Onvergetelijk Peru

Na een erg fijne en drukke tijd in Nederland, waar we veel mensen hebben mogen begroeten maar helaas niet iedereen die we wilden, zijn we terug gekeerd naar ons nest in Chaclacayo (Lima) in Peru. Twee weken voordat we vertrokken uit Peru kwamen we hier, bij Carlos aan. Hij is mechanicien, repareert en restaureert auto's en bij hem kun je terecht om je auto veilig te stallen als je naar 'huis' wilt. Er is een openlucht werkplaats, een rij gestalde overland campers en een grasmat waar op gekampeerd kan worden met wc en koude douche.
In de eerste 2 weken moesten we het document (Tijdelijk Import Permit) voor de auto opgeschorten. Wij gingen immers het land uit zonder auto en zouden later terugkeren om weer verder te rijden. In de tussentijd de auto "in de wacht". De douane gaat hier over. Carlos vulde samen met ons de papieren in en zond alles digitaal naar het office. Na een paar dagen akkoord. Wij maakten  daarna in de stad Lima de nationale feestdagen op 28 en 29 juli mee. Om op 2 augustus naar Nederland te vliegen! Wat was dat allemaal leuk.
Op 25 september waren we, met 7 uur tijdswinst vanwege de tijdzones, 's middags alweer bij de bus, om een dag later het douane kantoor (SUNAT) te laten weten dat ze de auto konden komen inspecteren om de TIP weer in gang te zetten. Weer digitaal mbv Carlos. Duurt normaal gesproken zo'n dag of 3 tot 7.
De eerste week had Carlos het druk en de 2e week hielp hij Bert met het raam.

Tegenvaller was nog even dat het schuifraampje er niet meer inpaste maar dat is nu opgelost. Verschillende opties passeerden de revue om uiteindelijk een dubbel plastic raam op maat te maken. Carlos is zeer precies en zorgvuldig (ook wel wat langzaam daardoor) maar het is nu perfecto! Ook heeft hij een steun op de achterdrager gemaakt voor de rijplaten. Deze hebben we gekregen van Jeff en Kathy, een Canadees koppel in een enorme vrachtwagen-camper. Leuk contact met deze gezellige mensen en nog lekker uit eten geweest met z'n vieren. Daarna vertrokken ze richting Cusco om uiteindelijk, net als wij de Macchu Pichu te gaan bezoeken. Zij planden een aandere route: eerst langs de kust terwijl wij door de Andes zouden gaan. 
ZOUDEN GAAN
Want wij gaan nog helemaal nergens heen. 
Wij wachten. In het spaans hebben 'wachten' en 'hopen' dezelfde betekenis: esperar. De tijd doden, praatje maken, lezen, lekker koken en een wandelingetje. We zijn bijvoorbeeld naar het kerkhof aan de andere kant van "ons" dorp gewandeld. Gebouwd tegen een bergwand. Van een afstand gezien waren het net gekleurde huizen die tegen de rotswand waren gebouwd. Het kerkhof bestond uit een veelheid aan verschillende graven van eenvoudig tot indrukwekkende bouwsels. Van grauw tot kleurrijk. Van muren volgestapeld als een soort flat tot vrijstaande (liggende...) graven. Omdat het hier heel erg droog is en dus kaal en rotsig, alleen in december gaat het hier een paar weken regenen, is alles ook heel erg stoffig. Zand dat via de kust landinwaarts geblazen wordt. Zodat er bij de ingang van de begraafplaats iemand staat met een emmer water en een doek en vraagt of we iets gepoetst willen hebben... 
Ook zijn we in het naburige grotere dorp Chosica geweest met de colectivo. Klein busje dat overal mensen oppikt en voor een paar centen je naar de eindbestemming racet. Geslenterd door het park en over de markt om boodschappen te doen. Bij de ingang van de markt opende net een kapper haar zaak(je) zodat een knipbeurt mij geen overbodige luxe leek. Voor Bert en de volgende klant een stoel in het gangpad en ik mocht plaatsnemen op een knalroze plastic stoel. De waterkoker moest eraan te pas komen om m'n haren te wassen nadat ze watjes in mijn oren had gepropt. Een vreselijk aardige dame die er een (te) strakke coupe van maakte voor 5 piek. Afgelopen week naar de tandarts (er was een vullinkje uit). Ik kwam terecht in een vrij kale behandelkamer met een lichtblauwe tandartsstoel waarin ik helemaal plat ging. Toen ik naar rechts keek stond er op een kastje een opengeklapte gereedschapskist.... Het zweet brak me uit, hoe doen ze het hier? en ook de boren onder mijn neus waren niet (zijn ze nooit) uitnodigend. Tandarts van weinig woorden met gekleurde bandana leverde perfect werk voor het prijsje van omgerekend 15 euro! Ook weer 's wat anders om hier mee te maken. En verder .... we wachten. 
Zo verlopen er 3 weken en hopen we iedere ochtend dat vandaag de SUNAT belt en de inspekteur eraan komt.
Natuurlijk staat deze onzekerheid en een soort van machteloos gevoel in heel schril contrast met de ellendige gebeurtenissen in de wereld. Op zondagmiddag 8 oktober arriveert een nieuwe camperbus "bij Carlos". Het blijkt een Israelisch echtpaar te zijn. Hij vertelt dat ze een jaar zouden gaan eizen en pas sinds een paar weken onderweg zijn. Ze zijn nu halsoverkop naar Lima gereden omdat gisteren, zaterdag, de zoon van zijn schoonzus is doodgeschoten... en ze terug naar Israel gaan voor de begrafenis. Het nieuws had ons toen pas zijdelings bereikt maar dreunt enorm na. Een dag later, op maandag, staan de kranten inmiddels vol met de escalatie in het Midden Oosten en de gruwelijkheden. Het echtpaar zou na 2 weken terug komen maar is er nog niet. Ons "ongemak" valt daarbij in het niet.

Esperar. Zodat we naar het office van de SUNAT in Lima gaan, om persoonlijk poolshoogte te nemen.
De SUNAT blijkt ons vergeten.... 
Op het kantoor prachtig gelegen op een landtong, aan 2 kanten omgeven door zee, in een buitenwijk van Lima, werden we hartelijk ontvangen en nadat er eindelijk duidelijkheid was over onze situatie en dat de digitale papieren blijkbaar toch op een scherm waren verschenen, kregen we excuses met de toezegging dat alles over 1 a 2 dagen geregeld zou zijn! Wij in de wolken. De rest van de dag hebben we er een leuk dagje Lima van gemaakt, met hotelletje incl. warme douche en lekker uit eten. De volgende dag keren we met een licht gevoel terug naar Chaclacayo. 
Op woensdag waren we op het Office en op donderdag (dag 1?) keerden we huiswaarts.
Oke, misschien is vrijdag de eerste dag en maandag de 2e. Esperanza.
Maar maandag niks (een telefoontje naar onze SUNATcontactpersoon Paul, leverde niet veel meer op dan dat het "in behandeling" is. Dinsdag niks (we staan hier nu al 4 weken), woensdag niks. 
Dus besloten we in overleg met Carlos de druk op te voeren en weer te gaan bellen, appen, smeken... En mailen met de secretaresse (met de mooie naam Lourdes Madrid) van het office. Met wonder boven wonder, na telkens een voicemail, CONTACT. 
Lourdes stuurt een mail terug met in de CC alle betrokkenen en dat zijn er nogal wat. 
En dan 'opeens' de bevestiging dat we ons morgen (dat is donderdag 26 oktober, ruim een week na ons bezoek) kunnen melden bij de SUNAT voor de inspectie bij senora Rosa. Normaal komen ze naar jou toe, maar what the F. We kunnen  vertrekken. We gaan weer plannen maken. Weer bewegen. Weer nieuwe dingen zien. Kortom de draad, die ons zo bevalt weer oppakken.

Afscheid genomen van Carlos en op weg. Lima van oost naar west doorkruist en ruim op tijd bij de SUNAT voor de deur. Het is maar 38 kilometer maar we doen er 3,5 uur over. Druk, druk en nog een druk. 
Ik wacht in de bus en Bert gaat naar binnen. Pffff duurt wel lang, zal dat goed of slecht nieuws zijn??
Eindelijk komen ze met 4 man sterk naar buiten. Senora Rosa controleert chassisnummer en kenteken. Eerst vraagt ze wanneer we willen vertrekken?  uhhh NU. Dan oppert zij dat we een TIP van 3 dagen krijgen. Dat betekent heel snel naar de dichtbijzijnde grens (Chili) rijden! 
Niks Andesroute, Macchu Pichu, Titacacameer, Boliva....
Bert loopt terug mee naar binnen en praat als Senor Brugman op zijn beste Spaans met uiteindelijk resultaat dat we uiterlijk 3 december het land uit moeten zijn. Da's goed. Opluchting.
Met onze formulieren met de geliefde stempel veilig opgeborgen gaan we op weg. We passen onze route aan, we zijn nu immers aan de andere kant van Lima en hebben beperktere tijd. We gaan nu niet via de Andes naar Cusco  maar eerst zuidwaarts langs de kust om dan via Ica landinwaarts te gaan. Bij Ica zijn prachtige zandduinen, flink hoog waar we nu midden tussen kamperen. Toen we aankwamen de 2 hoogste beklommen; effe benen strekken, de wind voelen en de hartslag.

Genieten.
We staan op een camping met wifi, dus vanavond na het eten met een lekker glaasje wijn, de blog plaatsen. En morgen naar Nazca met de beroemde Nazcalijnen (mysterieuze zandlijnen in de aarde) maar daarover later vast meer.
We hebben de draad weer opgepakt, zitten in ons rimte en gaan onze neus weer's achterna.

Bert roept, "aan tafel !" de gebakken piepers zijn klaar met sla en avocado, mmmm. Ik stop en samen groeten we jullie vanuit Ica.