Het toetje van Colorado

Het toetje van Colorado

Ik zal 's achteraan beginnen. Vanmorgen werden we wakker op een leuke bushcampplek, aan een zijriviertje van de Coloradoriver omzoomd met prachtige bomen met blad van goud (cotton tree). Zelfs als de zon niet schijnt geven ze licht. We werden wakker met regen, die was voorspeld. De eerste wolken sinds enkele weken strakblauwe lucht. De weersvoorspelling is dat het op hoger gelegen gebied sneeuwt. We zitten nu op bijna 2500 meter. Dus laten we helaas de route die we hadden gepland links liggen; de one million dollar road. Die weg zou spectaculair de hoogte in gaan over prachtige passen met dito vergezichten. Van de plaats Ouray tot aan Silverton in de staat Colorado. Niet verstandig met sneeuw en wind in het vooruitzicht en de kans bestaat dat de pas is afgesloten als er sneeuw ligt. Dus, zo felxibel als we zijn, rijden we niet verder naar het zuiden maar eerst naar het westen. Richting Utah waar we prachtige nationale parken gaan bezoeken.
Vanochtend koud en na een uurtje rijden natte sneeuw. Maar ook een weg die ons door een prachtige canyon leidt. Na de smalle canyon is er ruimte voor een B weg die we nemen zodat we van de snelweg af kunnen (gelukkig is het vandaag zondag en niet druk in deze dichter bevolkte streek). 

We rijden 150 km naar de plaats Grand Junction, de meest directe weg naar Utah, op de hoogte waar we willen uitkomen voor Arches nationaal park.
In Grand Junction, het regent nog steeds, is een wasserette en die hebben we nodig. Perfect om dat nu te doen. We kleden ons boven de wasmand uit en ik verzamel de rest van de donkere was en doe alles in de machine voor $ 3,50. Een erg aardige dame wisselt mijn papiergeld voor allemaal kwartjes. Na amper drie kwartier is het schoon en kan alles de droger in voor $ 1,50. Ondertussen heb ik binnen wifi en heb de gelegenheid om te appen en om op internet te scharrelen en doe van die dingen op de telefoon die er anders bij in schieten. De tijd vliegt.
Terug in de bus, samen een plannetje maken wat we de rest van de dag gaan doen. We rijden maar 's naar het Nationaal Monument net buiten de stad en daarna een leuke kampeerplek zoeken. In dit weer kun je maar beter onder dak zijn.
We rijden naar het Nationaal Colorado Monument wat een nationaal PARK blijkt te zijn. We hebben aan het begin van de USA een pas gekocht die toegang geeft tot alle nationale parken. Handig en een stuk goedkoper. De route slingert omhoog in de meest mooie omgeving. Heel verrassend dit hadden we niet verwacht! Daar kan geen million dollar road tegen op.  We zien de meest mooie rode rotsformaties en een soort stalagmieten, reuze diepe kloven, oerbomen en taaie denachtigen. The Rim road zoals dat heet (de weg langs de afgrond) blijft doorslingeren en wij stoppen op uitzichtspunten om dit natuurschoon binnen te laten komen. Duizelingwekkend is de hoogte en de schoonheid. Ondertussen, hoe hoger we komen des te meer sneeuw die op de bomen en struiken blijft liggen en sprookjesachtig aandoet. Wat is het hier mooi en wat een "toeval".

Er lopen ok wandelroutes, gaan we morgen doen. In de kloof afdalen en tussen de rode wanden een pad volgen... Nu staan we op de camping in het park, er is alleen een wc en barbecues verder niks. Maar wat er wel is, is een onvergetelijk uitzicht over de vallei met op de achtergrond besneeuwde bergen. Het is nu avond en net of je in een vliegtuig zit met allerlei lichtjes beneden ons. We zijn het er samen over eens; de mooiste camping tot nu toe. De bushcamps tellen we niet mee.
Dat was vandaag; een regen/ sneeuwdag met een verrassende wending. Omdat het vandaag zondag is, drinken we altijd in de avond een cointreautje. Een traditie die we al 30 jaar hebben aan het einde van het weekeind. Nu blijkt de cointreau hier belachelijk duur: $ 52 !!. Dus even pas op de plaats, tot ik gisteren in de liquorshop een B merk  (naranja in dezelfde vorm fles) zag staat van amper 25 piek. Gekocht en vanavond proberen.

Tot zover vandaag, waar waren we ook al weer gebleven...
De mooie contacten bij en met de Amish beleefd. We hebben de paarden en hun mensen aan het werk gezien op het land, maar ook dat de paarden ingezet worden bij het verbouwen van een woning. De halve gemeenschap helpt mee. Drie dagen per week helpen en drie dagen je eigen werk doen, vertelde men.
De sojabonen- en maisoogst is in volle gang dus wij hebben genoten van de prachtige samenwerking tussen mens en paard met respect voor de grond.
Zoals we al lang van plan waren, hebben we hier in Wisconsin de neef van Bert en zijn echtgenote bezocht. Toch bijzonder om zo ver weg familie te bezoeken en nederlands te praten. En engels zodat zijn vrouw ons ook kon volgen. Heerlijk verwend, lekker gegeten en doe maar alsof je thuis bent, was de mores. Pieter heeft ons een rondleiding gegeven bij 2 van de koeienbedrijven waar hij als inseminator werkt. Indrukwekkend, zo groot met zo'n 1100 melkkoeien. Na 2 dagen afscheid genomen. Met onze handen vol met 2 heerlijke karbonades, kaas, muffins en appeltaart, mmmm.

Verder westwaarts. DE Mississippi overgestoken! Wat een majestueuze rivier, precies zoals de verbeelding al deed vermoeden. We hebben vlak na de oversteek overnacht en waren na Michican en Wisconsin in een nieuwe staat: Iowa. 's Morgens een wandeling gemaakt hoog langs de oever met prachtige uitzichten.

Iowa is mais, mais, mais en sojabonen. Met hier en daar een boerderij. Plat tot glooiend maar nimmer saai. En lekker boven de 20 graden, heerlijk na een aantal dagen fris, zo'n fijn weertje.

Onderweg op een camping Equestrian overnacht. Dat bleek een zeer royaal parkachtig gebied waar je voor een tientje kon overnachten en wat ook geschikt is om van daar uit met je paard een rit te maken. Helaas hebben wij geen paard. Wel geprobeerd om een ruiter van een van de 5 passerende paarden ervan af te kijken. Niet gelukt.
Veel meer paarden hier dan voorheen. Vooral western-types. Er zijn weinig mogelijkheden hier om een buitenrit te maken (akkers en landwegen), dus dan nemen mensen de trailer naar een natuur gebied.
We hebben Iowa van oost naar west doorkruist en gaan bij Sioux City "de grens" over naar South Dakota. Echt mooie namen en ook de sfeer wordt hier steeds western-achtiger. Ja net als in de film... inclusief een dag met flinke wind waarbij er vanalles over de weg waait. En we zelfs hebben besloten om even 'te schuilen' om niet weg te waaien.

In South Dakota ligt het Nationaal Park the Badlands dat we graag willen bezoeken. We hebben 3 maanden de tijd om in de VS te blijven (visum) wat inhoudt dat we met de Kerst in Mexico moeten zijn. Dus daar hangt onze globale planning mee samen.
Vanuit het familiebezoek in Wisconsin hebben we op de kaart gekeken welke richting we uitgaan en welke nationale parken we willen/kunnen bezoeken. Niet alles gaat lukken in 3 maanden. Dus we hebben keuzes gemaakt en wat favorieten genoteerd. Eerst the Badlands en daarna naar Colorado.

De foto's geven een beeld van de overweldigende natuur in the Badlands. Veelal gevormd in de ijstijd. We hebben onze ogen uit gekeken en heerlijk gewandeld. Het is niet warm maar heerlijk om in beweging te zijn en de luchten zijn prachtig. We kampeerden op prachtige plekken, niet op de camping waar je in een rijtje staat maar net buiten de parkgrens. Een nacht op the rim (rand van het ravijn) waar ook mede kampeerders stonden en 2 nachten in de middle of nowhere. Zoals een oud collega/ vriendin van me schreef; das nou pas een 'room with a view'. 

Naast alle natuur, toch onze voorkeur, ook cultuur. We bezochten Mount Rushmore National Memorial vlakbij Keystone (South Dakota). 4 presidenten van de VS tussen 1927 en 1941 zijn daar in de rosten uitgehouwen. Voor de liefhebbers: de heren: Washington, Jefferson, Roosevelt en Lincoln. We hebben de geschiedenis op de infoborden tot ons genomen en kregen een beeld wanneer de verschillende staten uiteindelijk de Verenigde Staten zijn gaan vormen. Bij de imposante 'koppen' kwam ook de herinnering op aan Deep Purple in Rock...

Natuurlijk wilden we daarna een bezoek aan Crazy Horse Memorial niet overslaan. Dat monument ligt 25 km verderop. Als reactie op het monument van de witte amerikaan, wilden de oorspronkelijke bewoners, de indianen ook een eerbetoon aan een van hun legendes. In 1947 is sculptor Korczak Ziolkowski (een poolse immigrant) begonnen met het ontwerp van Crazy Horse, een befaamde strijder uit vroegere tijden. Hij zou samen met zijn paard de indiaanse gemeenschap vertegenwoordigen om nooit te vergeten. Het beeld wordt ook in rotsen uitgehakt, is nog niet klaar en veel groter dan bovengenoemde. Het ontwerp laat een indiaan op een paard zien. En je snapt niet hoe ze dat 'uit de rots' krijgen. Familie van de inmiddels overleden ontwerper maakt de klus af. Dat kan nog wel 70 jaar duren, zo immens. De rondleiding en het museum over het proces en de achterliggende gedachte, waren zeer de moeite waard. Telkens kwam de veelzeggende spreuk van de Indiaan terug: never forget your dreams

Mooie indrukwekkende momenten. De spreuk hangt nu op de koelkast.

Amerikanen zijn trouwens aardige mensen, die wij hier ontmoeten. Onze bus trekt wat aandacht en is vaak de aanleiding voor een praatje. In de dienstverlening is men meer dan vriendelijk en voordat er iets geregeld/ betaald moet worden, worden er eerst allerlei beleefdheden uitgewisseld. Hoe het met je gaat, waar je vandaan komt, een fijne dag en zo verder.

Het tweede nationale park dat we zouden bezoeken ligt in Colorado: de Rocky Mountains. Ook machtig mooi. Veel rocks! En 2 prachtige wandelingen gemaakt. De eerste die we hadden uitgekozen was een route naar 4000 meter hoog. Deze Flattop Mountain trail begon over een mooi gebaand pad, omzoomd door naaldbomen en conifeerachtigen, idylisch. Rustig stijgend. Het werd van lieverlee steniger en stijler en het pad een spoor. Tot we boven de boomgrens kwamen. Rustig aan anders word je dizzy. Guur daarboven, maaar beloond met een prachtig uitzicht. De dag daarop hebben we de Twin Sisters 'bedwongen'.

Net iets minder hoog maar een uitdagend pad en via allerlei haarspeld bochten, bereiktend we al klauterend de top. Onderweg nog 3 keer een wandelaar tegen gekomen en leuke gesprekken gehad. 
In het park waren de Elt actief. Een hertensoort waarvan het mannetje in deze tijd van het jaar zijn harem op orde brengt wat veel beweging bij de dieren veroorzaakt, zodat we er veel gezien hebben.
Een van de routes om het Park Rocky Mountains te verlaten gaat over een pas. Die hebben we gereden, flink omhoog

en wederom genoten van de uitzichten (vergezichten en het zicht naar beneden...). Boven was het toendra landschap adembenemend. Tja in amerika is alles groot, ook wat het natuurschoon betreft.

We hebben Colorado verlaten, op weg naar de "grens" met Utah werden we nog getrakteerd op een waar kleurenpalet: rode bergen, witte ijsmutsen, goudgele bomen en een hele blauwe lucht (is Colorado afgeleid van colours?). De weg kronkelde langs de colorado rivier (bruinig van het zand; geen beauty maar wel snel stromend) en ook weer samen door de canyon. 
De laatste nacht in Colorado overnacht in het Nationaal Monument. In de ochtend werden we wakker met een pak sneeuw! Wat een prachtig plaatje, zeker als je net je ogen open hebt... We hebben een prachtige alternatieve wandeling gemaakt (de kloof in zou een glijpartij worden). Het is trouwens, een naam  van niks voor zo'n prachtig gebied! En bij een monument hadden wij iets andere verwachtingen... Dus als je mensen wil verrassen dan is dat gelukt. De laatste dag in deze staat was een heerlijk verrassend en verfrissend toetje.

Dit zijn de belevenissen van afgelopen maand in vogelvlucht. Leuk om te bemerken is dat we eerst max 100 km per dag reden naar een volgende plek en dat we nu veel meer kilometers maken. In de VS ligt alles verder uit elkaar en die afstand moet natuurlijk overbrugt worden. We hebben soms 2 of 3 rijdagen om ergens te komen. Als we "er zijn" dan blijven we in dat gebied een paar dagen wat rondhangen. 
Als ik inzoom op een dag, gaat het ongeveer zo.
Bert staat altijd als eerste op, tussen 7 en half 8. Ik blijf lekker liggen tot de koffie klaar is. Dat is fijn maar ook nodig omdat je niet met 2 man tegelijkertijd allerlei dingen kunt doen in de beperkte ruimte. We leven wat minder buiten dan we van te voren hadden verwacht, dus is wat structuur belangrijk (ha ha). Maar we gaan richting de zon dus daar komt verandering in en wordt onze leefruimte weer groter. Maar, het moet gezegd het valt niet tegen op de vierkante meters!
Als de koffie klaar is, wassen aan het aanrecht en aankleden. Soms krijg ik koffie op bed xxx.
Ontbijten met een boterham met kaas en tomaat en met genoeg koffie.
Spullen opruimen binnen doe ik en Bert buiten.
Dan is het ongeveer 9 uur en gaan we een wandeling maken van een kilometer of 10 als we op een mooie kampeerplek staan. Na de wandeling een eindje rijden. Voordat we gaan rijden, binnen alle deurtjes dicht en geen los spul. 
Alles heeft zijn vaste plek. En we hebben ons eigen persoonlijke kastjes.
Rond half een gaan we lunchen op een mooi plekje of gewoon op een bankje in een parkje in de bebouwde kom.
Wanneer we een winkel zien, doen we in de middag of in de ochtend boodschappen, niet iedere dag maar wel regelmatig.
Het aanbod in de VS is royaler en vooral veel meer verse groente en appels. Zuivel is duur en vlees erg goedkoop.
We rijden tot een uur of 4, dan gaan we een plekje zoeken. Meestal via de app i-overlander. De app geeft een overzicht van bushcamps en wat campings. Ook water- en afvalpunten voor vuil water staan erin.
Als we 's morgens niet hebben gewandeld maar meteen vertrekken, doen we dat vaak nog wel in de middag. Het ligt eraan waar we zijn, soms komt het er ook niet van. 
We koken iedere avond en we hebben vaste kookdagen. Hadden we altijd al. Omdat we koken allebei leuk vinden. Soms bakken we iets buiten op een vuurtje of op de houtskool maar meestal koken we binnen. We experimenteren met gerechten en na het zelfgebakken brood, de appeltaart en stamppot is ook de pizza gelukt (zelf deeg maken en dan pizza bodems uitrollen, dat doe ik met de dopplerfles. We heben maar een kleine koekenpan dus kleine pizza's, beleggen zoals ik thuis ook altijd deed en dan de pan in met deksel erop, bakken en smullen maar). 

Voor het eten, iedere dag om half 6 drinken we een blikje bier of een glas rode wijn (traditie van mijn moeder geerfd zij nam iedere avond om half 6 een glaasje sherry!). Goede gewoonte. Door de week blijft het daarbij.
Dan lekker smikkelen.
Afwaswater opzetten. Degene die niet heeft gekookt wast af. Dat is minder dan geen werk als je weinig gebruikt (weinig hebt!). Tegen 20 uur koffie.
's Avonds missen we geen tv, een filmpje hebben we misschien 2 keer gekeken. We lezen, ik in mijn e reader en Bert ook op de telefoon de krant. En we bekijken wat, waar en hoe we verder gaan.
Tussen 21.00 en 21.30 naar ons mandje. Heerlijk comfortabel. Ook dat weer om de beurt; eerst ik en daarna Bert die afsluit.

Dag allemaal, leuk dat je ons volgt en wij vinden het keileuk om de reacties weer te zien!

Liefs van Marianne en Bert schuift ook net aan.