Feest

28 juni alweer, op 1 juli is het hier Nationale Feestdag, Canada Day. Maar tot nu toe is iedere dag een feestje voor ons.                        Je ziet hier sowieso al veel vlaggen, bijna iedereen heeft er eentje in de tuin of op het dak. Vaak de Canadese en de provincievlag. Nu zijn er in de winkel nog meer vlaggen en vlaggetjes, slingers en ander rood wit te koop om Canada Day extra te accentureren. Ik ervaar dat mensen  trots zijn om Canadees te zijn ondanks hun zeer diverse afkomsten, is dat het gene wat bindt. En ik verwacht  vrijdag vuurwerk, ofzo..

Afgelopen keer schreef ik dat we gingen paardrijden, dat was erg leuk, wij 2 samen met Heidi de leider (follow the leader). Fijne voorwaartse paarden  (inlands gekruist) en super braaf. Gezien de ondergrond veel stappen (kletsen met Heidi) met af en toe een flinke galop (you wanna loop?). Of we dat wilden, hehe daarna heeft ze het niet meer gevraagd en gingen we na een hoofdknikje gewoon. Het landschap was oke, langs een rivier en er even in, over glooiende bergruggen, klimmetjes en kleine stenige paadjes. Bijna 3 uur, vloog om en de spieren deden het nog goed. Westernzadel was prima. Weinig paarden zie je hier, soms een Irish Cob.

Hier geen afrasteringen voor de dieren, plek zat, ze lopen gewoon... te grazen.    Op de draverij een paar weken geleden, had ik trouwens 5 dollar ingezet op mijn favoriet. Iedereen gokt, dus meedoen he! Ik had een goede keus gemaakt, het was een close finish (de enige fotofinish (soort VAR) van de hele middag ) die de spanning er nog wat langer inhield. De mijne won net niet,. Dus het grote geld niet binnengeharkt ,wel geluk in de liefde. Maar extra spannend werd het daardoor wel!

In het oosten van het eiland, ligt de streek Avalon. Waar de meeste toeristen naar toe gaan, is de stad St. John. Daar zijn we naar toe geweest, druk en herrie (zijn we niet gewend he!). Eind weg maar diverse mensen vertelden dat we dat niet mochten missen. Gekleurde huizen en een erg mooie  omgeving.

Ook de weg er naar toe, langs de kusten was fabelachtig. En weer s wat mensen om je heen is natuurlijk ook niet verkeerd. Of een winkel inlopen en een koffietje doen. Voor de totaalbeleving een CD gekocht  voor onderweg met muziek van hier; ("our songs") irish, folk met harmonica en trekzak. Dag erna Ge Reinders in de bus gedraaid, veel mooier!! en ik werd er emotioneel van. Het kan samen gaan, een gevoel van weemoed en de drang om door te gaan en de wereld te verkennen.

We rijden door New Foundland, wat langer dan gepland omdat we het hier zo geweldig vinden en er telkens een lusje bijdoen. Om iedere hoek weer een verrassing en een weer een prachtig plaatje, soms kan er niets moois meer bij eigenlijk. Bijvoorbeeld. We hadden een kampeerpek gevonden op een landtong, met aan 3 kanten water/ zee / baai en aan het einde een rotspuist met vuurtorentje (die zijn niet groot hier en allemaal wit met rood). 500 meter daarvoor hebben we geparkeerd voor de nacht en  we wandelden even door om de rest te bekijken. Na een begroeid pad met dennen, taaie struiken en bloemen, kwam de eerste rotspuist. Daaroverheen en nog 2 bochten en we hebben een uitzicht!! rode onbegaanbare woeste rotsen,  een blauwe klotsende zee met schuimkoppen. We zijn in het gras geploft en hebben dit beeld 's laten bezinken.

Want bij de bus op de parking was het al prachtig in die baaien aan weerskante met uitzicht op een soort Merklin dorpjes. Je weet wel van die speelgoedtreinen met een heel landschap.                                                                                                                          De afgelopen weken zijn we op zoek naar walvissen, daarom waren we ook op die plek. En waren we  daarvoor op Bonavista (spreekt tot de verbeelding vanwege de Social Club) dat op een puntje ligt van een peninsula.

Grandioos. En we waren op een andere landtong, Longbeach, waar ze zeker zouden zitten...                                                                        Door er met locals over te praten weten we er "al heel wat van". Eerst moet er mist zijn, dan komen de Caplin (kleine sardine achtige visjes waarvan de walvissen smullen) en het halve dorp loopt uit om ze te vangen, ze spoelen gewoon aan land!  Als de Caplin komen is hier net zo belangrijk als voor ons de eerste aspergers. Dus wij blijven nog even wachten op de walvis, het is nog maar 1 keer gebeurd op de boot. Wat ik ook graag wilde zien waren de Puffins (papegaaiduikers zijn dat geloof ik op z'n nederlands). Zoeken en vragen en wandelen in de juiste baai en een hele meute op een rots gevonden. Beste kleine beesten, een mix tussen een eend en pinguin zou ik zeggen.

Nog even over het hondenras de New Founlander en de Labrador, een nationale trots en in st Johns op 2 plekken grote bronzen beelden van 2 levensechte honden. met grote informatieborden erbij. Je ziet ze alleen niet zoveel en dat er mee gewerkt zou worden hebben we nog niet gezien. 

Afgelopen dagen zijn we over de Trans Canadian Highway van oost naar west over het eiland gereden. We moesten zo'n 750 km overbruggen en zagen wat tegen die afstand op.  Er is maar 1 min of meer rechte weg, soms 2 baans, soms 3 baans met af en toe een afrit en een maximum snelheid van 100 km/uur. Heel weinig verkeer, soms minuten lang niks. Saai ondanks het mooie landschap. Maar omdat je gewoon kunt blijven rijden, cruise control, niet hoeft af te remmen, te stoppen of wat dan ook ging het allemaal verbazingwekkend snel en zijn we gisteren (amper 2 dagen) in Gros Morne nationaal park aangekomen.

Vlak voor dat we bij het park waren hebben we overnacht in de haven van het dorp Woody Point. 'sMiddags een heerlijk  Canadees biertje van de tap gehapt (halve liter zonder schuim met een schijfje sinaasappel) op een terrasje. En bij de bus een visserman gesproken ("is het oke dat we hier blijven staan vannacht?") en bij hem hebben we vanochtend net gevangen kreeft gegeten, mmmmmmmmmmmmmmmm. Zo'n bijzondere ervaring, in die vissersmanshut, met 2 van zijn maten en een krat vol vers gevangen kreeft. Hij heeft ze gekookt in zee water en met z'n allen opgepeuzeld. 

Als laatste; het weer dat hier minder warm is dan tropisch Nederland, maar 8 van de 10 dagen is het heerlijk, vandaag dik 25 *C. Gisteren mist, dus de mooie omgeving (bergen, water)  zagen we pas toen we wakker werden. Ook in st Johns was er mist, dat was een prachtig schouwspel. De stad ligt op een heuvel aan een baai . De mist woei naarbinnen en nam langzaam bezit  van de onderste straten, fascinerend. Ook werd het bijna 10 graden kouder. We hadden een wandeling gepland en die ook gewoon gedaan ondanks het geringe zicht en dus 0 kans op walvissen maar wat een prachtig landschap en leuke route langs diepe rotswanden.

Jullie zijn weer wat op de hoogte van ons wel en wee. We hebben een fijn ritme gevonden en zien weer uit naar morgen.

Veel liefs van Marianne en Bert tegenover me steekt zijn duim op.

PS

we zijn allerbei lekkerbekken en eten in en voor de bus heerlijk (zie foto's). Het meest hartverwarmende is dat we ook lekkers krijgen, gewoon na een praatje staat een mevrouw 's morgens voordat we wilden vertrekken voor de bus met vers gebakken scones, 4 stuks in een trommel. "meteen opeten want nu zijn ze het lekkerst". We kregen eigen gevangen vis uit de vriezer of versgevangen caplin en niet te vergeten een buslading elandvlees... De mensen uit het oosten van Canada worden blue nose genoemd (vriendelijk en open) en in het westen red necks (harder en direct), vertelde een man uit het westen.