kunnen beleven hoe hier een en ander verloopt op zo’n oudejaarsavond. Om half 4 ’s middags, bijna Nieuwjaar in Nederland, heb ik nog met mijn broer Thijs gebeld en onze voormalige buren in Neer, Wiel en Trudelies geappt; jarenlang, vaste prik, om 00.30 uur proostten met een fles (of meer) champagne op het nieuwe jaar. Marianne bakt oliebollen en deelt ze op de camping uit. 

Op het campinkje waar we zaten was het rustig. Ook rond middernacht. Weinig vuurwerk. Ik denk dat de meesten hier niet zo rijk zijn dat ze zich vuurwerk kunnen veroorloven. We zaten wel midden in de stad, La Paz, maar de camping was meer een tuin: 4 plaatsen. We maakten kennis met de mensen waaronder een koppel uit Zwitserland. Die fietsen al 15 (!) jaar over de wereld. Zijn overal geweest. Werkelijk niet te geloven. En dan Dora. Een Amerikaanse vrouw van Chinese afkomst die ook rondreist in een camper. Huis en haard verkocht en de wereld in. Een geweldig leuke vrouw waarmee we oud en nieuw hebben doorgebracht  (met champagne) voor de bus. Met wie we de dagen erna ook leuk contact hebben. Nu nog. We appen met elkaar en delen onze dingen. Zij, maar ook Pat en Ginger uit de vorige blog zijn mensen die je vrienden zouden kunnen worden. Je ontmoet ze maar kort maar er is wel meteen een klik. We komen er straks nog meer tegen…

Kort na Nieuwjaar hebben we de overtocht geregeld naar het vaste Land van Mexico. Als je op de kaart kijkt, “Route” in onze blog, dan zie je dat we op zo’n landtong hebben verbleven. Die kant van Mexico, grenzend aan Californië, zo’n lange slurf met aan beide zijden zee. Dat stuk, Baja-California, is erg populair bij Amerikaanse toeristen. Het stikt ervan en is dan ook erg Amerikaans. De overtocht naar het vaste land duurt 12 uur.

Omdat we enkele dagen van te voren hebben geboekt is er nog tijd over voor Baja. Erg mooi, mooie kusten, hoge golven en echt een plek voor surfers.

Ik zag toen al overeenkomsten met Afrika. Later zag ik er nog veel meer. De staat van de infrastructuur bijvoorbeeld: de wegen, vol gaten en kuilen, de trottoirs met hoge opstappen, putten zonder deksel, inritten die veel lager liggen etc. Ook de elektriciteits voorziening. Ook hier allemaal bovengronds van paal naar paal. En alles een beetje kapotterig. Aan de kust ontmoetten we Chris en Christa. Een koppel uit Alaska dat hier overwintert. Chris, oud-piloot, mijn leeftijd, is een grage prater. Knoopt met iedereen een praatje aan. Ook hier weer gedurende een paar dagen erg leuk en warm contact en, “als jullie nog eens in Alaska komen, kom dan naar ons. Als we er niet zijn, de sleutel ligt onder de mat”. Deze mensen kennen we 2 dagen.

Als we een paar dagen later ergens op het strand staan, klaar om te vertrekken naar de ferry om de boot naar het vaste land te nemen, gaan we de buren even goeie dag zeggen. Zij vertellen ons dat het onrustig is in de stad waarheen onze ferry vertrekt en de ferry “eruit” ligt. Oeps, dat hebben we gemist. Wat is er gebeurt? Ook in Mexico is er (ook) veel handel in drugs. De drugsmaffia is duidelijk aanwezig. De verschillende clans verklaren elkaar de oorlog en moorden elkaar uit. Maar nu is er wat anders aan de hand. De politie heeft de zoon van een grote, de grootste drugsbaas, Guzman, gearresteerd. Dat pikken zijn maten niet en gaan in vuurgevecht met de politie en eisen zijn vrijlating. Mensen wordt geadviseerd om binnen te blijven en de toeristen in hun hotels. Geweld wordt  niet geschuwd. De gevolgen daarvan treffen we nog aan als we enkele dagen later door het gebied rijden. Onderweg meer politiecontroles. Altijd correct. Ook indrukwekkend. Wij zijn niet gewend dat pick-ups met militairen en afweergeschut door de straten rijden of politie met mitrailleur de politiepost bemand.

Onze overtocht is een paar dagen uitgesteld. Toen ik in het ferry-kantoor informeerde of het weer veilig was aan de overkant, keek de dame me aan of ze het in Keulen, en dat is ver weg, hoorde donderen: “Ach, niks aan de hand. Dit gebeurt hier zo vaak”.

De overtocht verloopt vlotjes. Ik was Marianne nog even kwijt. Met het inschepen mochten er geen passagiers in de auto. Ik reed alleen en we spraken af dat ik Marianne zou ophalen op de plek waar ik wegreed nadat ik de auto op de ferry had geparkeerd. Maar toen mocht ik de boot niet meer af. Maar ja, uiteindelijk toch goed gekomen. “s Nachts een beetje hangen in een stoel, later languit op de grond, maar toch komen we de nacht goed door. Er komt heel wat bij kijken om zo’n ferry te laden. Mooi altijd op het achterdek. Daar is het bij de afvaart en aankomst altijd een drukte van belang. En wat zijn die trossen dik. Alle matrozen hebben hun eigen taak en met grootse precisie wordt dan aangemeerd.

In Mexico bestaan er verschillende soorten wegen. Er zijn tolwegen, goed onderhouden, snel en gaan buiten steden en dorpen om. Die staan ook als veilig bekend. Omdat we vanwege de onlusten snel deze provincie wilden verlaten verkozen we hier de tolwegen. Onderweg veel uitgebrande autowrakken. De maffia stopten vrachtwagens en bussen, staken ze in de brand op kruispunten en toegangswegen om de politie en het ingezette leger te hinderen. En dan heb je de hoofdwegen. Vaak smal, geen berm en de zijlijn op het randje van de weg. Geen berm. Gaat gelijk een paar meter naar beneden. Oh ja, en gaten en versleten asfalt. Veel van dat alles. En “Topes”, verkeersdrempels, voor, in ,nogmaals in en nogmaals in en na de dorpen. En dan nog een. Om het verkeer te remmen. Vaak niet of slecht zichtbaar. Maar mis ze niet: je wordt gelanceerd. Maar…, deze wegen slingeren wel dwars door de dorpen, de steden, het platteland en de bergen. Prachtig mooi. Als ze door dorpen gaan is het vaak alleen zo dat de huizen en winkels aan weerszijden zijn en is alles langgerekt. Maar in de steden! Die zijn ingericht op paard en wagen. Niet op auto’s. Je daar doorheen wurmen is dan ook een groot feest.

Overal winkeltjes en handel op de trottoirs, geparkeerde auto’s, luifels en noem maar op. Heerlijk en zo wonderschoon. Winkel na winkel na winkel. Ze verkopen allemaal hetzelfde en ik begrijp niet hoe die mensen de kost kunnen verdienen. Maar eigen handel moet wel, er is immers geen industrie of grootschalige dienstverlening waarin mensen werkzaam kunnen zijn. Dus je verkoopt iets of je verleent service.

We kamperen op het strand.

 Vaak zijn dat plekken waar overdag veel Mexicanen komen. ’s Nachts is het rustig. In de ochtend kwam er een man op een brommertje garnalen verkopen, die nacht gevist. En grote! We hebben maar een kilootje gekocht en er drie dagen van gegeten.

Onderweg komen we ook nog op een andere mooie plek terecht. Het was Salvador. Hij Mexicaan en zijn vrouw is Spaanse. Ze wonen prachtig aan het meer (Laguna de Chapala). Ze hebben een soort campinkje, het is meer hun tuin, maar daar hebben we gestaan. We komen in gesprek over onderwijs. Hij heeft 2 kinderen. Zijn dochtertje zit op de primary school, dat is de basisschool en zijn zoon, 14 jaar, zit op de high school. De beide scholen zijn in het dorp. Maar vaak is dat niet het geval. Het dorp is te klein en is er alleen een lagere school. Een high school kan dan alleen worden bezocht als de ouders geld hebben voor transport of kostschool. In dat geval volgen de kinderen alleen de basisschool en werken ze later op het land.

Al verder trekkend komen we langs een plek die erg laag gelegen is. Het lijkt op de Biesbosch,. Allemaal water en kreken. Met een bootje bezoeken we het eilandje dat bewoond is; Mexcaltitan.

 In het regenseizoen staan de straten er blank en varen ze met bootjes door de straten. Waarom willen die mensen daar toch wonen vraag je je voortdurend af en, waar leven ze van. Het is er erg vreedzaam, kleurrijk en rustig. Het antwoord op mijn vragen heb ik niet gekregen. Zou je beter Spaans kennen…tsja, dan kom je er achter. En Google Translate? Dat werkt alleen als er internet is. En dat is er niet!

Een paar dagen later valt ons oog op een vulkaan: Paricutin. Een van de jongste (1943) vulkanen in de wereld.  Die willen we graag beklimmen en je zou er met de auto dichtbij kunnen komen.

 Mooi. Kaasje. Onverhard. We slingeren door een dorp, “moet ik hierdoor” ,vraag ik aan Marianne die navigeert. Het antwoord is ja. Weg wordt pad en later paadje en nog later geitenpaadje. Uitgesleten door de regen, veel stenen en smal. We besluiten om te draaien maar het liep al tegen zessen. En in het donker rijden is not done. Nooit. In het gebied groeien alleen maar avocado’s. Allemaal boomgaarden  met avocado’s. Een volwassen boom is zo groot als een hoogstam (niet de grootste) goudrenet en geeft een opbrengst van ongeveer 300 kg. Jaarlijks. Bij zo’n boomgaard stond een huis en daarnaast een klein weitje. Daar mochten we kamperen. Moeder kwam even later nog trots haar zoon showen. Die kende een paar woordjes Engels. Nog later op de avond kwam de man des huizes, met nog drie anderen even poolshoogte nemen. Waar we stonden was het veel te koud. We moesten verder de boomgaard in. Uit de wind. De volgende dag kregen we een emmer avocado’s. Die mensen hebben niks te missen. Maar wat ze hebben wordt met je gedeeld.

Volgende dag: nieuwe poging. Loopt ook op niks uit. Weg veel te slecht. Dan maar naar de officiële ingang. Bij de ingang van het dorp is een bank. Even pinnen. We werden opgewacht door een meneer met een paard. Intussen weten we dat je met het paard de vulkaan wel kunt bereiken. Hij volgt ons naar de kampeerplek en we komen tot een akkoord. De volgende dag vertrek om 9 uur. Kleine taaie paarden en goede zadels.

Wij in ons element. We zitten daar op flinke hoogte: 3300 meter. Overdag stralend weer en ’s nachts lichte vorst. De kachel waarover ik eerder schreef, die moeite had in de bergen, is nu in orde. Bij “Amazon” een hoogte kit gekocht en die laten bezorgen bij een Lockerplaats en Los Angeles. Ook dat werkt. We komen op de weg waar we gister met de auto zijn omgedraaid en later blijkt ook dat we een goed besluit hebben genomen. De vulkaan is prachtig. Uitgebarsten in 1943. Rookt nog steeds een beetje. Kijk maar eens goed op de foto.

Heeft toen 2 dorpen verzwolgen en een kerk. Die is verpletterd door de lava. Behalve de toren en het altaar. Die staan nog fier overeind! Wat zijn die restanten mooi.

We zien het van dichtbij klauterend over de brokken lava. Het dorp waar we verblijven is een echt Inca-dorp. Vrouwen in traditionele kledij en veel verkeer te paard. En niet alleen te paard. Een fiets bijvoorbeeld, kun je gewoon vervoeren achter op je fiets, een breedbeeld televisie ook. Je ziet werkelijk alles achterop de brommertjes of de fiets. En, als je koeien moet vervoeren heb je daar echt geen veewagen voor nodig. 

Markten zijn vrijwel altijd prachtig. Groot, duizenden kramen en allemaal verkopen ze, ook hier weer, hetzelfde. Mijn belangstelling gaat altijd uit naar groenten en fruit, vlees en vis. En wat je daar allemaal ziet! 

We rijden verder en gaan op zoek naar een overwinteringsplek van vlinders. In het noorden van de VS en Canada leeft de Monarch vlinder. Een kleurig dier.

Die overwinterd in Mexico. Niet te geloven. Om hier te komen vliegt die 300 km. per dag! En ze zitten er met miljoenen. Hangen in trossen aan de bomen. Miljoenen. En, heb ik gelezen, ze worden niet ouder dan een jaar. Op de bushcamp plek ontmoeten we Marcus en Ruth. Ook weer onze leeftijd. Duitsers die rondrijden met een expeditie-truck. Aardige mensen. En wat nou leuk is, je voelt eigenlijk al na een halve minuut na kennismaking, of eigenlijk nog eerder, of er een klik is of niet. Is die er dan wisselen we ervaringen uit, drinken we samen koffie en volgen er leuke gesprekken.

Morgen naar Mexico Stad. We parkeren de bus aan de rand van de stad, gaan met het openbaar vervoer het centrum in en nemen een hotelletje voor een paar nachten. In de stad wonen 22.000.000 (ja, Miljoen) mensen.

31 januari 2023. Weer terug. Wat een stad. Wat een gekkenhuis. We hadden een leuk hotel. Eenvoudig maar wel midden in het Historisch Centrum. Het was in een steegje, een zijstraatje  van een grote Avenue. In die zijstraatjes is alle allure van de grote Avenues  direct verdwenen. Je loopt gelijk tegen de zeer eenvoudige eettentjes, zwervers en rommel aan. Veel bedrijvigheid en een drukte van belang.  De drukte overdag is te vergelijken met die op een popconcert. Maar dan drie dagen lang. Mensen, overal mensen. Maar ook veel moois: kerken, musea, parken, pleinen etc.

En overal winkels en winkeltjes. Overal op de trottoirs winkeltjes niet meer dan een kast of een tafeltje. Je kunt werkelijk overal eten. Vaak van een plastic bordje met een plastic zak eroverheen getrokken. Er is immers geen water om af te wassen bij het tafeltje op het trottoir. Ook mooi. We kregen een keer eten in een doorgeknipte chips zak. Het kan allemaal en het is heerlijk. 

Ook veel handel vanaf kleedjes op de grond, of gewoon een dienblad met zakjes nootjes. En voor een restaurant heb je echt geen gebouw nodig. Gewoon, achter op de pick up.

 In de stad overal muzikanten (Mariachi), artiesten, muurschilderingen maar ook veel niet thuis te brengen figuren, gekken, bedelaars en zwervers. Maar, niemand valt je lastig. Dat is wel opmerkelijk. We gingen met de bus. Dat is eigenlijk al een belevenis op zich. Want er gaan veel bussen. En welke moet je hebben. En ook in de bus muzikanten en bij de haltes mensen die snel de bus in komen met handel: water, pinda’s etc. Tijdens ons verblijf in de stad zagen we een paar keer dat volwassenen er met een pop op de arm rondliepen.

 We begrepen er niks van. Later begrepen we dat dit een religieuze betekenis heeft. Mexico is erg Katholiek. De prachtig aangeklede pop beeldt Kindeke Jesus uit. Die wordt vereerd. Daarmee loop je rond maar je neemt die bijvoorbeeld ook mee naar de kerk. We liepen door een straat met aan weerszijden honderden meters kramen met deze poppen en kramen vol kleertjes voor de poppen.

Klaar voor deze keer. De koffie is dat ook. Groeten ook van Marianne en, tot de volgende keer. Adios.