De schoonheid went niet

De afgelopen weken hebben we je op de hoogte gehouden van wat we zoal meemaken en aan ons voorbij komt of zelfs, waarvan we deel uitmaken. Wat voorbij komt is vooral veel schoons; meerdere keren per dag zeggen we tegen elkaar: Kijk daar! Je zou denken dat we eraan wennen. Dat doen we niet.

De leegte in het land en de mede daardoor veroorzaakte eenvoud is indrukwekkend. Neem Rob, de visser die ons uitnodigde voor ontbijt en waarover Marianne reeds schreef. De man is de 70 dik gepasseerd, vist op kreeft en gaat in het seizoen elke dag voor dag en douw in zijn bootje (formaat roeiboot)

met buiten boordmoter, de zee op. Met zijn maat: 77 jaar. In de loop van de ochtend komen ze terug. We wachten hem op aan de kade. Het is een man van weinig woorden. Hij sorteert zijn vangst, trekt zijn pak uit, dwz hij draagt een visserspak, laarzen vast aan de broek en een bovenstuk van, ja hoe leg ik het uit, van een tuinbroek. Hij doet de galgen los, laat alles zakken, hij stapt eruit en het “staat” er gewoon. Zet een grote pan op het vuur, loopt naar buiten en komt met een emmer zeewater terug. Kreeft kook je in zeewater. 20 minuten en geen minuut langer. Hij loopt naar de koelkast en vult een klein glaasje met iets bruins. Troebel. Zal geen water zijn en hij zakt in zijn stoel. We keuvelen wat met zijn maat, slaan aangeboden bier af. Rob wil zichtbaar rusten en raken met anderen die binnenlopen aan de praat.

Na 20 minuten komt Rob uit zijn stoel, giet de kreeft af en schudt de boel op tafel.

Eten maar. Ja, hoe? Misschien heb ik eerder 1 x in mijn leven kreeft gegeten. Maar dat kan ook krab zijn geweest. Iemand legt het ons uit, eet ook mee en laat zien hoe je de verschillende schalen openbreekt en leeg peuzelt. Je kunt bijna alles eten. Dat is ook wel belangrijke informatie voor een leek. Ook de maaginhoud. Dat is voornamelijk zeewier. Wordt ook wel op een boterham gesmeerd. Maar wij eten alleen kreeft als ontbijt. Verder niets. Ja, een opnieuw aangeboden fles bier, maar die slaan we af. We hebben die nog niet verdiend.

Rob drinkt nog zo’n bruin goedje en we nemen afscheid. In de vissershut van Rob stond ook nog een bed. Hij zal daar een dutje gaan doen, in de loop van de middag weer opstaan, in zijn groentetuin gaan werken en wat rondrijden in zijn quat. Dan is het weer avond. Morgenvroeg om 5 uur weer op.

Ik heb op meerder plekken mijn kans waargenomen om meer te weten te komen over de tuintjes die je zo hier en daar ziet. Het zijn doorgaans kleine tuintjes. Niet meer dan 50m2.

Op veel plekken, bijna oneral, is de grond niet geschikt. Te veel stenen of rotsen. Waar wel " aarde"  is, kun je dat in gebruik nemen als het "crown-land"  is; dus aan de overheid toebehoort.  Canada is geen land dat bekend is met de cultuur van het eten van groenten. Hier woonden immers geen boeren. Vroeger woonden hier eskimo’s en indianen en die aten wat het land je gaf: Tsja, en dat was geen kropje sla. Wel vis, eland, karibou, planten en zaden. Wat je hier ziet in de groentetuinen zijn vooral aardappelen, wortelen, koolraap en kolen. Dat vindt je ook in de winkels terug: lang houdbaar en niet kwetsbaar tijdens transport. Het groeiseizoen is kort. In nederland zijn de eerste vroege aardappelen al gerooid. Hiet steekt het plantje juist zijn eerste blaadjes in de lucht. Hoera! Het wordt lente. In september kan het al weer vriezen. Fijnere groenten kom je alleen tegen in de grotere steden. Kassen voor de teelt van warmte minnende gewassen zoals tomaten, paprika, komkommer etc. heb ik hier nog niet gezien. Komt uit de VS of Mexico vertelde iemand me. Omdat hier geen dieren zoals koeien, varkens, geiten etc. worden gehouden, is hier geen dierlijke mest voor de groentetuinen voorhanden. Er wordt hier gemest met zeewier of vis. Ja, vis. Aan het begin van het tuin-seizoen, dat is half juni, “rolt” er vis aan, op het strand. Het is de Caplin waarover ik al eerder scheef en waarop de walvissen zo dol zijn. Die vis wordt opgeschept en ondergespaaid. Klaar is kees!

De  laatste dagen bevinden we ons in het uiterste noordelijke puntje van New Foundland.

We zijn hier om ijsbergen te zien en walvissen. Eigenlijk zouden we niet moeten verlangen naar het zien van ijsbergen.

Het zijn gigantische stukken ijs afgebroken van een gletsjer en is afkomstig van de Noordpool. Zo’n berg raakt op drift. Vandaag zagen we ook weer walvissen. Spuitende fonteinen en die staarten! Prachtig.

Voor aanstaand weekend, hebben we de ferry naar Labrador geboekt. Nieuw hoofdstuk.

Bert, groeten van Marianne (zit nog steeds met haar blik gekluisterd aan de Oceaan om geen walvis te missen) en tot de volgende keer.