De walvis (en Jonas)

De walvis (en Jonas)

Dat wat we meemaken, en dan bedoel ik niet alleen het landschap, is niet alleen mooi, nee het is adembenemend.

Het zijn plekken  die behoorlijk overeen zouden kunnen komen met hetgeen men zich voorstelt bij het paradijs op aarde. Waar je ook kijkt, om elk hoekje, een nieuw schilderij.  “Leegte” is ook iets wat grote indruk maakt. Afstanden zijn enorm en het is moeilijk voor ons om je daar een voorstelling van te maken. Op New Foundland wonen 1.4 mensen per vierkante kilometer. In vergelijking met Nederland: 416 per vierkante kilometer. 300 keer zo veel!

Een dag of tien geleden zijn we hier met een veerboot naar toe gevaren. We zijn nu op New Foundland. De overtocht duurde plm. 6 uur en we hadden goed weer. We kwamen uit op het achterdek en daar raakten we, dik aangekleed maar heerlijk in het zonnetje, op een bankje en uit de wind, aan de praat met een visser die op New Foundland woonde. Dat was boffen. Die man kon de zee “lezen”. Van elk rimpeltje, kleurverschil of golf(je) kon hij vertellen waar het vandaan kwam en hoe het werd veroorzaakt. Voor een leek is het een grote plas water. Op een gegeven moment zagen we enkele vlekken die onrustig waren. Hoe zal ik dat uitleggen. Het waren vlekken van plm. 25 x 25 of 50 x 50 meter en het leek of er allemaal bobbels in het water kwamen. Nee, het was meer een bubbelbad of nog beter: of je de douchekop ondersteboven in een bak water houdt. Diep genoeg. Je ziet dan luchtbellen. De visserman vertelde dat dat grote scholen vissen waren. Wel tot 100.000 vissen of meer. Ook vlogen er vogels boven. “Daar kan ook zo een walvis op af komen” vertelde de man en de woorden waren nog niet koud of ik zag de fontein. Prachtig. Hij ging verder: Als een walvis hapt, kan die wel tot 10 ton aan vis ophappen”. 10 ton vroeg ik? Dat is een vrachtwagen vol. Ik had het goed verstaan.

Op New Foundland vormen Elanden echt een gevaar. Ze hebben geen natuurlijke vijanden en de populatie groeit: op elke inwoner 14 elanden. Dat belooft wat…

Van de week was ik vroeg wakker. Ik had koffie gemaakt en al 2 bekers gedronken en mevrouw sliep nog als een roos. Ga lekken een eind lopen dacht ik. Er was niks of niemand tot ik gekraak van een tak hoorde. Wat ik zag, daarvoor kijken de locals al niet meer om, maar het was prachtig. Een eland met een kalf. Beide hoog op de benen en alert. Sssst... Ik had tijd om te kijken. Naar het eigenaardige Eland-hoofd van de moeder, de grote neusgaten en de sierlijkheid van het kalf. Ze stonden op plm. 15 meter afstand. Na een tel of tien maande moeder het kalf de benen te nemen en net als een paard met veulen trad moederschap op de voorgrond en spoedde ze zich tussen mij en haar kalf en vertrok. Ik bleef achter, de mond nog half open.

We wandelen wat af vertelden we eerder. Er zijn hier mooie “tracks” uitgezet. Maar over “wandelroutes” is eerst nog wel wat te vertellen. Je moet hierbij niet denken aan routes die zijn uitgezet zoals die op de Veluwe, het Leudal of de Ardennen. Canada en New Foundland in het bijzonder zijn Nieuw (gevonden) land. Jong dus. De voorouders van de inheemse volkeren belandden pas 25000 jaar geleden op het continent dat toen nog grotendeels met gletsjers bedekt was.

Omdat het continent nog jong is en uitgestrekt vind je er geen uitgebreid stelsel van wandelroutes, ruiterroutes, mountainbike routes etc. zoals we dat in Nederland gewend zijn. Het zijn veelal smalle bergpaadjes (geitenpaadjes zoals Rutte ze noemt),

die (n)ergens naar toe leiden. Maar het kan een vuurtoren zijn, een uitzicht punt of waterval. Maar, bijna altijd over hetzelfde paadje weer terug. Druk is het er nooit. Misschien komen er wel 10 wandelaars per week, of 3. Maar hoe blijven die paadjes dan begaanbaar dacht ik en groeien ze niet dicht. Een local gaf het antwoord: omdat het bos zo dicht is, vaak steil en bijna onbegaanbaar maakt ook de eland gebruik van deze paadjes om een drinkplaats te zoeken of wat te eten. Beren trouwens ook. Deze week deden we er weer een. Nog aan het begin, vlak bij de parkeerplaats kwamen we een meneer tegen die er zijn hond aan het uitlaten was. Het was de derde-op-een volgende dag dat de zon scheen en dat is bijzonder voor hier begin juni. Iedereen maakt er dan ook een opmerking over en van het een komt het ander. “Hoe is het dan hier in de winter” vroeg ik. Nou hier aan de kust viel het mee. Het waaide er altijd hard en een paar meter was wel te verwerken. Verder naar het binnenland valt meer. Tot 6 meter is niet uitzonderlijk. Omdat de sneeuw dan niet meer weg te schuiven is wordt die door grote machines in vrachtwagens geblazen en in de Oceaan gestort. Het duurt dan dagen voordat een wegvak weer berijdbaar is en dan moet het ook niet weer opnieuw gaan sneeuwen. Omdat er zo veel sneeuw kan vallen draaien de deuren van huizen dan ook altijd naar binnen open. Soms, vertelde meneer, worden er tunnels gegraven naar het huis van de buurman. En, iedereen heeft een sneeuwscooter en een ATV: een All Terrain Vehicle. Denk maar aan een quad, een motorfiets op 4 wielen met vier-wiel aandrijving. Waar de mensen van leven, was ook wel iets wat me interesseerde. Alles is bijna platte land,  er is geen industrie en nauwelijks detailhandel. Mensen leven eenvoudig. Zo zijn de huizen, de inrichting en het erf. Weinigen zijn in loondienst. Velen zijn klusjesman, kleine zelfstandigen, “contracters” zoals ze hier genoemd worden, hebben kantoor aan huis, zijn visser, timmerman of werken in de bosbouw. Anderen hebben een graafmachine, een vrachtwagen met kraan(bak) om de vele telefoonpalen te onderhouden, etc. Een visser bijvoorbeeld, zo eentje met zo’n klein bootje waarover ik eerder vertelde, vist op kreeft en mag 10 weken per jaar vissen. Vanaf 15 mei. Die verdient in die periode tussen de 60.000 en 80.000 euro en doet de rest van het jaar nagenoeg niks meer. Ja, misschien nog chauffeur op de schoolbus; en die rijden er hier veel. Hij  moet dan nog zijn boot betalen, het onderhoud daaraan en aan zijn visgerei en zijn personeel: 1 man per boot.

Maar, we gingen wandelen. Een heerlijke tocht weer. Opnieuw flink klimmen en dalen. Dat is best vaak. Prachtig pad met veel wortels, keien en aan weerszijden mos en varens. En pas uitgeschoten bomen met jong mooi groen blad. Of ze licht gaven. De laatste anderhalve kilometer was erg steil en voerde ons, stapje voor stapje, naar een geweldig mooi uitzichtpunt over de baai. Het zoveelste. Geen walvissen dit keer. Ook geen zeehonden. Maar die hadden we gister al gezien.

Morgen gaan we paardrijden. We kunnen het niet laten. We raakten met de man en de vrouw, eigenaar van de ranch, aan de praat en we hadden een leuke en interessante conversatie. En alle tijd. Zij ook. Ook kwamen we weer uit bij de Eland , hoeveel er zijn en dat ze alle kolen opvreten van de grote boeren-tuinders. En, of we wel een eland hadden gegeten. Dat hadden we niet. Tot nog dezelfde avond.

De Man ging naar binnen, en kwam terug met een tas vol elandvlees. Keurig verpakt in kleine porties. Bijna allemaal biefstuk. En niet een onsje. Nee, wel een paar kilo. We hebben het in de vriezer gelegd en die maar een tandje opgeschakeld. Het smaakt heerlijk. Zachter en milder dan wild soms kan smaken.  Op de terugweg kwamen we langs een “plantenkweker”. Vol in de remmen en naar binnen. Het was een kleine plastic kas met plantmateriaal. Het meeste zoals we dat ook hier kennen. Van groente plantjes tot zomerbloeiers. Ook hier kennen ze de garanium, het afrikaantje, de petunia, de Japanse kers en het vlijtig liesje; hier heet die Impatience (de ongeduldige). Het scheelde maar een haartje, Marianne moest me meesleuren en dreigde met echtscheiding, of ik had een bak met kruiden plantjes meegenomen voor op het dashbord….

15 juni 2022. Tot de volgende keer. Met de groeten van Marianne en een fotootje met haar uitzicht (met koffie op bed) 's morgens.