Op twee oren slapen.

Op zaterdag 18 februari zijn we de grens gepasseerd met Guatamala. En we kwamen abrupt in een heel andere wereld terecht.
De grens was al een belevenis op zich. Niet de formaliteiten, die verliepen soepel. Hoewel we een soort entree van 160 quetzals (ongeveer 100 quetzals voor € 1,20) moesten betalen, terwijl we natuurlijk nog helemaal geen lokaal geld hadden.... Niet getreurd er liepen een heleboel wisselaars op straat. Illegaal weliswaar, maar de douane verwees ons naar hen.
Allereerst de Mexicaanse grenspost, die was aan de linkerkant van de weg, tussen de rest van de bebouwing en viel niet echt op. Na samen even te hebben overlegd toch maar gestopt en het was inderdaad "la Aduana y Immigration".
Toen waren we het land Mexico uit. We hebben er echt genoten. Aan de andere kant van de grens reden we door een smalle straat vol winkels, kramen. luifels, balkonnetjes en veel drukte. Daar ergens midden in het strijdgewoel was de Guatamalteekse grenspost! Een pilon werd verzet zodat we konden parkeren en de administratieve afhandeling kon beginnen door een uiterst correcte en strak in het pak geklede douanemeneer. Buenos dias Senor!

Bienvenido en Guatamala, nieuw land, nieuw avontuur maar daar over straks meer.

Bert sloot het vorige blog af met ons bezoek aan Mexico-stad.
Bij terugkomst op de campsite waar onze bus veilig geparkeerd had gestaan, wachtte ons een bezoek aan de nabij gelegen pyramides. We hebben de volgende dag de fietsen van het rek gehaald en zijn in de ochtend naar dit erfgoed in Teotihuacan gefietst. Zig zag en ogen open want de bomen zijn gespaard bij de aanleg van het fietspad. 

De pyramides zijn erg indrukwekkend en dit kolossale oude centrum ligt in een grote kale vlakte. The Avenue of the Dead loopt dwars over het complex heen met aan het einde de Pyramide van de Maan. Halverwege, vlakbij de zij ingang waardoor wij waren binnengekomen, ligt de Pyramide van de Zon met de ingang precies op het zuiden om 12 uur. Teotihuacan zou een van de meest indrukwekkende steden uit de oudheid zijn. Ontdekt ver voor de jaartelling. Nog steeds is het een mysterie wie de eerste bewoners waren en hoe zij leefden. Jaren later, in het jaar 650 hebben Azteken hier geleefd en men gaat er vanuit dat zij deze giganitische bouwerken hebben gebouwd. Maar het terrein wordt nog steeds archeologisch onderzocht en er worden nieuwe ontdekkingen gedaan. Tot op de dag van vandaag is niet met zekerheid vast te stellen wie Teotihuacan heeft gebouwd.

Na ons bezoek aan dit indrukwekkende complex, waar het langzaamaan drukker en warmer werd, zijn we door gefietst naar het nabij gelegen dorp Teotihuacan. De markt was aan de rand van een kleurrijk en gezellig plein waar we een broodje gegeten hebben. Iets op de markt eten vinden wij het leukst; gewoon plaatselijke kost voor een paar centen tussen de lokale mensen en altijd weer een verrassing wat je gaat eten. Wat er op het broodje, dat eerst even op de bakplaat gaat ,zat, weten we niet precies. Iets roodachtigs (worst?) was uitgesmeerd, met wat sla, gebakken ui....Pittig, altijd pepers/pepersaus in alle scherptes die je kaunt bedenken. Ook een schaaltje erbij met frisse kool, wortelsliertjes of paprika reepjes, alles is vooral HEET.
Afscheid op de campsite van Julia (moeder en gepensioneerd arts) en haar zoon Omar. De camping was prima, lekker op het gras en parkachtig aangelegd. Maar 's nachts was het hier nogal lawaaierig. Op afstand gelegen tussen een doorgaande weg en de spoorrails. De treinen toeteren langdurig als ze een overgang passeren. Overgangen zijn altijd onbewaakt. 
We kregen bij ons afscheid een zak cactusvruchten uit de tuin mee. Een dag eerder had Omar laten zien hoe je die hier eet; eerst de prikkers eraf rollen en dan in vieren, schil eraf en het binnenste rode hapje met pitjes gewoon zo opeten en het vruchtvlees met tajinpoeder (rode peper) en wat zout. Ze smaken fris zuur. Een paar is lekker. De rest hebben we onderweg weggegeven. Volgens ons waren ze nog niet helemaal rijp.
De emmer avocados die we een paar weken geleden hadden gekregen, waren inmiddels rijp aan het worden en zulke lekkere hebben we nog niet vaak geproefd. Gelukkig waren het er nog al wat!

Onze volgende stop was tussen de 2 vulkanen (het zadel) Popocatepel en Iztaccihuatl. De rokende berg en de slapende dame (volgens de legende een azteekse prinses waarop Popo verliefd werd).

Over de vulcaan wordt met veel respect gesproken en is nog steeds actief. Rook komt uit de krater. Soms een hevige "puf".Door een eruptie was de weg aan de andere kant van de berg bijvoorbeeld afgesloten. We hebben een mooie wandeling gemaakt met de indrukwekkende berg als orientatie. We kampeerden tussen de vulkanen op een aparte camping; een soort marktplein annex parkeerplaats maar het was er totaal uitgestorven en de kramen leeg. De wc, of iets wat daarop leek, was in een houten hokje. Op een ervan was ik niet alleen!

Het fonteintje had geen water maar het was er niet vies. We stonden er aan een meertje met halve waterfietsen en vlak in de buurt een mooie waterval, die trok af en toe een paar bezoekers. We hebben onze watertank gevuld, zuiverder als dit bergwater krijg je het denk ik niet. Wij waren de enigen met de guard die zijn taak erg serieus nam. Toen we de volgende dag bergafwaarts naar de uitgang reden (hult en bult), zo'n 2 km verder was het hek gesloten... De man had het ons proberen duidelijk te maken maar het kwartje viel nu pas. Tussen 10 en 11 zou hij terug zijn na een nacht afwezigheid. Wij wachten en tegen 11 uur konden we door over een werkelijk prachtige weg, vol slingers, heftige afdalingen en stijgingen, onverhard met telkens weer die vulkaan op de achtergrond. Soms kwamen we een andere auto tegen, meestal een pick up volgeladen met mensen.

We slapen telkens ergens anders. Vaak een nacht maar ook 2 of 3 nachten als het zo uitkomt. We racen niet meer zo hard als in de VS waar onze tijd beperkt was tot 3 maanden. Dus vaker even pas op de plaats. Beter voor de energiehuishouding en de verwerking van alle indrukken.
Ook de plekken waar we overnachten verschillen nogal. De ene keer op een prachtige campsite met meer of minder voorzieningen in een omgeving met mooi uitzicht en/of aan een water. De andere keer op een parkeerplaats met niks, in de natuur en alles daar tussen in. We overnachten daar waar we ons veilig voelen en slapen als rozen. En telkens ergens anders zetten we bij het ontwaken de voeten weer op een nieuwe plaats naast het bed.

In de nabijheid van Oaxaca (we wilden die stad bezoeken die in het reisboek wordt aangeraden) kampeerden we in een soort tropische tuin onder een gigantische ficus. Wij waren de enigen in een camper, wel waren er een paar loge's in de sprookjesachtige huisjes die er te huur waren. Daarnaast hielden de, van origine amerikaanse eigenaars zich bezig met het opvangen van zwerfhonden. Zelf hadden ze er 10 en er liep nog vanalles rond ter adoptie. Ook puppy's. Sterk zijn dus, want we willen geen hond op de bus...
Te gecompliceerd en je bent niet overal welkom met een 4 voeter.
Oaxaca was inderdaad een leuke stad, je spreekt het uit als Owacha, met kleurrijke huizen en straatwerk met kobbelstones. Wel meer gringo's gezien dan we gewend zijn. De lokale mensen dragen veel authentieke kledij, tenminste de vrouwen en ze zien er prachtig uit. Op de markt tlajuda gegeten. Het werd er veel geserveerd en wij wezen het aan. Dat willen wij ook, maar dan zonder vlees. Een grote platte hard gebakken taco voor z'n tweeen met bonenprut, wat sla en avocado.... niks aan. En het zag er van dichtbij ook niet heel lekker uit. Een ervaring rijker en het was weer leuk zitten op de markt, mensen kijken en een paar woorden spaans wisselen.

Na een prachtige route door de bergen met tal van haarspeldbochten bereikten we de Pacific. De volgende nachten hebben we pal aan zee gestaan in een geweldig mooie baai. Een nederlands koppel (Anneke en Frans, hij was begin 70!) heeft daar al jaren een kleine camping recht aan het witte strand met wuivende palmen en een machtig mooi uitzicht over de azuurblauwe zee! We hielden de achterdeur 's nachts open, zodat er een heerlijk fris windje binnenkwam. En 's morgens kon ik vanuit horizontale positie de zon zien opkomen; eerst kleurt de lucht knalrood, dat neemt weer af en een half uur later piept de zon boven de zee uit. En dan gaat het snel. Prachtig. Nog even omdraaien en dan krijg ik zomaar een heerlijke koffie op bed!
Henk was onze buurman op "Don Taco", de camping, waar slechts ruimte was voor 4 campers. En onder de rieten afdakjes, de palapa's was nog plaats voor een paar kleine tentjes.
Henk is al ruim 2 jaar onderweg, net een paar jaar ouder dan Bert, afkomstig uit Mook en alleen in zijn Master bus op reis van zuid naar noord. Het was erg gezellig en fijn om met 'iemand anders' nederlands te praten.
Appeltaart gebakken als reactie op een heerlijke ceviche. Een dame in een tentje verwende ons 3 ermee: verse rauwe vis (dorade in dit geval) in een mengsel van een heel fijn gesnipperde rode ui, zout, veel verse limoen (sap), veel koriander en blokjes komkommer. Even laten trekken, die vis wordt dan gewoon 'gaar'. En dat was smullen.

Na een paar relaxdagen waar we met veel plezier op terug kijken, zijn we doorgereden naar de provincie Chiapas.
Onderweg passeerden we het smalste deel van Mexico en bij ons vertrek kregen we de waarschuwing daar niet te overnachten want er was storm op komst. Als het waait is het daar een soort trechter, versterkt door 2 bergmassieven waar je tussendoor moet. Een soort schoorsteen. Daar maakt het land gebruik van door een van de grootste windparken ter wereld op die plek te realiseren. Overal waar je kijkt tot je niet verder kunt kijken..... windmolens. Niet zo groot als die in Neer maar wel errug veellll.
De dag begon al te vorderen en we zochten een slaapplek, niet makkelijk in dit kale gebied. Tot we een rivier passeerden. Onder de brug waren restaurantjes (stalletjes) langs de rivier gebouwd en er waren verschillende bezoekers. Mensen genoten op deze mooie plek aan het snel stromende water van een hapje en drankje en frisse duik. We besloten daar te blijven en jawel, nieuwe ervaring; we sliepen onder de brug die nacht. Al gauw kwam er een zwerfhondje bij ons, die prijs stelde op een aai en een boterham. Hij waakte goed en was er de volgende dag weer. 

Nadat we geparkeerd hadden, hebben we natuurlijk de plaatselijke horeca bezocht en een biertje gedronken bij de een en ons avondmaal (Bert kip en ik empanada's gevuld met garnalen) bij de ander. De restauranthoudster maakte nog een foto van onze bus die we achter haar restaurant hadden geparkeerd. Het was oke om op die plek te overnachten, beantwoordde men onze vraag. De horeca laadt hun overgebeleven voorraad in een kruiwagen bij sluitingstijd en loopt naar huis. De volgende dag arriveert men weer met de kruiwagens vol nieuwe proviand e.d. Het bleek 's nachts wel een luidruchtige plek vanwege de passerende vrachtwagens die over de brug denderden en ook de warmte bleef lekker hangen. Later toen het al bijna donker was, kwam er nog een camper naast ons staan met mensen uit Quebec. En de hond alarmeerde ons.

Chiapas heeft niet de beste reputatie. Het is een afgelegen en achtergesteld gebied waardoor rebellen (EZLN Zapatista Army of National Liberation) er voet aan de grond kregen. De Zapatisten vochten letterlijk voor hun rechten, tegen hun armoede en voor erkenning van hun regering. Er is uiteindelijk tijd en aandacht in gestopt: een nieuwe weg, basketbal- annex voetbalvelden van beton met een dak erop in veel dorpen en nieuwe huizen. De criminaliteit is de laatste jaren afgenomen. Wij hebben amper barricades op onze weg gehad of mensen tegengekomen die je aanhouden omdat ze geld willen. Gelukkig. 
Het landschap was compleet anders en de mensen zijn er taai en werken hard om het hoofd boven water te houden. Desondanks zijn de vrouwen er weer prachtig gekleed in een roodachtige omslag rok van stevige stof en een bloemenrijk bloesje er op. Soms een hagelwitte bloes....altijd met geborduurde bloemenranden. 
De route door de bergen met jungle-achtige begroeiing en kleine dorpen was prachtig en de sfeer zeker niet gespannen zodat de gevaren tamtam naar de achtergrond verdween.

We hebben er prachtige plekken bezocht. Eerst San Christobal, waar we kampeerden op een kleine camping. Het voordeel van een camping nabij een stadje is dat we de auto veilig hebben geparkeerd en 'onze handen vrij hebben'. We troffen er nog een nederlandse vrouw die al maanden in San Christobal woonde en op het punt stond met haar net aangeschafte auto verder te trekken. Poeh alleen, dat vind ik stoer hoor!
San Christobal, rijk aan Maya historie, was de moeite waard. Met mooie mensen, hele smalle straatjes, heuvelachtig en met weer een prachtige markt. We hebben we een kerk bezocht en nog een kerk bovenop de heuvel. Die was dicht maar het uitzicht over de stad prachtig. Veel vrouwen droegen een soort zwart bontvel met lange haren als rok met (natuurlijk) kleurrijke bloezen. Dat 'bontvel' bleek later, toen we ze in een winkel zagen liggen en konden voelen, gevilte schapenwol. Als wikkelrok en allemaal zwart.

Vlakbij ligt het dorp San Juan Chamula en dat is een ander verhaal. Dit dorp is erg op zichzelf en zou een eigen rechtspraak hebben. De mensen zijn erg traditioneel (een mix van Christelijke en pre-Hispanic tradities staat in het boek) en spreken er Tzotzil. We hebben er de kerk bezocht. Dat was erg bijzonder. Ik probeer een beschrijving te geven. Het was een grote lege ruimte bezaaid met een 'vloerkleed' van lange groene dennenaalden. Langs de kanten stonden vele glazen vitrinekasten met allerlei heiligen erin opgesteld in verschillende uitvoeringen en groottes. Voor die heiligen stonden tafeltjes met kaarsen. Overal kaarsen! Duizenden. Aan het plafond hingen groene banieren en achteraan was het plafond beschilderd met dieren (oa panter, stier) en werd Santa Guadeloupe uitgebreid vereerd. En stonden er heel veel bloemstukken. Tja nu is wel duidelijk hoe de bloemen/ bloemstuk-verkopers die je veel ziet hun geld verdienen.  Er waren een paar kleine groepjes mensen (familie denk ik) die een plek vrijmaken van naalden en op de tegels talloze dunne kaarsen plakten met kaarsvet. Zij zaten op de grond, prevelden en er vond een ritueel plaats waarbij de kaarsen werden besprenkeld met verschillende vloeistoffen (cola, mezcal). Een andere mevrouw met 2 kleine kinderen, knielde voor een van de heiligen en leek in een soort trance waarbij zij zacht jammerde. Zij had een haan bij zich die een (voor ons onbekende) rol had in haar ritueel. Dit zou de enige katholieke kerk zijn waar nog dieren geofferd worden (?).
Men gelooft dat je na overlijden terugkomt als hond. Dus geen magere scharminkels van zwerfhonden hier.
Tja we kijken wel, uit oprechte interesse en de wil te snappen wat er gebeurd. Maar omdat we niet met elkaar kunnen praten, je niet opdringerig of te nieuwsgierig / oordelend wil overkomen is het soms moeilijk om afstand en respect uit te stralen. We zien er toch uit als buitenstaander en toerist.
Erg mooi/ indrukwekkend. Je mocht er geen foto's maken. Wel een foto van de kerk aan de buitenkant, waar op het plein de verkopers een ongekende hardnekkigheid vertoonden.

Na dit bijzondere bezoek naar Agua Azul vertrokken. Onderweg geslapen in de mooie tuin van een voormalig restaurant. Ondanks dat, werden we binnen uitgenodigd (in een ruimte die 2 jaar geleden nog als restaurant dienstdeed) om te komen eten en kregen we een heerlijk maaltje voorgeschoteld. Niks voor niks maar erg vriendelijke en gastvrije mensen.
De volgende dag vervolgden we onze weg over een slingerende weg door de bergen met talloze topes (verkeersdrempels met een hele grote V)). Ieder dorp dat wil meetellen heeft er minstens 5. Voordat je de bebouwing nadert, bij het eerste stalletje wat de aandacht kan afleiden!, halverwege nog een paar en aan het einde van het dorp. Dan ga je stapvoets door een dorp heen of je wilt of niet en hebben verkopers de tijd om hun waar aan te prijzen.
Agua Azul is zoals de naam al doet vermoeden; azuurblauw met zijn prachtige watervallen in een tropisch regenwoud. Dit nationale park heeft een serie aan indrukwekkende watervallen, meer dan 500 van 3 tot 30 meter in hoogte. Je kunt zwemmen in sommige van de rots- meertjes maar dat was mij te koud. Hoewel er hier een drukkende warmte is en we 's nachts lekker de achterdeur weer ophielden. We kampeerden op het grote parkeerveld in het dorp, waar in het seizoen de bussen met bezoekers parkeren. Ondanks dat het nu redelijk stil was, zijn er erg veel souvenierstalletjes. Met allemaal hetzelfde, niet iets waar mijn hartje sneller van gaat kloppen. Wij waren de enigen die er overnachtten tot aan het einde van de middag een mexicaanse fietster vroeg of ze naast ons haar tentje op mocht zetten. Ze was alleen onderweg, wilde deze uitdaging graag aangaan, maar realiseerde zich ook haar kwetsbaarheid alleen met de fiets op pad. Christina sprak goed engels en zou een jaar al fietsend rondreizen (en dat in die bergen!). En onderweg onderzoek doen voor haar museum (planten/ zaden ed).

Uiteindelijk bij de ruines van Palenque aangekomen. We hadden een kampeerplek uitgezocht op loopafstand van deze Maya tempels. En wat voor een plek. Een erg onderkomen jungle tuin, met hier en daar een afdakje waaronder je kon zitten of kamperen. Twee van die afdakjes werden bevolkt door 2 mannen, afzonderlijk van elkaar. Zij leefden als zwervers; op de grond met een verzameling spulletjes en vies. Wel erg aardig. De oudste van de twee, onze buurman was ruim 70, afkomstig uit de VS en zou hier overwinteren (?). Zag er allemaal nogal triestig uit. Ondanks de onderkomen plek met kapotte stoelen, sanitair wat de naam niet mag dragen, er een paar dagen fijn gestaan. De eerste dag in mijn hangmat want de man met de hamer was gekomen... mijn lijf moest blijkbaar even recupereren van de klimaat omslag. Bert zijn lijf had dat in iets mindere mate gisteren al nodig gehad. We kwamen uit de bergen. Koel en fris. Hier jungle, vochtig en 33 graden.
Dagje later naar de tempels gewandeld en alles weer oke.

Wat zijn dat toch indrukwekkende bouwwerken. Deze Maya tempels in Palenque zouden de best bewaarde voorbeelden zijn van de Maya architectuur in Mexico. Het complex heeft verschillende gebouwen, waaronder 'the Palace' waar koningen met hun uitgebreide entourage hebben geresideerd. Het paleis staat op een platform van 100 bij 80 meter en oogt erg imposant. De Maya zouden zich hier 100 jaar BC voor het eerst hebben gevestigd. Later is het uitgegroeid tot hoofdstad van de regio totdat men in de 10 eeuw de plaats heeft verlaten. Het grooste deel is overwoekerd door de jungle. Er zou sprake zijn van honderden ruines verspreid over een groot gebied. Hoewel er slechts een klein deel 'boven water is gekomen' en is onderzocht, voel je de sfeer van iets groots met historische importantie. Wat voelde ik me een kleine mensje hier en een nietig speldeprikje in deze omgeving vol geschiedenis. Ook hier weer een verering voor de zon, met een tempel als eerbetoon. Waarin nog inscripties en afbeeldingen in rood te zien zijn. Mooi hoor, en hoe krijgen mensen het voor elkaar om deze immense bouwerken te maken. Wat niet door de jungle is opgegeten staat nog steeds overeind! Dat zal bij een vinexwijk, ook zonder jungle niet het geval zijn verwacht ik.
Genoeg cultuur en op naar Guatamala.

De laatste nacht van Mexico slapen we op de parkeerplaats van de Walmart. Grotere steden hebben vaak een Walmart (in Canada, de VS, Mexico minder). De winkel vindt het oke als er campers overnachten en je mag gebruik maken van het toilet in de winkel tijdens de ruime openingstijden (7 tot 22 uur). En veilig omdat er camera's hangen en er vaak een bewaker van dienst is. Niet stil natuurlijk maar altijd weer een goede noodoplossing en handig om even boodschappen te doen.

Nog 50 km om terug te kijken op onze tijd in Mexico. Het is erg goed bevallen. We hebben veel gezien, geproefd van Mexico en een deel doorkruist. Er is natuurlijk nog veel meer te zien, het is een immens land en omdat we ook nog ergens willen komen, hebben we keuzes moeten maken. Verschillende hoogtepunten qua land, qua mensen en belevenissen passeren deze laatste 50 km de revue. En we hebben zin in weer een volgende stap.

En deze stap is rigoureuzer dan we hadden kunnen denken.... nu zijn we pas echt in Centraal Amerika!
Wat een drukte, een wir war van mensen en van auto's, brommers, tuktuks. Veel verkeersregels zijn er ondanks de drukte niet. Knipperlicht aan of uit zegt niets. Hoewel als je wil inhalen en de auto voor je zijn knipperlicht naar links aandoet, wil dat zeggen dat de kust veilig is en je kunt passeren. Terwijl je dat eigenlijk niet verwacht bij een knipperlicht signaal naar links....Naast de knipperlichten die oorspronkelijk bedoeld zijn om richting aan te geven zijn er nog allerlei knipperende lichten in alle kleuren van de regenboog voor en achterop de (vracht) auto's. En soms eronder en soms lijken de tuktuks wel rijdende kerstbomen. Ook knipperend.
De bermen onderweg zijn net als in Mexico vol afval. Geen zwerafval maar dumpafval. Terwijl in de dorpen zelf er flink wordt geveegd en gesopt in de straten en op veel erven.
De mensen zijn iets lichter van kleur dan in het zuiden van Mexico, sierlijker en erg mooi aangekleed. Ik voel me echt sjofel tussen die prachtige dames. Ook op het land wordt er gewerkt in klederdracht. De percelen zijn klein en liggen steil op de helling, gestut met autobanden tegen erosie. Allemaal handwerk. Een trekker kan daar niets doen, paarden of ossen trouwens ook niet. Die hebben we al wel aan het werk gezien op vlakker land.
De eerste overnachting in dit voor ons nieuwe land plannen we op een camping. Wij zijn de enigen op de camping, in de accomodatie aan het eind van het heuvelachtige terrein bivakkeert een groep. Ook een beetje vergane glorie hier en het huishouden van de eigenaar en zijn gezin zou niet misstaan in een van de bemoeizorg casussen...

We hebben de Travel survival kit bekeken en er een paar highlights uitgepikt, deze hebben we naast de tips gelegd die we al van anderen hadden gekregen om zodoende een soort route te plannen.
Na de eerste overnachting, om te beginnen maar 's naar de markt in Momotenango. Een klein dorp beroemd om zijn wollen dekens. Vandaag marktdag dus wij er via een ongelooflijke steile weg heen... met bochten die we amper in een keer halen. Gelukkig hebben we een Sprinter bus en geen vrachtwagen want we passen maar net. Bert zet zijn stuurmanskunsten optimaal in en we bereiken het dorp vanwege een afgesloten weg, aan de 'achterkant'. Geen deken gezien maar wat een leuke markt. Wat dringen mensen hier, weer die lokale kleding (vooral de kleuren varieren van dorp tot dorp). Hier komen niet veel gringo's want we worden behoorlijk be- en nagekeken. We kopen wat groente en lunchen met een kom bonensoep met taco's op de markt. Elkaar kwijtraken in de drukte gaat in ieder geval niet lukken want we steken met kop en schouders boven iedereen uit. Mensen zijn klein hier. 
Het is slechts een streep op de kaart tussen het ene en het ander land maar een wereld van verschil in landschap, mensen, dorpen. Het eten lijkt voor alsnog veel overeenkomsten te hebben met het zuiden van Mexico. En de plaatselijke drank is geen mezcal of tequila maar ron (rum). Zo'n flesje moeten we nog scoren.
Een paar uur rijden in zuidelijke richting en we komen aan in de stad Quetzaltenango. We slapen in het historische centrum op een parkeerplaats met een stalen poort. Om daar te komen was ook weer priegelwerk en maatwerk. De straten zijn smal, bijna dezelfde breedte als onze bus, met dakjes, luifels en koopwaar. En vooral veel electriciteitsdraden die de hoogte ook nog 's beperken. Dan gaat het vaak steil en met haakse bochten en stoepranden van 30 cm hoog. Gelukkig zijn de meeste straten eenrichtingsverkeer...
Goede plek om een nacht te zijn en in de stad wat regeldingen (internet, copieshop) te kunnen doen en om wat te slenteren en kijken naar het leven op straat.

We zijn de stad weer uitgereden om een bezoek te brengen aan Laguna Chicabal. Over de weg ernaar toe zal ik niet uitweiden, daar is een klein filmpje van (kijk maar is bij de 'video's') wat helaas het verval niet echt weergeeft.
Laguna Chicabal is een meer dat in de vulkaan Chicabal (2900 m) ligt. Dat op zich was, na een stevige klim naar boven, al een prachtig plaatje om te zien. Daarna is er op de kraterrand een trap die 650 m naar beneden gaat om bij het meer uit te komen. Dit meer is een heilige plaats voor de Maya's waar nu nog ceremonies worden gehouden. Maya priesters vanover de hele wereld schijnen hier vooral de eerste week van mei te komen om offerandes te brengen.
Toen wij beneden kwamen zat er een familie bij de waterrand en zij zaten om een vuurtje waar een kookpot stond te pruttelen. Het aardse en bovenaardse leven ligt dicht bij elkaar. Mensen plaatsen er bloemstukken en het geheel voelt alsof je een kerk binnenwandelt. De aparte mystieke sfeer met de bloemen, kruisen en dan de mist over het water maakten dat we er stil van werden. Een heel bijzondere plek en dan is het jammer dat we geen echt gesprek konden aanknopen met de aardige familie die er zat en ons vriendelijk toelachte.
Zachtjes zijn we weer naar boven geklommen. Ik zeg je dat is een hele klim over de boomstam-treden! Ook de Maya's op leeftijd ondernemen deze excercitie.

Daarna slechts een paar kilometer verderop is Fuentes Georginas. Een must see tip van Marcus, van een leuke duits koppel dat we eerder tegenkwamen.
De weg ernaar toe ging langzaam en was prachtig door de kleine dorpen heen met een lappendeken aan akkers. We stegen steeds verder naar het dorp Zunil.

Om daar aan de voet van de vulcan Zunil verder te stijgen en uit te komen bij een natuurlijke spa. Het hete water komt zo de rotsen uit. Er zijn een paar bassins gebouwd en daar lagen we dan in het warme bad! wel onder water blijven want op ruim 3000 meter hoogte is het uit de zon snel fris. Ik ben geen watermens maar om tussen de bergen in de jungle in een warm bad te liggen, dat kon ik zelfs niet weerstaan. 

Buiten de entree hebben we op een kleine parkeerplaats overnacht met uitzicht op de vulkaan. Hoe mooi wil je het hebben. Guatamala barst van de vulkanen en je valt van het ene mooie uitzicht in het andere. Zo immens en het houdt niet op.

Als laatste stop staan we aan Lago Attitlan. Een meer omgeven door vulkanen. Wij kamperen aan de noordoever en ons uitzicht over het meer is recht op de 3 vulkanen: vulcan San Pedro (3020 m), iets links daarvan is vulcan Tollman (3158 m) en Vulcan Atitlan (3537 m). Dat bedoel ik met immens! De dorpen rondom het meer hebben de namen van de 7 apostelen, maar echt 'heilig' is het hier niet. Waarschijnlijk doordat het meer nogal wat toeristen trekt was de criminaliteit hier hoog en kon je niet van het ene naar het andere dorp lopen. Nu moet je dat nog niet in je eentje doen of als het donker is.
We zitten op een zeer idyllische camping met wifi en warme douche, een grasmat en een waanzinnig uitzicht met een fijn temperauurtje. Dus een paar dagen pas op de plaats, effe niks. Hoewel ik natuurlijk wel graag met zo'n bootje naar een van die dorpen wil. Dat wordt vanmiddag.

De boottrip en de fikse wandeling, want het te bezoeken dorp was toch ietsje verder dan gedacht...overleefd en nu is het vrijdagmiddag half 6 en tijd voor bier met pinda's.
Bert trekt ze al open en ik sluit af met jullie in mijn hart.