Au revoir Quebec, hello Ontario

Eindelijk een wifi punt in de openbare bibliotheek!

Gisteravond was het bijna volle maan, en bij jullie ook! Mooie gewaarwording vond ik.

We hebben Quebec verlaten en zijn sinds een paar dagen in Ontario. Op het moment dat ik dit schrijf zitten we in het Algonquin provincial park. Van alle gemakken voorzien; een camping in een mooi natuurgebied met natuurlijk veel meren en bossen!

Halverwege augustus zijn we een paar aaneengesloten dagen gebleven in Quebec City. We overnachtten toen aan de rand van de stad op een heuvel bij een groot park (lijkt meer op een bos dan op een stadspark!) en een sportveld. Het blijft prachtig dat je op heel veel plekken zomaar je bivak kunt opslaan. We moesten in de stad zijn omdat de auto een beurt nodig had (in Quebec City is een Mercedes garage) en we een fietshoes wilden kopen (dat is gelukt bij de Decathlon nota bene voor maar een paar tientjes) en een nieuwe pakkendrager voor mijn fiets want die is kapot (doorgetrild op het wasbord). Terwijl de auto bij de garage stond, hebben wij met de fiets de stad doorkruist. Dat is oppassen. Er zijn hier en daar fietspaden, deze worden vaak begrensd door paaltjes aan de rijweg kant en een hoge stoeprand aan de andere kant. De weg is nogal 's ongelijk met flink verdiepte putdeksels en soms staat er gewoon dwars, midden op de fietsroute een hek. Dat dienst doet als 'snelheidsremmer'. Opletten dus en met de fietshelm op. Ook de verkeersregels en vooral de stoplichten geven ons soms de neiging om vrij te interpreteren....4 lichten op een rij, al of niet knipperend, verkeerslichten aan de linkerkant van de weg voor linksaf slaand verkeer. Waar we in de auto ook al ervaring mee hebben is dat de verkeerslichten na de kruising staan. Al met al dus achter elkaar aan fietsen en de ogen goed open! 
Fietsen door druk verkeer hebben we nog niet eerder gedaan en vraagt weer een ander inzicht dan met de auto. Maar is erg leuk en je komt nog 's ergens. We bezochten, met hoge verwachtingen een overdekte markt. We houden allebei erg van markten en moesten flink zoeken naar 'een deceptie'... Niks aan, veel te keurig, bijna steriel, over georganiseerd en hoge prijzen. Wel een heerlijke croissant gegeten en een lekker stuk chocola met bosbessen erin gekocht, mmmmm.
Inmiddels is de blauwe bessen tijd voorbij. We hebben regelmatig geplukt en een paar keer een taartje gemaakt in de koekenpan, ook mmmmm. Aan het begin van een bospad kwamen we een keer een bordje tegen of we de bessen wilden laten hangen voor de beren. Oke dan!
Natuurlijk hebben we ook de binnenstad, la vieille centre ville. Met een soort quartier Latin met schilders en portret tekenaars. Verder mooie oude gebouwen, kleine straatjes, parkjes, een enorm kasteel op de uitkijk en overal eettentjes. Het is druk en 1 dagje is genoeg voor ons en fietsen we de 10 km weer lekker terug naar onze 'berg' (kampeerplek). Een dag later nog wel naar het museum de Civilisation geweest op een natte en koude dag. Het weer is overigens prima.

Deze brug paste wel :)

Een ander klusje in de stad was iemand te vinden voor ons dakraam. Helaas is dat beschadigd, toen een overdekte brug met de aanduiding 3 meter hoogte, ook inderdaad precies 3 meter hoog bleek ( wij zijn 3.05). Je ziet meer van deze bruggen, erg mooi, allemaal rood met wit, knap gerestaureerd en vaak voorzien van een historisch infobord. De bruggen doen denken aan de romantische film van The bridges of Madison County met Meryl Streep en Jack Nicholson geloof ik. Deze beschadiging kregen we niet gerepareerd in de stad; europees raam met een levertijd van een half jaar. De camperspecialist stuurde ons naar de RV ramenspecialist en die wist weer een andere deskundige en de laatste heeft het prachtig geplakt. Na enkele pittige buien is alles droog gebleven.

Terwijl ze met de bus bezig waren heb ik de vuile was achterop de fiets gebonden en ben een paar kilometer verderop naar een wasserette gefietst en de wachttijd nuttig besteed. Toen ik terug kwam met de schone was was ook de bus klaar en konden we verder.
Een paar kilometer ten noorden van Quebec City is een prachtige waterval; Chute Montmorency. Het water van de St.Lawrence rivier stort daar 83 meter naar beneden, waarmee deze waterval blijkbaar anderhalf keer zo hoog is als de Niagara...maarrrr met veeeel minder water. Zie foto: een hele klim naar boven en een brug over de waterval heen, spectaculair hoor.

Toch wel druk natuurlijk met toeristen, dat beloofd wat als we over een paar weken de Niagara watervallen gaan zien.

Na deze bezienswaardigheid zijn we doorgereden naar Ile d'Orleans, we hadden na 3 nachten op onze berg, de stad wel gezien. Het eilandje in de St Lawrence river, hemelsbreed tegenover de waterval is te bereiken via een lange brug en is erg pitoresk. Karakteristieke huizen, veel tuinbouw en stalletjes langs de weg met verse groenten en fruit. Toen we bij een van die stalletjes appels, maiskolf en wortelen kochten, zag ik dat de verkoopster bezig was om kleine potjes te vullen met groen spul, prachtig groen van kleur. Wat dat was? Komkommer gelei. Dus potje kopen en spul proeven. Lekker. Smaakt en ruikt naar komkommer, beetje zoetig en heerlijk op een boterham met kaas!
De weg omcirkelt het eiland, zo'n 65 km totaal en dat is de enige doorgaande weg. We zijn er 1 nacht gebleven, halverwege was een overnachtings mogelijkheid op een Municipality. Dat is (vaak) een klein parkje met parkeerplaats, picknick tafels en het is een mooi plekje aan het water oid waar mensen gewoon komen kijken, relaxen, lunchen of overnachten in een camper. Er was ook een mogelijkheid om te overnachten op de parking van de kerk maar dan wilde de kerk wel graag dat we 20 dollar betaalden, handige bijverdienste maar wij kozen de Municipality.
Op die Municipalitys, waar we dus regelmatig staan, is ook meestal een openbare toilet, (in de stad waren trouwens ook veel mogelijkheden om naar de wc te gaan wat midden in de bebouwing erg prettig is) en die toiletten zijn, geloof het of niet, proper. Op campings is het santitair ook proper en blijft dat.
Na ile d'Orleans hebben we onze weg westwaarts vervolgd, eerst ten zuiden van de st Lawrence rivier om daarna af te buigen naar het Reserve Faunique des Laurentides. De bergen weer in. En de Lawrence rivier eindelijk verlaten. een fraaie en belangrijke levensader in Oost Canada. Vroeger maar nu nog steeds is de rivier bepalend. Hield in het noord-oosten de st Lawrence BAY ons bij zich, nu volgden we telkens de rivier. 
We verlaten het asfalt voor een binnendoortje en gaan zelf onze route navigeren. Prachtig geslingerd door bossen en langs meren mbv de navigatie app Osmand. Zoals op de plaatjes die ik voor ons vertrek in de boeken had gezien; typisch Canadees landschap (het klopt! zo is het dus echt). En het houdt niet op.

Onderweg, maken we niet alleen rij-kilometers maar maken graag in de ochtend voor we vertrekken of in de namiddag een wandeling. Ook nu weer een paar uur fijn gewandeld vanaf onze overnachtingsplek. Door gemengde bossen, een riviertje gevolgd en geklauterd over rotspartijen (ter geruststelling; mijn knie doet gelukkig weer normaal). Op een gegeven moment een spoor steeds verder omhoog gevolgd om uiteindelijk bovenaan (prachtig uitzicht over de vallei) op een soort plateau van gladde rotsen aan te komen. Met foto op dezelfde plek van het uitzicht en van ons. 

Dan is er geen spoor meer maar zien we de stenen mannetjes die ons de weg verder wezen. Terwijl wij nog dachten een soort ontdekkingsreizigers te zijn...bracht de track ons uiteindelijk naar een wandelroute die een paar kilometer vanaf de bus eindigde. Lekker de boterhammen onderweg gegeten op een grote kei aan een watervalletje en genieten met een paar grote G's.

In de Laurentides regio weer door een Nationaal Park gereden: Mont Tremblant (in de winter is dat een ski gebied). Er zijn daar wandelingen uitgezet en er zijn een paar campings. Misschien een paar dagen relaxen? Onderweg over een eindeloos zandpad door het park, stuitten we toevallig op een kleine camping met 12 plaatsten zonder faciliteiten. En bedachten ons geen seconde, zo'n mooi plekje. Daar blijven we vannacht!
De camping Chez Bill werd tegen de avond aangedaan door de parkwachter. Nee we hebben niets gereserveerd...wat heen en weer praten en van plaats 14 naar plaats 12 en alles was oke (14 bleef trouwens leeg). Het klinkt misschien afgezaagd maar het verveeld niet; een werkelijk prachtige plek met uitzicht over een meer, heerlijk weertje en 's nachts een prachtige sterrenhemel; erg idyllisch (zie foto)

De provincie Quebec goed afgesloten en Ontario binnengereden.
Toen een tegenvallertje van 100 dollar. We hebben onze bus moesten laten slepen uit een "verzakking" (we raakten van de weg weg). Op de app hadden we een leuke bushcamp aan een meer gevonden onder dennen. De afslag kwam te snel zodat we iets terug moesten (we zijn hier niet meer de enigen op de weg...). We reden te ver over de schouder van de weg, die door de regen zacht was en.... we bijna KIEPTEN...de hele rechterkant zakte weg...
We konden er niet op eigen gelegenheid uit ondanks de 4x4 omdat het risico te groot was dat we dan verder naar beneden zouden glijden. Mensen boden hulp aan maar  eruit slepen zou ook te risicovol zijn. Dus heeft een voorbijganger de TOW-truck ingeschakeld. Na een half uurtje wachten, kwam onze redder eraan met een lierauto (TOW-truck). Hij trok de bus er zo uit; terwijl hij zelf achter het stuur ging zitten om te voelen hoe de bus zich gedroeg, bediende hij met de afstandbediening die om zijn nek hing de lier. Appeltje eitje. Helaas geeft de foto die Bert heeft gemaakt van de scheve bus, geen goed beeld. Hij stond namelijk heeeel erg scheef. Gelukkig goed afgelopen en dan is een avontuur leuk. 

Om af te koelen heb ik een duik in het meer genomen (eigenlijk niks voor mij die nattigheid maar de spanning moest eruit). Biertje erbij en het leven weer gevierd!

Nu dus in Ontario en praten we weer engels. Het frans van de Quebeccers heb ik proberen 'te ontleden' het lijkt mij kort samen gevat een mix van frans, chinees en limburgs. Bijvoorbeeld: een brood, een pain wordt uitgesproken als pein en het getal 11, onze als ouns. Vaak wat melodieus en in verschillende streken weer net anders. Terwijl het geschreven woord gewoon frans is. Nu dus weer lekker makkelijk.
In Quebec vielen de vele motorrijders op, erg fijn rijden op de relatief rustige en erg goede wegen met heerlijke bochtjes! Vooral veel driewielers (2 voor en 1 achterwiel of andersom) zijn erg populair in allerlei uitvoeringen. 3 keer niks vind ik. Verder natuurlijk veel dikke Harleys maar toch ook BMW's.
In deze volgende provincie zien we weer allerlei verschillen, net alsof je een landsgrens passeert. Zo zijn de verkeersborden weer net anders, is het drukker, nog meer bos en meer, andere winkels, gebouwen in een soort western stijl en de hele lay out ademt anders. Mensen blijven aardig.

Bert heeft 2 nichtjes die in Ontario wonen en waar we natuurlijk op bezoek gaan. Vanuit het Algonquin Park dat we net hebben verlaten en erg leuk gewandeld hebben en gefietst langs een prachtig meer over een oud spoor (lijkt de Meinweg wel of het ouw spoor in Valkenswaard..) nou ja iets ander bos, groter ook...komt geen eind aan hier. Nu de herfst langzaam komt worden de kleuren fantastisch. Eerst maken we een klein loupje via Georgian Bay en Severn Sound om daar nog even te kijken om daarna naar de familie te koersen. We zijn allebei naar de kapper geweest, sinds 4 maanden zodat we er netjes opstaan.

We laten ons verrassen, dat werkt tot nu toe goed!
 

Veel liefs van Marianne  en Bert (zit aan de andere kant in de bieb)