Al weer een paar weken onderweg

18 mei.

We zijn al weer een paar weken onderweg. Hier wordt ook alles groen en de temperatuur stijgt naar 20 graden en meer. We zijn nu in de provincie Nova Scotia. De Canadezen zijn erg, erg vriendelijk. Zowel op straat als in winkels, het terras of restaurant. Ze lijken Nederlanders wel te mogen. Misschien komt het omdat het hier niet zo vol is. Er leven hier gewoonweg minder mensen en dan is het leuk om iemand tegen te komen. Ter vergelijking: In Drenthe wonen 260 mensen op een vierkante kilometer, in de provincie waar we nu zijn nog geen 4! Hier heb je mekaar nodig. Alle huizen zijn hier uit hout gebouwd. Binnenmuren opgetrokken uit platen underlayment versterkt met , de buitengevel bestaat uit planken. Hout is hier volop beschikbaar. 

Er is weinig verkeer. Automobilisten gedragen zich uitermate correct tegen elkaar. De voetganger is heilig. Of dat die nou oversteekt op het zebra pad of elders, hij krijgt alle baan. Ook mooi zijn de 4-way-stop kruisingen aangegeven met het bij ons bekende verplicht-Stop-bord; een gelijkwaardige kruising. Iedereen die komt aanrijden stopt en die er het eerst was vertrekt ook weer als eerste. Dan de schoolbussen: Als die stoppen om kinderen op te halen of af te zetten beginnen er allerlei lichten te knipperen, komen er verkeersborden en hekjes uit de zijkant van de bus en komt het verkeer al ver voor en achter de bus tot stilstand. Ook op de andere rijbaan uit tegenovergestelde richting. Pas als alle kinderen veilig zijn wordt alles ingeklapt, doven de lampen en komt het verkeer weer op gang.

Onze route nu loopt langs de zee en baaien.

Woest en mooie kliffen. Gister stak er een Coyote (Wolvenfamilie) vlak voor de bus over. Onze eerste wolf!  Dorpen zijn klein en langgerekt. Er is immers maar 1 hoofdweg. Allemaal vrijstaande huizen, vrijwel allemaal van hout en eenvoudig. Vandaag (17 mei) zijn we door een streek gekomen (Annapolis Valley) die vruchtbaar is. Hier zie je de grotere boeren. Je ziet akkerbouw en de tuinbouw komt kleinschalig over. Prijzen van groenten zijn hier eerlijk. Voor een komkommer betaal je 2,50 euro, voor een kilo tomaten 7,00. Een krop sla gaat niet voor minder weg dan 2 euro. In elk beetje dorp heb je de wekelijkse “Farmers Market”. Daar komen de kleine boeren hun tuinbouwprodukten aanbieden. Veel biologisch. Groenten, honing, kaas en ook gebreide truien, gipsen beeldjes, sokken en andere prullaria. Denk daarbij niet aan pallets vol of grote partijen. Nee hoor, het past allemaal gemakkelijk in de laadbak van de enorme pick-up trucks waarin ze rijden. De boeren hebben hier wel veel grond (wel tot 1000 hect. of meer) maar een klein deel daarvan is vruchtbaar. Hun eigendom bestaat ook uit bossen, meren, moerasachtig gebied en graslanden al dan niet in gebruik. Koeien, melkvee, heb ik nog niet gezien. Over de Nederlandse boeren wordt hier met lof gesproken; harde werkers met kennis van zaken.

Vandaag, 22 mei zijn we een nieuwe regio in de Provincie  Nova Scotia ingegaan: Cape Breton. Een schiereiland half zo groot als Nederland. We doen steeds minder campings aan en kamperen “wild” zoals dat heet. We hebben voldoende energie uit de zonnepanelen op het dak van de bus. Die wekken de stroom op voor de koelkast, het opladen van de elektronica en een  lichtje voor ’s avonds. Dat is fijn want dan hoeven we niet naar een camping voor het opladen van de accu’s. Om zo nu en dan te douchen en de was te doen, zoals vandaag, is dat wel handig hoewel we ook een douche en boiler aan boord (ook een buitendouche) hebben.

Zoals op de kaart te zien is reizen we vooral via de “randen” van de provincie. De kust is overweldigend en er zijn veel kleine haventjes. De vissers hier vissen vooral op kreeft. De bootjes zijn klein.

In zo’n haven bijvoorbeeld ben je welkom en kun je zonder voorzieningen overnachten. In Canada is wildkamperen  op “crown-land” (land dat toebehoort aan de Staat)  toegestaan behalve als er een bordje staat dat het niet mag. Er staan best veel bordjes hoor maar je moet er een beetje oog  voor krijgen om de plekken te vinden. Je staat er dan bijna altijd alleen. Dorpen zijn klein met weinig voorzieningen. Alleen in de steden vind je de grotere supermarkten, op het platteland alleen kleine winkeltjes. Geen meervoud trouwens. Maar 1 winkeltje met kaas tot en met onderbroeken. Bouwmarkten zijn er wel. Grotere steden hebben echt een regiofunctie: daar vind je de banken, de supermarkten, slijters, rechtbanken, politieburo's etc. Er komen ook veel wegen samen. Het contrast met Nederland is groter dan ik had verwacht. Door de enorme omvang van het land (op Rusland na het grootste land ter wereld) is er een enorm wegennetwerk. Allemaal "Highways" zoals ze worden genoemd maar ook allemaal een beetje kapotterig. Zoals je dat kent van Belgie. Vooral de wegkanten en de meest rechtse meter hebben het zwaar te verduren.

Ons reistempo ligt laag. We wandelen veel. Dat zijn we gaan doen toen we in 2021 onze paarden hadden verkocht. We hadden tijd over. We hebben fijne schoenen en lopen met gemak 20 km. Erg blij zijn we met de fietsen. Vanochtend ben ik om 06.00 uur opgestaan. Heb de fiets gepakt, 35 km. gefietst en als je dan terug bij de bus komt en de koffie ruikt….Daarna hebben we samen nog een eind gefietst, internet (in het dorp, op de stoep voor Tourist Office) opgezocht en verder geluierd. In de zon en uit de wind. We willen er voor oppassen dat we niet elke dag aan het rijden zijn om bij het volgende te komen. Dat hou je niet vol. Ook willen we meer dan alleen maar door het land rijden.

In Canada worden mensen nog begraven. Overal en werkelijk overal kom je kleine begraafplaatsen tegen. De meesten zijn prachtig om te zien.

In de periode voor ons vertrek hebben we van Ge en Irene, vrienden van ons, het boek “Fulltime Avonturier” (auteur: Tamar Valkenier) gekregen. Ik ben er vandaag in begonnen en, het voelt al een beetje zo…

Tot de volgende keer. Bert. (en de groeten van Marianne)