Met het hoofd in de wolken

Zo'n dag of 10 geleden zijn we aangekomen in Cape Breton (uitgesproken op zijn engels, alle verkeersborden zijn in het engels en frans, de voertaal is engels en soms zijn er toevoegingen in de taal van de first Nation People).  Cape Breton wordt via een brug verbonden aan het vaste land van de provincie Nova Scotia. Is het dan een eiland? In ieder geval is het een aparte streek die zich onderscheidt, door de ruige natuur. Het heeft een prachtig Nationaal Park "Highlands of Cape Breton". En daarmee overdrijven de brochures niet. 

We  volgen onze weg via de westkust en kamperen vooral 'wild'. Tijdens een fietstocht (brrr die bergen da's niks voor mij), langs een paardenbedrijf  (waar ik iets van gehoord had) gereden. Helaas  deden ze al een tijd geen dagtrips meer, sinds corona is er geen personeel meer te krijgen en zijn er alleen nog lessen e.d. in de bak. Waren wel leuke paarden, beetje rond gekeken en de lucht opgesnoven. Later dan maar, wat in het vat zit.... .

Toen hadden we, in het Nationaal park een hele dag regen... we stonden op een campsite in het park met geen faciliteiten, alleen een wc. Ondertussen heeft de ervaring ons geleerd dat we weinig tot niets nodig hebben: de zonnepanelen leveren voldoende stroom, we hebben water, verwarming, een gasfles dus koken is geen probleem. Volgende dag mistig maar droog en we hadden een prachtige wandeling gepland vanaf de campsite naar een plateau; watervallen en een formidabel uitzicht.... dat was de beschrijving. Attentie voor beren, elanden en cyotes. Prachtige wandeling met afwisselende vegetatie, rotspaadjes, grillige bomen en keutels van de eland. Maar doordat we met het hoofd in de wolken liepen  het zicht slechts een paar meter. Dus geen panoramisch vergezicht, geen dieren (gelukkig want dan zouden ze wel erg dichtbij zijn)... we liepen in de wolken... Een spannende route van zo'n 14 km met de verbeelding wat er te zien zou kunnen zijn....

Onze hoofden waren de hele ochtend letterlijk in de wolken. Figuurlijk lopen we al een tijdje met ons hoofd in de wolken!

Volgende dag weer stralend maar het blijft fris voor de tijd van het jaar, dat vinden de Canadezen zelf ook. Tussen de 7 en 14 graden voor ons als warmbloedigen best aan de koude kant. De mensen hier zijn wat  stoerder en hebben  vaak gewoon de korte broek aan met sandalen als ik 3 lagen aan heb. Tja, maar dat gure wisselvallige weer hoort eigenlijk wel bij het ruige van deze natuur. En genieten we van het uitzicht uit de wind en in de zon op de meest waanzinnige plekken! We eten vaak binnen in de bus en soms buiten met een vuurtje wat de voorkeur heeft. Zelfs broodbakken is gelukt: Bakker Bert kneedde de ingredienten en toen de boel laten rijzen en daarna in de koekenpan! Niks mis mee, mmmm.

We blijven vooral de kust volgen en duiken af en toe het binnenland in als de weg ophoudt. Vooral de uiterste puntjes hebben aantrekkings kracht op ons beiden.  Zo stonden we op een kampeerplek op het uiterste noorden van cape Brteton. De verharde slingerweg ging over in een onverharde weg en aan het eind, voordat we het eiland afvielen,  een scherpe afdaling. Ahum en de volgende dag moesten we weer omhoog! Dat heb ik gefilmd, die bus (en de chauffeur hehe) is echt super en trekt het hele zaakje naar boven (zie filmpje). En door.

De kampeerplekken zijn ongelofelijk mooi en vaker zeg ik : dit is echt de mooiste plek tot nu toe. Zo stonden we op een klif, ja echt hoog of diep, hoe je het bekijkt met een adembenemend uitzicht. Of we stonden juist onderaan zo'n rotspartij op een knus plekje met strandje in een kleine baai, of achter een rij dennen lekker uit de wind met zicht op de ondergaande zon... Meestal alleen en tot nu toe slechts 2 keer dat er nog een auto bij komt staan van andere  toeristen. Tot nu toe komen de toeristen die we treffen uit een ander gedeelte van Canada. 

We rijden bijna dagelijks naar een nieuwe plek, soms amper 40 km verderop. Rijden langzaam en proberen zoveel mogelijk in het landschap op te gaan, te kijken en ruiken en luisteren. Wandelen over uitgezette routes of op de bonnefooi. Vandaag gewandeld en een short cut genomen over iemands erf. Ons vielen de paar sulky's op ( 2 wielers voor de drafsport) en zagen dat er mensen in de stal stonden. We raken aan de praat. Zaterdag is er 15 km verderop een wedstrijd, draverij waar we dus maar s gaan kijken en Bob Marshall gaan supporteren.

Vandaag staan we weer s' op een camping vlakbij North Sydney waar we overmorgen de boot nemen naar New Foundland. Daar zien we erg naar uit en voelt als een nieuw hoofdstuk (de bootreis duurt zo'n 7 uur). Nu dus op de camping met als voordeel dat er wifi is en ik in dit geval weer een stukje kan schrijven voor het blog. De reacties van jullie zijn erg leuk en houden het contact warm! 

Tot de volgende keer,                                                                                                                                                                                                      Marianne (met de groeten van Bert)