Mitad del Mundo

Ik zit dit blog te schrijven vanaf deze mooie plek. Een balkonnetje/ vogeluitkijkpunt tegen de berg aan gemetseld, uit de zon en met een lekker briesje. Mijmerend dwaalt mijn blik over de bergen en ik roep herinneringen op aan de maand in Ecuador. Laat de inspiratie maar komen. Toen wist ik nog niet dat ik 's avonds ontdekte dat de helft van mijn tekst opgelost was in het niets. Ergens tussen cloud en kluns...

Er waren weer hoogtepunten deze maand: Ecuador doorkruist, de evenaar gepasseerd en jarig geweest. Nou ja die verjaardag was natuurlijk de zoveeeelste en niet erg uniek op zich. Behalve dat ik blij ben om weer een jaar te kunnen bijschrijven. Maar deze keer verbleven we een paar nachten in een hostel in Quito waar de eigenaresse me bij het ontbijt een kroontje op het hoofd zette en met microfoon de ecuadoriaanse variant van lang zal ze leven voor me zong! Met als extra een plak cake en een kaarsje erop. Dat maakt een mens wel echt jarig, zo aardig (zie het filmpje).

Een dag eerder hadden onze duitse vrienden Kai en Bettina ook hier, in Guesthouse & Centro Cultura San Marcus ingecheckt. Erg gezellig om met z'n vieren uit eten te gaan en natuurlijk heb ik op taart getrakteerd.
Voordat we in de hoofdstad arriveerden zijn we op de evenaar geweest. De gele lijn en een monument gaven deze bijzondere plek het beste weer. Een paar foto's natuurlijk en door naar een camping van een nederlander, net buiten de stad. Daar zullen we de auto achter laten als wij 2 nachtjes in Quito-stad zijn. Helaas de nederlander was al een jaar in Nederland... zijn Colombiaanse vrouw deed de zaken momenteel.

De volgende dag met de streekbus. Naar Quito is ongeveer 40 km en kost $1,50, daarna overstappen en voor 30 cent de stad in. Ons guesthouse lag midden in het oude centrum en was zelf ook een historisch gebouw.
Quito ligt op 2850 meter hoog in de Andes en het historische centrum van de hoofdstad is een Unesco World Heritage Site. En zeker, de stad is zeer de moeite waard, met veel! en mooie kerken. Ook de trots van de Quitenos, de Jezuiten kerk La Compana de Jesus hebben we bezocht. Een kerk waar 160 jaar aan is gebouwd, vanaf 1605. Een sobere facade (je loopt er zo aan voorbij) maar wonderschoon van binnen. Veel houtsnijwerk, grote heiligenbeelden en overal blinkend goud (verf) en rode verf dat het bloed van Jezus symboliseert. Indrukwekkend en stilletjes in de kerkbank alles aanschouwd.

Dan geslenterd door de oude stad met fraai opgeknapte koloniale gebouwen uit de 17e eeuw, piepkleine kruideniers en een heerlijk park om te hangen en vooral te kijken.'s Morgens als de zon schijnt is het heerlijk terwijl de temperatuur keldert als in de middag de zon achter de wolken verdwijnt met soms een bui.
Op dinsdagen is de wisseling van de wacht van het Parlementsgebouw op het centrale plein, la Grande Plaza. Met paarden en schildwachten in het gelid. De plaatsvervanger van de president stond op het bordes.

Een leuk (bloedserieus) ritueel om mee te maken, als je er toch bent. Het volkslied werd door het publiek uit volle borst meegezongen met de hand op het hart. Een oude dame naast mij, gaf me telkens tekst en uitleg wat er te zien was en zong vol overgave de sterren van de hemel.
Twee dagen stad is meer dan genoeg en wij sprongen de lijnbus weer op om terug te gaan naar "nuestra casa".
Raar genoeg hadden wij allebei het vooroordeel dat Ecuador, dat in vergelijking tot eerder bezochte landen matig zou zijn....Juist ja, zoals vooroordelen ontstaan: je pikt 's wat op en trekt je eigen conclusies die zich vast zetten als waarheid. Gebakken lucht. En, Ecuador blijkt fantastisch. Mooie mensen, veel kleuren en geuren (eucalyptusbomen, kruiden). Zoveel bergen, hoog en steil. Bossen. Dat wil zeggen regenwoud waar het dus vaak regent of een dikke mist hangt. Daardoor is het uitzicht dan wel goeddeels verdwenen. Zo hadden we vanuit Quito een prachtige route gepland over de Papallacta pas. We zouden de 4000 meter aantikken. 
We gingen met Kai en Bettina en hadden het plan opgepakt om een weekje samen te reizen. 's Morgens samen ontbijten en in de middag aankomen op dezelfde plek. 's Avonds samen eten en lekker kletsen onder het genot van een flesje wijn. Leuke afwisseling van het samenzijn. Als verrassing kreeg ik nog voor mijn verjaardag een pinata (spreek uit: pinjata). Ik kende het vanuit Mexico. De jarige krijgt een versierde verpakking die gevuld is met snoep. De oorspronkelijke bedoeling is dat het kind geblindoekt met een stok de pinata kapot slaat zodat de inhoud vrij komt. In deze versie zat er een touwtje aan de onderkant waaraan ik moest trekken zodat het open zou gaan en de vulling op de grond zou vallen. Zou..want dat werkte niet helemaal zodat Kai en ik met grover geweld het snoep moesten bevrijden. Suikers genoeg voor de komende maanden! 

De route over de verwachtte prachtige pas blijft in nevelen gehuld. Vanwege mist en regen was ons zicht beperkt. Het vermoeden van een mooi uitzicht, daar moesten we het mee doen.
Er zijn veel vulkanen in Ecuador en we hebben prachtig gekampeerd bij de Volcan Cotopaxi. De op 2 na hoogste actieve vulkaan van de wereld! De laatste uitbarsting was in 2016 maar hij rommelt en rookt nog regelmatig. Ik heb niet veel met ranglijsten, maar het was een machtige berg.  Tot iets onder de sneeuwgrens staat een refugio, alleen te voet te bereiken. Vanaf de parking zijn we daarnaar toe "gewandeld". Da's ploeteren in die ijle lucht, koude wind en een flink stijgingspercentage. Doel bereikt en in de berghut genoten van een mok thee getrokken van cocablaadjes. Men zegt dat coca goed is tegen hoogteziekte en nog wat klachten aan de ingewanden. Gelukkig nergens last van en de thee smaakte gewoon en de mogelijke special effects bleven uit...
Terug omlaag, en door het prachtige nationale park naar de campsite (plek waar je mag kamperen/ overnachten) met verder niks dan schoonheid en een magnifiek uitzicht op de Cotopaxi himself! De top van de vulkaan hult zich om de haverklap in dikke wolken, 5897 meter hoog.

De dag erna een mooie wandeling gemaakt, met tot aan een uitzichtspunt een redelijk begaanbaar pad. De terugweg ons eigen pad gemaakt, we houden er niet van heen en terug hetzelfde te doen en flink gekluund. We hadden een zendmast niet ver van de campsite als orientatie. Maar in de bergen ziet de route er van bovenaf goed uit, van dichtbij kwamen we regelmatig een soort slenken tegen. Meer of minder begroeid met vaak een stroompje op de bodem. Al zig zaggend, dalend en klauterend omhoog met de vulkaan in de rug bereikten we aan het einde van de middag onze bus. Moe maar voldaan na zo'n fijne dag wandelen met de prachtigste uitzichten van de wereld. Hoezo valt Ecuador tegen??
Tja misschien de evenaar (ecuador) zelf... of tenminste de kermis die men van el Mitad del Monde heeft gemaakt. Al die heisa en palafernaria vervuilden het bijzondere van de 0 lijn.
We reizen verder op het zuidelijk halfrond.
En rijden via de Papallacta pas richting oosten en maken een 'hoek' naar het Amazone-bassin. We bezoeken met z'n vieren het indiginous dorp Lisan Wasi. De oprechte nieuwsgierigheid en interesse in hoe mensen in de bush van oudsher leven wint het van het ongemakkelijke gevoel van indringer en pottekijker te zijn. De wandeling van de weg af, de rivier over via een smalle voetgangersbrug, een pad door de jungle volgend, naar het dorp is al de moeite waard. We laten ons de gebruiken en rituelen uitleggen, de gids vertelt over kruiden, planten en medicinaal gebruik daarvan en we drinken ayahuasca thee. De gids vertelt in het Spaans, zijn eigen taal is Quichua. Hoewel ons spaans zeer te wensen over laat kunnen we het grootste deel volgen ondersteunt door de non verbale communicatie! Het is een schande maar ik heb nauwelijks motivatie om mijn schouders onder het leren van de taal te zetten. Ik vind het nogal demotiverend dat mijn inspanningen weinig resultaat opleveren. Dus laat ik het er bij zitten. Een app Language Transfer een tijdje gebruikt. Dan leer je spaans via het engels met handige engelse ezelsbruggetjes/ afleidingen/ transfers. Maar voor die app heb ik wifi nodig... een goed excuus wat dat ontbreekt vaak. Dus gaan we verder met houtje touwtje spaans en komen er ook, hoewel we natuurlijk een echt gesprek missen.
Na de informatie in de gemeenschappelijke dorpshut, er waren nauwelijks andere mensen want de kinderen zaten op school en de rest was weg ivm voorbereidingen voor een groot feest, liepen we naar de rivier. Onderweg werden we gewezen op bijzonderheden. De meeste dorpen van de inheemse mensen liggen aan een rivier en de huizen staan op palen. De rivier is als een weg voor ons, de verbinding met andere dorpen, mensen en handel. We belanden al snel in de kano. Een smalle uitgeholde ceder boom waarin men zich verplaatst. Terug op de wal was het tijd om onze jachtkwaliteiten te laten zien. De bedoeling was om van een afstandje op een houten vogel te schieten door een pijltje hard door een holle bamboe te blazen. Raak.

Na deze interessante en leuke ochtend onze gids bedankt, hij doet deze zogenoemde ecotours voor de kost, en terug gewandeld naar de bewoonde wereld.
Hierna met ons 4 naar de must see waterval Pailon de Diablo gereden en daar ook overnacht. Hoewel het in Ecuador barst van de watervallen, is deze 'duivelspot' inderdaad erg imposant. Er is een mooi pad omheen gelegd zodat je er dicht bij kan komen en onder een oorverdovend geraas de waterval van alle kanten kunt bekijken. 's Avonds ben ik met Bettina en Kai terug gegaan via de verlichte hangbrug om dit natuurschoon op nieuw te beleven. Verschillende schijnwerpers en gekleurde spots zorgden voor een sprookjesachtige sfeer. 

Lekker geslapen met het voortdurende geraas op de achtergrond. 
Na de hotsprings in het plaatsje Banos bezocht te hebben, gingen we weer ieder ons weegs.
Gek als we zijn op markten, zijn we naar de weekmarkt in Guamote gegaan. Deze grooste markt in de regio is ook bekend vanwege het aanbod van dieren. Een markt met handel in levende dieren, daar zijn we nieuwsgierig naar en dat willen we zien. De markt is op zondag en wij kwamen aan op zaterdag. We wilden parkeren naast de kerk aan het plein maar een plaatselijke winkelier gebaarde ons dat we voor zijn winkel moesten gaan staan. Daar was het vlak en veilig.

Eerst maar's naar de kapper. Dat werd tijd. Ik denk niet dat de kapper veel dames knipt, alle vrouwen/ meisjes hebben lange zwarte haren. We zagen zelfs een dame wiens vlecht tot aan haar knieholtes reikte. Echt waar. De volgende ochtend, naar de markt 2 straten verderop. Wij waren vroeg, het was nog rustig. Eigenlijk net als in Colombia komt het leven pas tegen een uur of 10 echt op gang. Mensen met traditionele kleding, hoeden op en poncho's aan. De meeste vrouwen en zelfs de kleinere meisjes dragen een lange zwarte rok (vaak een beetje morsig). Een minderheid had een wijde kleurige rok tot aan de knieen aan. Die bestond uit verschillende lagen over elkaar en met kant afgewerkt. Mannen dragen hier een zwarte kuitlange broek en zwarte hoge schoenen met blote benen. Opvallend was dat bij veel mensen wat tanden ontbreken. En de meesten zijn een stukje kleiner dan wij. Andere toeristen zijn niet te bekennen. En de dieren in eerste instantie ook niet... Het bleef bij een paar schapen, een kalf en kippen, een enkel konijn en wel een heleboel cavia's. Deze cuy wordt hier erg veel gegeten; in zijn geheel aan een spit geroosterd. Niet geproefd.

Om in de stad Cuenca te komen waar de auto een grote beurt gaat krijgen, reden we de oostelijke route door Parque Nacional Sangay. Deze route door de bergen zou prachtig zijn. Helaas regen en mist maakten de wereld klein en verhinderden dat we de meren, diepe afgronden of de overkant van het ravijn konden zien. Uitzicht was uit zicht.
De volgende dag slingeren we verder en dalen van 3000 naar 2000 meter, het zicht wordt beter. Wow.

Maar op de weg is het vaak oppassen vanwege keien zo groot als 'onze' Babs op het wegdek, watervallen die niet onder de weg verder stromen maar eroverheen, scherpe bochten langs een wel heel diepe afgrond.... Ecuador wat ben je mooi.

Ook in Ecuador zien we, evenals in Colombia veel cocao- en koffieplantages. Eerder hadden we al gezien hoe de binnenkant van de cacaoboon eruit uitziet en hoe de pitten rauw smaken. Maar dat is nog lang geen chocola. Hoe gaat dat proces naar dat verleidelijke eindprodukt nou precies, was de vraag die bleef hangen. In Mindo, een dorp tegen het regenwoud aan en op hoogte, omstandigheden waar de cacaoboom gedijt, een cacao tour gemaakt. Het hele proces van boom naar boon naar chocola is ons duidelijk gemaakt. De excursie begon met een klein kopje allerheerlijkste chocolade melk. Nee niet van cacaopoeder, de man gruwde ervan "dat is geen chocolade". We doorliepen met nog 2 franse toeristen het hele proces, letterlijk. En we konden "de chocola" in de verschillende stadia proeven. Kauwen op gedroogde bonen en gemalen bonen je proefde in de verte de chocola. Dan verdwijnt het proces uit zicht en kijken we achter glas naar kookketels waar gescheiden (cacaoboter eruit, dat wordt voor witte chocola gebruikt en als grondstof voor allerlei producten zoals cacaoboter) en gemengd wordt en waar het geheim van de smid plaats vindt.

Aan het einde wordt de warme vloeibare chocola op een marmerenblad uitgegoten en handmatig met een spatel afgekoeld, voordat het in vormen de koeling in gaat. In dit stadium komt temperatuur erg nauw. Ik wist bijvoorbeeld niet dat chocola snel wit uitslaat als de temperatuur in dit stadium te hoog is, niet voldoende gekoeld voordat het de vorm in gaat. De kwaliteit van de chocola heeft veel te maken met deze eindfase. Als slotstuk van deze interessante tour een proefronde van chocoladestukjes van 90%, 85% en 70% cacao en blokjes met toevoegingen zoals gember, sinaasappel, peper of stukjes koffieboon. Eigenlijk waren alle stukjes van deze handmade chocolate verrukkelijk. Mmmm natuurlijk 2 pure tabletten (melk en wit is geen "echte chocolade) gekocht eentje van 85% chocola en eentje met cacaoboonstukjes. Ze zijn inmiddels op.
Voor de tour hadden we in Mindo een mooie wandeling door het regenwoud gemaakt en waren net na de bui in de namiddag bij de chocoladewinkel binnen vanwaaruit de tour startte. Oei da's heel veel water wat de rest van de middag bleef vallen. Tijdens de wandeling weer kolibri's gezien, er zijn veel soorten van en als je de kleine vogels eenmaal spot, blijf je ze zien.

Aangekomen in de provinciestad Cuenta naar de campsite gereden en wat schetst onze verbazing, Kai en Bettina staan er ook! We pakken de draad weer op. Overdag de stad verkend, wat gelummeld en wat klus en poetsdingen gedaan.

Op maandag naar de Mercedes garage. In eerste instantie geprobeerd om via een tip van campingeigenaar Humberto een monteur te vinden maar dan waren we nu nog aan het wachten. Dat is wel een opmerkelijk verschil tussen europees zaken doen en zuid amerikaans. In Europa zeggen we dat we eens zullen kijken naar de auto en dan besluiten of iets kan. Hier kan alles. Meteen en goed. In woorden! Heb je een filter nodig? "natuurlijk geen probleem". Dan blijkt 2 dagen later dat men niet aan de filters kan komen en dat in heel Ecuador geen filters voor ons type auto te verkrijgen zijn....  Met Mercedes hadden we in Quebec en Las Vegas niet zo'n goede ervaringen maar na het wachten, hebben we toch de stoute schoenen maar weer 's aangetrokken. Wat blijkt: reuze service, natuurlijk alle filters vervangen en grote beurt gedaan en niks geks gevonden. Fijn. Kan ie er weer tegen.
In Cuenca opnieuw afscheid van onze duitse vrienden.
En dan zuidwaarts. Langzaam maar zeker rollen we Ecuador uit. Dit relatief kleine land heeft een wat hogere levensstandaard dan de eerdere landen in Zuid Amerika. Dat zie je bijvoorbeeld aan de auto's (nieuw en groot), aan de goeie wegen met goeie richtingaanwijzers of in de supermarkt waarvan enkele hele grote met een meer dan roayle sortering. Iedereen veegt  's morgens zijn straatje schoon en er is nauwelijks zwerfvuil. Over het algemeen is het land wat duurder. Je betaald er in amerikaanse dollars. Natuurlijk kent Ecuador ook haar problemen, oa met olie vervuiling, cocaine en verschillen tussen arm en rijk.
Om het land te verlaten en de grens over te gaan met Peru zijn er 3 mogelijkheden.
De eerste is de kustgrens, een grote en waarschijnlijk drukke post. Dat was kort onze keus omdat er 50 km na de grens een Zwitser zit met een camping waar veel overlanders komen. Leek ons wel gezellig. Maar de kust in noord Peru schijnt niet aantrekkelijk te zijn en we willen eigenlijk de omweg naar de zee niet maken. Laat de kust maar zitten. De tweede mogelijkheid is de Andes-grens. Een druk bezochte grens op de Pan Americana Highway. Wij gaan voor de derde optie, de jungle variant La Balsa. Onderweg zijn er geen campings en overnachtten we de laatste 2 nachten naast de kerk aan het dorpsplein. Alle dorpen, hoe klein ook hebben een dorpsplein met bankjes, "fontein" soms met water, groen en sfeerverlichting. Het is veilig om zo in de dorpen te gaan staan en relatief rustig. Maar niet erg gezellig aan de straat waar je niet je boeltje kan buiten zetten. De weg wordt 50 km voor de grens onverhard en slingert als een prachtige bergweg naar het einde. Een waardig afscheid van Ecuador waar we zo genoten hebben en het vooroordeel al lang over boord is gegaan. Super rustig aan de grens waar we de enigen waren voor wie de slagboom omhoog moest. Een erg eenvoudige grensovergang met 2 loketten; Immigration en Aduana. Lekker overzichtelijk. De peruaanse beambte had tijd genoeg voor een praatje en had geen last van de typische mondiale douane ambtenaar houding. Die van macht en ik bepaal of jij het land mag verlaten/ inkomen. Google translate was ons beider vriend.

22/6 we zijn in Peru. We geven elkaar de high 5. Nieuw land, nieuwe ervaringen en avonturen. Trouwens nergens is aan te zien dat we in Peru zijn, geen bord, geen vlag... alleen de slagboom. We volgen gewoon de weg die, nu verhard verder gaat. 
Ons eerste doel is een campsite in de plaats Jaen. Da's een beetje gewoonte geworden om bij aankomst in een nieuw land even een paar dagen "te landen". Waar ben ik, geld wisselen, zaken regelen zoals een verplichte autoverzekering afsluiten in een bureautje in de stad, telefoonkaart kopen, boodschappen hoe en waar. Kortom hoe werkt het hier en hoe passen wij ons daarop aan.
We gebruiken deze dagen ook om de kaart te bestuderen en een route uit te stippelen, in grote lijnen bepalen wat we willen zien (da's makkelijk) en welke highlights we links laten liggen (veel moeilijker) en waar het mooi rijden/ wandelen is. Het bijzondere waar we nu rekening mee gaan houden, is onze vakantie in Nederland. We willen vliegen vanuit Lima en gaan net buiten de hoofdstad de bus stallen. 
Van begin augustus tot half september zit in de planning en zien we jullie graag weer! Ons vakantiehuis staat al startklaar op de oprit van Thijs (broer van Bert) en Jeannette. De komende weken gaan we die 2000km overbruggen tot Lima en zullen we nog wat cultuur en natuur in wat 'zijwegen' meemaken. 
Mooi land met mooie vooruitzichten.

Veel liefs van ons uit Peru

PS. Ondertussen alweer een paar dagen verder en tot nu toe geen wifi mogelijkheden om dit verhaal te plaatsten en in reislogger te publiceren. Dus het wordt wat later. Vandaag op 30 juli! Weer op een prachtige plek; om te overnachten en een soort retraite achtig iets waar we 2 dagen blijven en waar wifi is.